Jeszcze rok temu nie miałam zielonego pojęcia, że istnieje ktoś taki ja Marta Kisiel. „Dożywocie” było moją pierwszą książką autorki, po którą miałam przyjemność sięgnąć i ... zakochałam się w jej twórczości od pierwszej strony. Książki pisarki charakteryzują się zabawnymi dialogami i nietuzinkowymi postaciami, których na pewno nie spotkasz w żadnej innej książce. Dlatego bez wahania sięgnęłam również po „Małe Licho i tajemnica Niebożątka”.

Bożydar Antoni Jakiełłek

Marta Kisiel powraca z nową książką! „Małe Licho i tajemnica Niebożątka” to kontynuacja znanej nam serii z Konradem Romańczukiem oraz jego niesfornej i bardzo nietypowej gromadki dożywotników, czyli „Dożywocia”. Tym razem autorka skupiła się na postaci Bożka – synka Kamili. Bożek nie jest zwykłym chłopcem, podobnie zaś jak jego rodzina. Wujek Konrad przypomina wampira, a wujek Turu w wolnej chwili dogaduje Konradowi i struga drewniane anioły z zezem rozbieżnym. Pradawny potwór Krakers oddaje się przyjemności gotowania, Gucio – mniejsza wersja Krakersa podkrada kredki, trzy duchy niemieckich żołnierzy okupują strych a mały anioł stróż w za dużej koszulce i bamboszach strzeże małego Bożka. Lecz w życiu każdego dziecka przychodzi ten czas… czas pójścia do szkoły.

Autorka poprzez zabawną historię o nietypowej rodzince porusza wiele poważnych kwestii. „Małe Licho” to opowieść o tym, jak trudne może być dorastanie dziecka, kiedy wchodzi w nowy etap swojego życia; gdy opuszcza bezpieczny i ciepły dom i wyrusza po raz pierwszy do szkoły, gdzie musi stawić czoło otaczającemu go światu oraz kąśliwym rówieśnikom. Dodatkowo Marta Kisiel wykorzystując utwór J.W. Goethego „Król elfów”, w ciekawy sposób przedstawiła problem, który często pojawia się na linii dziecko a zapracowany rodzic, który uważa, że swoją nieobecność w życiu pociechy może zrekompensować kolejną drogą zabawką.

Podsumowanie

„Małe Licho i tajemnica niebożątka” to wspaniała historia dla młodszych czytelników oraz ich rodziców, czyli pozycja dla każdego bez względu na wiek. Marta Kisiel napisała naprawdę dobrą książkę opowiadającą o miłości, przyjaźni, tolerancji i byciu rodzicem, a to wszystko doprawiła charakterystycznym dla siebie humorem, wzbudzającymi sympatię bohaterami oraz niepowtarzalną magią. „Małe Licho” to swoistego rodzaju lekcja, którą muszą odrobić rodzice, a dzieci wyniosą z niej, że „normalność” jest zdecydowanie przereklamowana. Czy jest coś co jednak nie podobało mi się w tej propozycji? Są to niestety ilustracje. Karykaturalne postaci zapewne miały nadać historii nieco mrocznego wyrazu, ale mnie osobiście kolą w oczy. Zdecydowanie wolałam ilustracje zaprojektowane przez E. Pawlikowską w „Dożywociu”

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwo Wilga

Wydawnictwo: Wilga ‖ Data wydania: 14.09.2018 ‖ Liczba stron: 205

Ocena: 5/6

Będąc dzieckiem kredki i kolorowanki były moimi najlepszymi przyjaciółmi. Do tej pory pamiętam kolorowankę z Królem Lwem, którą pokolorowałam w ekspresowym tempie i wołałam kolejne. Jednak z czasem kolorowanki poszły w kąt gdy zstąpiły je podręczniki do pierwszej klasy. Od jakiegoś czasu moda na kolorowanki powróciła, ale w zupełnie innym wydaniu. Teraz są one skierowane dla starszych odbiorców a ich głównym zadaniem jest odstresowanie zapracowanych, zmęczonych i znerwicowanych dorosłych. W tak zabieganych czasach to częściej dorośli sięgają po kredki niż ich kochane pociechy.

Sarah J. Maas serią „Szklany tron” oraz „Dwór cierni i róż” zaskarbiła sobie uznanie fanów na całym świecie. Mnie ten sukces wcale nie dziwi, ponieważ uwielbiam jej historie, które intrygują od pierwszej strony i stanowią dla mnie ogromną inspirację twórczą. Wydawnictwo Uroboros tej jesieni przygotowało fanom mała niespodziankę, wydając kolorowankę z serii „Dwór cierni i róż”, pozwalając im zatopić się w niebezpieczny a zarazem fascynujący świat Fae. Teraz każdy fan serii będzie mógł poznać bliżej Feyrę, Rhysanda i Tamlina, przenieść się na Dwór Wiosny bądź Nocy lub uczestniczyć w wydarzeniach z „Dworu mgieł i furii”.

Książka do kolorowania zawiera w sobie ponad 40 dużych ilustracji i tyle samo cytatów z całej serii (a wśród nich te nigdzie niepublikowane) . Zanim zabierzecie się do kolorowania radzę wam najpierw zaopatrzyć się w zestaw minimum 24 kredek. Sama zdecydowałam się na podstawową ilość kolorów a to zdecydowanie za mało, aby móc wyrazić swoją artystyczną wizję. Książka dostarczy wam relaksującej zabawy na kilka godzin i pobudzi waszą wyobraźnię, bo tym razem to wy macie okazję kreować swoich ulubionych bohaterów.

Kolorowanka „Dwór cierni i róż” to obowiązkowa pozycja dla wszystkich fanów serii, ale polecam ją także tym którzy szukając po prostu czegoś w klimacie fantasy i chcą się nieco odstresować po ciężkim dniu w pracy bądź szkole. A może to właśnie przygoda z kolorowanką zachęci cię by sięgnąć po serię Maas, jeśli jeszcze tego nie zrobiłaś?

Czytanie tej książki grozi natychmiastowym zaśnięciem! Czy jesteś gotowy podjąć wyzwanie i przeczytać książkę, której teksty uśpiły 97 procent badanych w ciągu dziesięciu minut? Ja podjęłam się tego wyzwania. Jak mi poszło? O tym w dzisiejszej recenzji.

Najnudniejsza książka świata

Czy zdarzyło wam się odłożyć książkę w połowie czytania, ponieważ fabuła stała w miejscu i nic ciekawego się nie działo? Pewnie tak. Jednak sięgając po "Najnudniejszą książkę świata" gwarantuję wam, że skończycie czytać ją jeszcze zanim ją dobrze zaczniecie, bo jak mówi tytuł – uśniecie z nudów. Ten tytuł nie dostarczy wam nawet grama napięcia, czy jakiegokolwiek innego elementu, który pobudzi wasz umysł. Dlaczego? Bo zadaniem tej książki jest rozleniwić czytelnika i szybciutko wysłać go do łóżka na długi i błogi odpoczynek.

Najnudniejsze teksty na świecie

"Najnudniejsza książka świata" została zaprojektowana przez prof. K. McCoya i dr Hardwick, aby wprawić czytelnika w stan senności. Często zdarza mi się czytać przed snem książki, które potrafią zaintrygować i pobudzić mój umysł, choć dobrze wiem, że jest to zły nawyk jeśli chce się szybko zasnąć i przespać całą noc. Dlatego twórcy książki zaprojektowali teksty w taki sposób, aby zamroczyć umysł i wywołać w czytelniku stan rozleniwienia.

Śpij czytelniku, śpij...

Zagadnienia opisane w książce zostały tak skonstruowane, aby męczyły i nużyły. Zawierają w sobie szereg dat, liczb i nazw krajów bądź konkretnych miejsc. Taka mieszanka powoduje, że nawet najciekawsze zagadnienia stają się niezwykle ciężkie w odbiorze. Możemy przeczytać o kryzysie politycznym w Belgii bądź o technice budowania piramid. Brzmi ciekawie? Tak, ale autorzy postarali się przedstawić je w najnudniejszy możliwy sposób. W książce znalazłam także temat poświęcony podwójnemu księgowaniu w rachunkowości. Jest to temat niezwykle mi bliski i muszę stwierdzić, że nie dziwi mnie jego obecność w tej książce, gdyż zagadnienia z rachunkowości potrafią zamroczyć umysł. Oprócz super nudnych tekstów znajdziecie także ilustracje zaprojektowane przez profesora McCoya, które wprawiają czytelnika w senne zagubienie. Dosłownie!

No i zasnęłam...

Sięgając po książkę nie do końca wierzyłam w jej działanie. I wiecie co? Ta książka rzeczywiście działa! Przeczytałam historię kryzysu politycznego w Belgii i nic, po następnej stronie ziewnęłam pierwszy raz, po kolejnych dwóch ziewnęłam kolejny a powieki zaczęły mi coraz bardziej ciążyć, a po przeczytaniu następnych trzech stron odłożyłam książkę na stolik, zgasiłam lampkę i poszłam smaczne spać. Gwarantuję wam, że nie dacie rady przeczytać jej za jednym razem! Dla mnie to pozycja idealna bo miewam dni, kiedy męczy mnie bezsenność. Teraz dzięki tej książce takich dni będzie u mnie coraz mniej.

 Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece ‖ Data wydania: 17.10.2018 ‖ Ocena 5/6

Tytuł oryginalny: This Book Will Send You to Sleep ‖ Liczba stron: 291

Czasy kiedy historie w stylu „Zmierzchu” wiodły prym już przeminęły, jednak ja nadal chętnie sięgam po książki z gatunku paranormal romance. „Wilk” to propozycja dla młodzieży od K. B. Miszczuk, która zaskarbiła sobie moje uznanie serią „Kwiat paproci” oraz „Obsesją”. Teraz przyszedł czas powrotu do przeszłości i zapoznania się z początkami poczytnej obecnie autorki fantastyki.

Nastoletnia Margo Cook wraz z rodzicami przeprowadza się z tętniącego życiem Nowego Jorku do Wolftown , gdzie rozpoczyna kolejny rok nauki. Dziewczyna szybko zaprzyjaźnia się z Francuzkę mającą fioła na punkcie koloru różowego - Ivette Reno oraz staje się konkurencją dla Cheerleaderek, kiedy wpada w oko jednemu ze sportowców. Jednak Margo nie w głowie popularni chłopcy, lecz tajemniczy outsider Max, z którym dzieli szkolną ławkę. Dlaczego Max unika Margo? Jaką tajemnicę skrywają szkolni outsiderzy? Czy odpowiedzią mogą być dziwne sny, które dręczą dziewczynę od chwili przybycia do Wolftown?

Margo Cook to postać z charakterem, która ma cięty język a zarazem potrafi wnieść do historii dużą dawkę pozytywnego humoru. Najbardziej zapadł mi w głowie jej tekst: „A udław się pomponem”. Mimo to nie poczułam więzi ani z Margo, ani z żadnym z bohaterów „Wilka”. Mam wrażenie, że gdzieś w połowie książki, Margo straciła swój zadziorny charakter na rzecz bycia niepoprawną romantyczką.

Z oceną „Wilka” mam ogromny problem. Mogłabym napisać krótko, że historia Margo i Maxa jest dość przeciętna. Jednak nie do końca byłaby to prawda. Sięgając po konkretny tytuł zawsze zwracam uwagę czy mam do czynienia z debiutantem, czy też wymiataczem. Pomaga mi to obiektywnie spojrzeć na napisaną historię. Na powieść, która wyszła spod pióra debiutanta patrzę nieco łagodniej, niż na książki, autora którego dziesiąta z kolei powieść została okrzyknięta bestsellerem; debiutantowi umiem wybaczyć pewne schematy bądź drobne wpadki.

„Wilk” to debiutancka powieść Pani Miszczk, którą napisała w wieku 15 lat, a jej pierwsze wydanie pojawiło się w 2006 roku. Historia opiera się na znanym wszystkim schemacie – dziewczyna przenosi się do nowej szkoły, gdzie spotyka atrakcyjnego lecz niedostępnego chłopaka, który skrywa pewną tajemnicę… Zakładam, że bez problemu w myślach potraficie dopowiedzieć sobie ciąg dalszy tej historii. Przez większość część książki nic odkrywczego się nie dzieje, aż do twistu na samym końcu. Mając za sobą serię „Kwiat paproci”, wiem, że autorka potrafi napisać wciągające i zaskakujące powieści, do których „Wilk” niestety się nie zalicza. Jednak jak wspomniałam wcześniej, historia ta została napisana przez piętnastoletnią wtedy pisarkę, co pozytywnie mnie zaskoczyło, bo rzadko zdarza się, że ktoś w tym wieku potrafi stworzyć sensowną i pełnowymiarową historię.

Jak już wcześniej zaznaczyłam, fabuła „Wilka” nie jest skomplikowana, lecz dość prosta i niestety przewidywalna. Zaczynając książkę byłam nią bardzo zainteresowana i sam początek naprawdę mi się podobał. Jednak czym bardziej zagłębiałam się w fabułę, tym czułam większe znużenie. Historię mogę podzielić na dwie części. Wydarzenia rozgrywające się głównie w szkole stanowiły tę nudniejszą część książki - zajęcia pływania potem fizyka i ponownie fizyka oraz zajęcia pływania… Dopiero kiedy bohaterowie opuścili szkolne mury, nareszcie zaczynało coś się dziać. Kiedy przebrniemy przez mało porywający środek, czeka na nas mała niespodzianka. Autorka zaskoczyła mnie pomysłem na „wilkołaki” i ich historię. Właśnie zakończenie skłania do sięgnięcia po kontynuację, aby dowiedzieć się, jak potoczą się losy bohaterów po ciekawie rozegranym finalne.

„Wilk” to książka, która może spodobać się niewymagającym fanom fantastyki skierowanej dla młodszych odbiorców, którzy chcą przeczytać lekką historię ze szkołą w tle. Dla mnie „Wilk” okazał się przeciętną lekturą. Zabrałam się do niej z zapałem, który szybko został ugaszony poprzez przewidywalną i momentami nużącą fabułę, jednak autorce na sam koniec udało się mnie ponownie wciągnąć w historię i zachęcić do sięgnięcia po kontynuację.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję

Wydawnictwo: W.A.B. ‖ Data wydania: 22.08.2018 (wyd. IV) ‖ Liczba stron: 320

Tom: I ‖ Ocena: 3/6

"Dziwna pogoda” to zbiór czterech ciekawie napisanych i klimatycznych nowelek autorstwa Joe Hilla, a dokładniej Josepha Hillstorma Kinga, syna Stephena Kinga. Wbrew tytułowi w historiach nie chodzi o pogodę, lecz o ludzką naturę. Autor serwuje czytelnikom historie, które opowiadają o smutku, chorobie, przemocy i strachu. Nie są to historie do końca utrzymane w klimacie horroru, ale wszystkie wywołują w odbiorcy uczucie niepokoju.

Zdjęcie

„Zdjęcie” to opowieść o chłopcu, który musi stawić czoło tajemniczemu mężczyźnie uzbrojonemu w aparat, który za pomocą zrobionych zdjęć wymazuje fragment pamięci fotografowanej osoby. I to właśnie ta historia najbardziej mi się podobała, gdyż była niezwykle emocjonalna, mroczna i przerażająca. Wspomnienia, nie ważne czy są dobre czy złe, są dla każdego z nas niezwykle cenne, a ich utrata to ogromny ból, który autor doskonale przedstawił na kartach tej historii.

Naładowany

„Naładowany” to opowieść o niedocenionym ochroniarzu, który w centrum handlowym powstrzymuje masową zabójczynię i staje się bohaterem, lecz pewna wścibska dziennikarka postanawia przyjrzeć się tej sprawie z bliska. Zanim czytelnik dotrze do głównego wątku historii zostaje zapoznany z wydarzeniami dziejącymi się parę lat wcześniej i wydawać mogłoby się, że nie mają one związku z całą opowieścią. Jest to założenie mylne, lecz zabieg ten osobiście mnie zniechęcił do całej historii. Ta historia najbardziej dotyka ludzkiej natury a autor zwraca uwagę na problem rasizmu, dyskryminacji i przemocy. Jednocześnie „Naładowany” to trzymająca w napięciu gra w kotka i myszkę, w której coraz bardziej daremne starania strażnika o ukrywanie zbrodni doprowadzają do zaskakującego zakończenia.

Wniebowzięty

Trzecie opowiadanie zatytułowane „Wniebowzięty” przedstawia Aubrey'a, który mimo lęku wysokości decyduje się skok ze spadochronem, aby zaimponować ukochanej Harriet. Bo czego nie robi się dla miłości? Jednak nie wszystko udaje się po myśli spadochroniarza. Aubrey ląduje na dziwnej chmurze, która potrafi spełniać jego pragnienia. „Wniebowzięty” zabiera czytelnika w nieco inny klimat, niż poprzednie dwa opowiadania. Tym razem mamy więcej elementów charakterystycznych dla science-fiction. Pomysł na fabułę jest dobry, jednak z jego wykonaniem autorowi nie poszło najlepiej. Historia choć nawiązuje do nieszczęśliwej miłości, lękach i życiu w to momentami nuży życiowymi przemyśleniami

Deszcz

„Deszcz” to opowiadanie najbardziej związane z tytułową pogodą. Mieszkańcy Bourder w stanie Kolorado doświadczają dziwnej anomalii pogodowej, gdzie z nieba zamiast kropli deszczu spadają ostre kryształki, które doprowadzają do śmierci wielu nich... Ta opowieść najbardziej zapada w pamięć. W ostatnim czasie bardzo dużo mówi się o wpływie człowieka na przyrodę, która jest jednym z najbardziej śmiercionośnych i zaskakujących zjawisk, a w dodatku jej skutków nie można dokładnie przewidzieć. Napięcie i oczekiwanie mieszkańców czekających na kolejny deszcz niosący ze sobą śmierć udziela się także czytelnikowi a Hill jednocześnie odsłania mroczną naturę człowieka, która ujawnia się w chwili walki o przetrwanie, gdy prawo przestaje obowiązywać.

Podsumowanie

„Dziwna pogoda” to zbiór klimatycznych opowieści z znakomicie zarysowanymi postaciami i spójną trzymającą w napięciu fabułą. Autor nie narzuca opowieściom szybkiego tempa, lecz prowadzi swoich bohaterów nieśpiesznie przez różne wydarzenia, jednocześnie odsłaniając przed czytelnikiem ich naturę i przeszłość. Joe Hill za pomocą przedstawionych historii porusza tematy ludzkich problemów oraz nawiązując do tematu posiadania broni, uprzedzeń, przemocy, bezsilności i wewnętrznych lęków. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Joe’a Hilla i mimo drobnych niedociągnięć uważam je za udane i na pewno sięgnę po inne dzieła tego autora.

Za egzemplarz dziękuję

Wydawnictwo: Albatros ‖ Rok wydania: 05.09.2018 ‖ Liczba stron: 512 ‖ Ocena: 5/6 

Tytuł oryginalny: Strange Weather