W ubiegłym roku miałam przyjemność sięgnąć po książę Mileny Wójtowicz pt. "Post Scriptum", i było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Skusiła mnie ciekawa okładka a także motyw istot nadnaturalnych. Co wniknęło z tego spotkania? Otóż "Post Scriptum" okazało się niezwykle zabawną i lekką historia, w której nieśmiertelne istoty ze słowiańskiej mitologii żyją wśród nieświadomych niczego ludzi, prowadzą niezwykle dochodowy biznes i polują na łowcę istot nadprzyrodzonych. A czy przy lekturze "Vice Versa" także bawiłam sie tak dobrze?

Tym razem historia skupia się na Żanecie Wawrzyniak, która podpisała umowę szkoleniową z PS Business Consulting, a dokładnie z Sabiną Piechotą. Jeszcze przed podpisaniem Żaneta nie miała pojęcia, że lepiej wejść w konszachty z diabeł niż z Sabiną, której sława nadal nie słabnie. Piotr próbuje pogodzić się ze swoim „ja”, Żaneta dzieli studia z pracą, Sabina objada się słodyczami a w okolicach Brzegu zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Na nienormatywnych czyha kolejne zagrożenie, ale czy Piotr, Sabina i Żaneta sobie z nim poradzą?

Perypetie coacha Piotra i szalonej behapówki Sabiny opisane w pierwszym tomie serii czytało mi się bardzo dobrze. Był humor, nadprzyrodzone postaci, zabawne sytuacje, trochę napięcia i „zagadka kryminalna”. Te wszystkie elementy sprawiły, że lekturę Post Scriptum wspominam bardzo dobrze, dlatego nie wahałam się by sięgnąć po kontynuację. Niestety tutaj pojawiło się niemiłe rozczarowanie lekturą.

Od samego początku nie potrafiłam wciągnąć się w historię. Miałam wrażenie jakby każdy następny rozdział opisywał „coś”, jednak to „coś” nie wnosiło nic konkretnego do fabuły i nie było w stanie mnie zainteresować. Poznajemy nowe postaci, patrzymy jak Piotr zmaga się ze swoją naturą, Sabina zjada coraz więcej słodyczy, Żaneta próbuje odnaleźć się w nowej pracy, a ktoś tajemniczy planuje coś złego...  Zainteresowanie fabułą poczułam dopiero po przeczytaniu ¾ książki, gdyż dopiero wtedy pojawia się prawdziwa akcja, bohaterowie wpadają w kłopoty, a płaska do tej pory intryga zaczyna nabierać sensu. 

W tej części autorka postawiła na rozwój świata przedstawionego, uchylając nam kolejny rąbek fantastycznej tajemnicy. Okazuje się, że jedna z bohaterek może rozmawiać ze zwierzętami, morskie głębiny zamieszkuje tajemniczy Cuś, łowcy nadprzrodzonych są bliżej niż wszystkim się wydaje, a wilkołaki biegają z kijkiem po leśnych chaszczach. Wykreowany świat to duża zaleta tej historii, gdyż autorka łamie przyjęte konwenanse i przedstawia wszystko z nutką niewymuszonego humoru.

Po przeczytaniu nowej książki Mileny Wójtowicz pt. Vice Versa poczułam się lekko rozczarowana. Nadal jest to lekka fantastyka, w której nie brakuje zabawnych dialogów i sytuacji oraz odniesień do współczesnej popkultury. Uwielbiam to, jak autorka do tematu nieśmiertelnych podchodzi z dystansem i humorem, lecz to za mało bym czuła się w pełni usatysfakcjonowana lekturą. Uważam, że autorka miała dobry pomysł na intrygę, lecz nie poradziła sobie z przedstawieniem jej w sposób intrygujący i zaskakujący. Pierwszy tom serii szczerze wam polecam, a drugiego nie odradzam, bo być może was zainteresuje bardziej niż mnie.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Jaguar

Pawła Majkę kojarzyłam przede wszystkim z cyklu Metro 2033, jednak nie miałam okazji jeszcze po nie sięgnąć. Za to swoją przygodę z autorem rozpoczęłam od zupełnie innej książki, a mianowicie od „Jedyne. Ścieżki krwi” otwierającą serię – "Jedyne". Jak wypadła ta przygoda czytelnicza? O tym poniżej.

Myszon Oko to niepozorny chłopak, który podczas obławy na jego ojca trafia do niewoli, a potem zostaje wcielony do oddziału Węzłów. Dlaczego? Bo w tym niepozornym chłopaku kryła się potężna moc zmiennokształtnego i widzącego. Oddział Węzłów składający się z niebezpiecznych buntowników ma za zadanie chronić Jedyne – miasto noszące imię po bóstwie, będące stolicą imperium, żywą w swojej niezwykłości istotą, która namawia ludzi do buntu, kusi władzą, naznacza ludzi przenikaniem i dopasowuje do siebie. Myszon Oko i jego towarzysze wyruszają w pogoń za Szalonym Widimarzem, byłym oficer, żołnierz, wyszkolonym zabójcą i najemnikiem, który zagraża bezpieczeństwu Jedynego. Dlaczego jest tak groźny? Bo jest swobodnym przenikaczem, kimś wyjątkowym i niebezpiecznym, dla kogo ie istnieją bariery miedzywymiarowe.

"Jedyne. Ścieżki krwi" to książka z tych, gdzie wykreowany świat odgrywa ważną rolę. Świat stworzony przez autora nie jest płaski, schematyczny i nudny. Jest skomplikowany i oryginalny, gdyż składa się z wielu światów zwanych widmami, a każdy z nich jest inny – w jednym rządzi potężna magia, gdzieś indziej biotechnologia, a jeszcze dalej toczy się walki o władzę. Śmiało mogę napisać, że autor popłynął kreując świat przedstawiony. Czasem musiałam zwolnić tempo czytania by dokładnie poukładać sobie w głowie wszystkie elementy fabuły i konkretnych widm, by zrozumieć jak wszystko funkcjonuje. Najwięcej uwagi poświęcałam Jedynemu- miastu, które wydaje się być odrębnym żyjącym tworem,  obcym i często niezrozumiałym, a zarazem fascynującym w swojej niepowtarzalności, który odkrywamy stopniowo, chłonąc jego potęgę i mroczną stronę.

Pisząc na początku o fabule starałam się nie zdradzać za dużo, a jedynie dać wam jej zarys. Zapewne po jego przyczynianiu sądzicie, że będziecie mieli do czynienia ze schematyczną historia, gdzie niepozorny główny bohater dokona heroicznych czynów. I tak, i nie. Uważam, że autor umiejętnie poprowadził historię Myszona Oko, w taki sposób, aby podjąć grę z czytelnikiem i jednocześnie nie pozostawić wszystkiego oczywistym.

Tej historii nie byłoby bez plejady barwnych postaci, należących do oddziału Węzłów - Basiora, Szinkti, Upartego i Kiczoka. Każdy z nich ma tajemniczą przeszłość, wspomnienia i talenty. Mimo, iż są to bohaterowie drugoplanowi, to do ich kreacji nie mam zastrzeżeń, gdyż są to postacie wyraziste i pełnokrwiste. A ich odkrywanie na przestrzeni historii  to świetna przygoda.

"Jedyne. Ścieżki krwi" to  wyjątkowa lektura, która spodoba się wytrawnym koneserom gatunku.  Nie jest to historia, którą czyta się bardzo szybko, a to dlatego, że rozbudowany i niepowtarzalny świat, zmusza czytelnika do zwolnienia tempa i dokładnego przyjrzenia się jego elementom. Jednak świat stworzony przez autora jest na tyle fascynujący, że chce się do niego wracać, zaraz po odłożeniu książki. Całości dopełniają barwne i trójwymiarowe postaci, tworzące niezapomnianą atmosferę podczas lektury i wciągająca intryga.

Nowa powieść autorki to dla mnie duże zaskoczenie. Po pierwsze nie spodziewałam się historii w nurcie young adult, a po drugie bohaterki tak bliskiej mojemu sercu. Twórczość Samanthy Young poznałam w ubiegłym roku, czytając „To, co najważniejsze”. Była to zupełnie inna opowieść, romans opowiadający losy dwójki dorosłych ludzi. Dlatego cieszę się, że autorka potrafi wyjść poza strefę komfortu i napisać powieść skierowaną także dla nieco młodszych czytelników. 

Comet Caldwell nienawidzi swojego imienia, bo zupełnie do niej nie pasuje. Nigdy nie lubiła przyciągać uwagi i jedyne o czym myśli, to ukończyć liceum i wyjechać na studia. Nowy semestr w szkole to nie tylko kolejne miesiące bycia anonimową, to także pojawienie się w szkole nowego ucznia. Tobias King to przystojniak, który już pierwszego dnia wzbudza zainteresowanie, w tym także Comet. Jednak Tobias nie należy do chłopców będących w typie Comet. Jest popularny, zabawny, przystojny i nie przejmuje się nauką. Dziewczyna sądzi, że rozgryzła Tobiasa. Czy na pewno? Kiedy przychodzi im pracować wspólnie nad projektem, zaczyna tworzyć się między nimi wyjątkowa więź… 

Jeszcze parę lat temu nie sięgnęłabym po polską fantastykę. Dlaczego? Sądziłam, że nasi autorzy niczym mnie nie zaskoczą. Na szczęście to było kiedyś, a teraz z przyjemnością odkrywam kolejne fantastyczne opowieści autorstwa naszych rodaków. „Czarownica” była moim pierwszym spotkaniem z twórczością Małgorzaty Lisińskiej i... co to była za przygoda! Dawno nie uśmiechałam się tak często przy czytaniu jakiejkolwiek książki z tego gatunku. Fantastyka i dobry humor to moje ulubione połączenie.

O czym jest "Czarownica"? To kontynuacja bestsellerowego "Tropiciela"opowiadająca losy krasnoluda Sodiego, Yasy - maga zwanego Pierwotnym i jego uczennicy Likal. Trójka przyjaciół wyrusza w podróż, podczas której nie raz popadną w tarapaty. Bohaterowie trafią do mrocznego lasu z magiczną chatką,  odwiedzą morski świat Zerderana, spotkają na swojej drodze złotego smoka i przebiegłe elfy. Jednak z ich wędrówka zaczyna się komplikować, gdy na ich drodze stanie Złodziej Magii. Czego chce od nich Złodziej Magii, którego wszyscy się boją? Czy Sodi za pomocą Tropiciela ochroni swoich przyjaciół? Czy Likal okiełzna drzemiącą w sobie potężną magię?

„Czarownica” to udane połączenie fabuły i charakterystycznych bohaterów. Moje serducho zdecydowanie skradła postać krasnoluda Sodiego! Sodi to postać niezwykle oryginalna, która swoim gadulstwem i nieokrzesanymi tekstami testował wytrzymałość swoich towarzyszy podróży, a mnie dostarczał sporo pozytywnej rozrywki. Momentami miałam wrażenie, że autorka przeniosła go wprost z wiedźmińskiego świata do swojej historii (bo tylko tam spotkałam się z podobnym językiem). Uważam, że to właśnie jego postać absorbuje całą uwagę czytelnika, zamiast  tytułowej czarownicy Likal, której kreacja na tle pozostałych postaci wypada trochę słabo. Mimo, iż wraz z historią odkrywamy jej przeszłość, która intryguje, to niestety brakuje jej wyrazistości.

Fabuła „Czarownicy” to ciekawie poprowadzony szereg następujących po sobie wydarzeń. Autorka zabrała mnie w fantastyczną podróż i ani na moment nie pozwoliła mi się nudzić. „Czarownica” rozpoczyna się niepozorną wizytą w karczmie, która staje się początkiem obfitującej w przeróżne przygody podróży Sodiego, Likal i Yasy. Autorka nie traci czasu na długie opisy i cały czas rzuca czytelnika w wir wydarzeń. Niestety niesie to za sobą jeden minus - nie mamy okazji zagłębić sie w świat przedstawiony.

„Czarownica” Małgorzaty Lisińskiej to kawał dobrego fantasy, przy którym bawiłam się wyśmienicie. Warta akcja i zabawne dialogi to to, co najbardziej uwielbiam w książkach. Kontynuacja „Tropiciela” ponownie zabiera czytelnika do magicznego świata intryg i spisków, pełnego przebiegłych elfów, potężnych magów, wróżek i smoków. A zakończenie? Zupełnie się go nie spodziewałam. Autorka zakończyła historię niebanalnym zwrotem akcji, którego nie byłam w stanie przewidzieć. Serię Małgorzaty Lisińskiej polecam każdemu fanowi fantastyki, a szczególnie tym którzy polubili świat Wiedźmina i szukają czegoś w podobnym klimacie.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu

„Zapisane w bliznach” to moje drugie spotkanie z autorką. Historię Julii i Crew opisaną w „Poświęceniu” wspominam niezwykle pozytywnie. Była to książka, która wielokrotnie raniła moje serce, a jednocześnie dawała nadzieję, że po burzy zawsze wychodzi słońce. Czy nowa książka Adriany Locke pt. „Zapisane w bliznach” jest równie dobra jak jej poprzedniczka? 

Zdecydowanie tak! Są takie historie, których słowa zapisane na kartach powieści pozostają w pamięci, odciskają piętno na sercu i wstrząsają. „Zapisane w bliznach” to opowieść, której słowa ukazują brutalnie uczucia i przejmującą rzeczywistość małżeństwa. Małżeństwo nie zawsze jest łatwe. Nie zawsze jest to bajka, o której marzyliśmy. Życie nie zawsze gwarantuje nam szczęścia. Czasami wystarczy jedna kłoda rzucona nam przez los, aby nawet najsilniejsze relacje zostały nadszarpnięte… 

Poznali się w szkole… Ty wiedział, że Elin jest mu przeznaczona już w chwili gdy zobaczył ją po raz pierwszy. Elin chciała być jego żoną i założyć szczęśliwą rodzinę. Ale życie potoczyło się inaczej niż zakładali… Teraz Ty wraca z nową determinacją, by odzyskać rodzinę, ale Elin czuje się rozdarta pomiędzy przeszłością a możliwością nowego startu… Los poznaczył ich bliznami, ale nadal jest miłość, która może ich ponownie związać… albo rozdzielić na zawsze.

Jednym z popularnych ostatni czasy motywem w literaturze jest motyw małżeństwa. Można by rzec, że jest on wałkowany do znudzenia, jednakże to wyłącznie od pisarza zależy, w jakiej formie go przedstawi. Uważam, że Adriana Locke zrobiła do perfekcyjnie, tworząc niezwykle emocjonującą historię… Na historię opisaną w „Zapisane w bliznach” spoglądamy z perspektywy dwójki głównych bohaterów, dzięki czemu mamy wgląd w ich uczucia, myśli i motywację. Poprzez historię Elin i ty’a autorka pokazuje jak tajemnice i milczenie, niosą za sobą gniew, który stopniowo rujnuje związek. Niepewność i nieporozumienia a także walka widoczne są w każdym zdaniu, akapicie i na każdej stronie tej powieści. Elin i Ty zakochali się w sobie bez pamięci, ale czy ich miłość jest dość silna, by przetrwać kryzys? Czy są w stanie sobie wybaczyć, wszystko wyjaśnić i dać drugą szansę? Czy zawalczą o swoje szczęście? 

Jednak ta historia nie byłaby tak dobra, gdyby nie świetnie wykreowane postaci drugoplanowe, które są tak samo ważne, jak Elin i Ty; są integralną częścią tej historii, a nie cieniami w tle. Bez Jiggsa i Lindsey- brata Elin i jej przyjaciółki, ta historia byłaby pusta, zaś bez Corda nie byłoby tej historii. 

„Zapisane w bliznach” to wzruszająca historia opowiadająca o miłości i przyjaźni, o błędach i poświęceniu, o stracie i dawaniu drugiej szansy. Kiedy zaczyna się czytać tę książkę, to nie chce się jej odkładać. To nie jest zwykły romans po przeczytaniu którego zapomnisz o czym był.  To emocjonująca i piękna opowieść o dwójce ludzi, podejmujących walkę o swoje małżeństwo. Uważam, że Adriana Locke to autorka, która pisze niesamowite historie, dlatego jeśli lubisz romanse z wyciskającym łzy zakończeniem, świetnie wykreowanymi postaciami oraz dobrą historią, to koniecznie sięgnij po „Zapisane w bliznach”, bądź poprzednią książkę autorki pt. „Poświęcenie”.