Na kontynuację „Więzi” Anny Lewickiej nie trzeba było długo czekać. W maju swoją premierę miała kontynuacja serii zatytułowana „Szał”. Pierwszy tom serii oceniłam jako dobry, przymykając oko na pewne niedoskonałości, które w debiutanckich powieściach często się zdarzają. Ciekawa rozwoju autorki postanowiłam sięgnąć także po drugi tom. Czy okazał się lepszy? Czy też okazał się pomyłką?

W „Szale”, drugim tomie serii „Trylogia mocy i szału” główną bohaterką jest Iga - siostra  poznanej w „Więzi” Alicji. Iga to dziewczyna, której nie brakuje temperamentu. Kocha wolność i dobrą zabawę. W jej żyłach także płynie moc czarownicy. Podczas uroczystości zorganizowanej w Bieszczadach, Iga poznaje Alexa - przyjaciela Wiktora, na widok którego szybciej bije jej serce. Wiktor kocha swoją moc i bycie nadprzyrodzonym, co sprawia, że nie należy do łagodnych istot. Iga nie słucha ostrzeżeń na temat tajemniczego Alexa, będącego berserkiem. Między nimi rodzi się wzajemne przyciąganie, ale duma, tajemnice i przeszłość może stanąć pomiędzy nimi.

Historia w  „Szale” została poprowadzona w zupełnie inny sposób, niż w pierwszym tomie.  Jest znacznie ciekawsza i nie brakuje w niej świetnie poprowadzonych wątków, w tym wątek kryminalny  związany z Alexem i jego ciemnymi interesami, który wypadł naprawdę dobrze.  Anna Lewicka umiejętnie wplątała poszczególne wątki w fabułę, dodając historii smaczku i akcji. W tej części nie brakuje dynamiki, w porównaniu do spokojnie poprowadzonej pierwszej części. Myślę, że autorka nie rzuciła jeszcze na stół wszystkich kart i szykuje coś dużego na zakończenie serii, co może sugerować intrygujący zwrot na końcu historii, którego zupełnie się nie spodziewałam.

Relacja pomiędzy bohaterami jest inna niż w przypadku Alicji i Wiktora. Dynamiczna, nieoczywista, interesująca.  Na kartach powieści obserwujemy jak ścierają się odmienne charaktery bohaterów, którzy  z czasem odkrywają swoje słabości i tajemnice. Jeśli chodzi o ten duet, to z ciekawością śledziłam losy Alexa, gdyż jego postać, a także odkrywanie szczegółów jego pracy, były niezwykle interesujące.

„Szał” Anny Lewickiej to dobra kontynuacja serii, która wypadła znacznie lepiej niż „Więź”. Autorka udowodniła, że potrafi umiejętnie poprowadzić fabułę, która wciąga i dostarcza sporo niespodziewanych zwrotów akcji. Także kreacja bohaterów wypadła lepiej niż w tomie pierwszym. Autorce szybko udało się mnie wkręcić w fabułę i zainteresować nowymi bohaterami. Teraz czekam na ostatni tom „Trylogia mocy i szału”, a jeśli na was pierwszy tom nie wywarł pozytywnego wrażenia i mieliście wątpliwości czy kontynuować przygodę z twórczością autorki, to proponuję wam odsunąć je na bok i dać Annie Lewickiej jeszcze jedną szansę.

Przeczytaj recenzję I tomu

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Jaguar

Holly Black w „Złym Królu” po raz kolejny zabiera czytelnika do znanego mu świata Elphame, świata zamieszkanego przez nieśmiertelne istoty.  W pierwszym tomie pt. „Okrutny Książę” Jude i Cardan zawarli układ, który staje się wątkiem przewodnim w tomie drugim, dlatego tym razem pozwolę sobie nie streszczać fabuły, a poruszyć inne kwestie dotyczące lektury. Pierwszy tom czytało mi się dobrze, aczkolwiek autorka nie uniknęła paru potknięć, który wpłynęły na moją finalna ocenę. Jak prezentuje się „Zły Król” na tle poprzedniego tomu? O tym w recenzji.

Z ogromną sympatią powróciłam do baśniowego świata wykreowanego przez autorkę, który zafascynował mnie w „Okrutnym Księciu”. I także, tym razem  Elphame  zaskakuje, wciąga i szokuje, bo zło to drugie imię mieszkańców tej krainy. Okrutne elfy, osamotnieni i zniewoleni ludzie, wystawne bale, niesamowita przyroda i dwór król elfów pełny szpiegów i knucia. Autorka nadal rozwija ten świat, ukazując jego mroczną stronę i podstępną naturę nieśmiertelnych. 

Na uwagę zasługują bohaterowie, którzy w tym tomie zaskakują swoją postawą. W pierwszej części poznaliśmy Jude jako dziewczynę, którą nie brano na poważnie, a fakt bycia śmiertelniczką skazywał ją na szyderstwa ze strony nieśmiertelnych. Pod koniec historii Jude przeszła metamorfozę, która widoczna jest w „Złym Królu”. Dziewczyna spiskuje, knuje i gra, a jej wybory i decyzje wielokrotnie zaskakują a nawet szokują. A to wszystko by chronić brata i zrealizować swój układ z Cardanem.  Nie jest już skrytą w mroku myszką, lecz genialnym strategiem i wyrazistą postacią. Do czego jest gotowa się posunąć? O tym dowiecie się sięgając po tę książkę. Za to Cardan przechodzi metamorfozę z niegrzecznego chłopca w mężczyznę, ale nie od razu. 

W tej części nie brakuje akcji, frapującej fabuły i zwrotów akcji. Autorka poprowadziła fabułę w taki sposób, by czytelnik nie miał czasu na nudę. Sama wielokrotnie miałam gęsią skórkę z napięcia i emocji. Nie brakuje w niej spisków, dworskich intryg, tajemnic i zaskakujących rozwiązań oraz decyzji. A zakończenie? Nieoczywiste i zaskakujące, ono po prostu wbija w fotel. 

„Zły król” Holly Black to bardzo dobra kontynuacją serii, która zabiera czytelnika do mrocznego świata elfów, pełnego intryg, spisków i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Autorka w tej części poprawiła wszystkie mankamenty, jakie występowały w pierwszym tomie. Mamy frapującą fabułę, nieoczywistych bohaterów i  zaskakujące zakończenie. Jeśli mieliście wątpliwość czy sięgnąć po ten tom, to warto schować je do kieszeni i sięgnąć po „Złego króla”.

Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że "Onyx&Ivory" to bardzo dobra książka z gatunku fantasy, ale niezbyt oryginalna pod względem wykorzystanych motywów. Zawiera w sobie elementy znane nam z wielu innych historii. Mamy bohaterkę okrytą hańbą, zakazaną magię i rebeliantów, walkę o tron i trochę dyplomacji. Mimo tego Mindee Arnett napisała interesującą i wielowątkową historię, którą  poprowadziła bardzo dobrze, angażując w wydarzenia bohaterów, stawiając przed nimi różne wyzwania i przeszkody.

Zdrajczyni i książę

Kate jest królewską kurierką, która nie ma sobie równych. Jednak swoją ciężką pracą nigdy nie będzie w stanie zapracować na szacunek, gdyż sprzed laty jej ojciec dokonał zamachu na władcę, okrywając rodzinę hańbą. Podczas jednej z misji, po drodze natrafia na orszak syna władcy, Corwina Thormane, któremu ratuje życie. Niegdyś łączyła ich głęboka przyjaźń, teraz krępująca niezręczność. Kiedy ich drogi się krzyżują, Kate i Corwin muszą działać ramię w ramię, by stawić czoło mrocznej sile, mogącej zniszczyć znany im świat.

Silna kobieta i niezdecydowany mężczyzna

"Onyx&Ivory" Mindee Arnett ma w sobie wszystko, co cenię w fantasy, a pod uwagę biorę bohaterów, świat przedstawiony oraz intrygę. Kate to postać, którą polubiłam od pierwszej strony. To dziewczyna, która wie czego chce, nie boi się wyzwań oraz dysponuje dziką magią, co sprawia że nie jest nudną postacią. Każdego dnia musi stawiać czoło obelgom, które przyjmowała z uniesioną głową, co bardzo mi się podobało. Corwin zaś to postać, co do której mam mieszane uczucia. Nie jest złą postacią, ale bywały momenty, że jego niezdecydowanie, uniki i podchody wobec Kate lekko mnie drażniły. Mimo to z ciekawością śledziłam jego losy i drogę w turnieju. Za to Dal – przyjaciel Corwina, zaintrygował mnie od samego początku, bo w porównaniu do głównego bohatera, wychodził na pierwszy plan.

Niczym wciągający serial

Co do rozwoju fabuły i dynamiki nie mam zastrzeżeń, gdyż szybko wciągnęłam się w historię stworzoną przez Mindee Arnett. Z początku historia jest nieco wolniejsza, gdyż czytelnik zostaje zapoznany z przeszłością Kate oraz światem przedstawionym, lecz kolejne rozdziały dostarczają sporo emocji, wiele pytań, a także trochę nudy. Tak, niektóre rozdziały nieco mi się dłużyły, ale pozostałe są napisane niczym odcinek wciągającego serialu, bo ich nieoczekiwane zakończenie zmusza do dalszej lektury. Ciekawa fabuła idzie w prze z dobrze wykreowanym światem przedstawionym, aczkolwiek autorka nie wycisnęła go do ostatniej kropli. Chciałabym wiedzieć więcej o panującej w nim magii, a momentami nie wszystkie magiczne zagadnienia były dla mnie od początku jasne. 

Podsumowanie

"Onyx&Ivory" to książka przy której przyjemnie spędziłam czas. Mindee Arnett umiejętnie poprowadziła fabułę, wzbogacając ją o ciekawie wykreowanych bohaterów, a także frapujące intrygi i spiski. Onyx&Ivory to dobra propozycją dla fanów gatunku, którzy lubią silne bohaterki, magię i wielowątkowe historie. Polecam.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Jaguar

Olga Gromyko to autorka powieści fantasy, która zaskarbiła sobie moją sympatię książką „Zawód: Wiedźma”, rozpoczynającą cykl Kroniki Belorskie. W kwietniu nakładem wydawnictwa Papierowy Księżyc do sprzedaży trafił szósty tom serii, zatytułowany właśnie „Kroniki Belorskie” Jest to zbiór dziesięciu opowiadań, które opowiadają losy znanych nam z poprzednich części bohaterów (Ksander, Szelena), a także wprowadzają nowych.

Autorka zabiera czytelnika do świata Belorii, gdzie magia i nadprzyrodzone istoty żyją pośród ludzi. Tym razem mamy okazję przeczytać o małym Lenie, spojrzeć na Szkołę Magii, Wróżbiarstwa i  Zielarstwa oczami nauczycieli, a także poznać bliżej sławnego smoka. 

Każde opowiadanie zawarte w zbiorze charakteryzuje się innym klimatem i odkrywa inne sekrety świata wykreowanego przez autorkę. Sięgając po „Kroniki Belorskie” spodziewałam się, że opowiadania będą ze sobą ściśle powiązane. Okazuje się, że tak nie jest. Początkowo mnogość postaci sprawiła, że miałam problem z ich zapamiętaniem. Myślę, że osoby, które tak jak ja, przeczytały dopiero "Zawód: Wiedźma", będą czuły się zagubione. Jednak z czasem można się przyzwyczaić, gdyż niektórzy bohaterowie pojawiają się w więcej niż jednym opowiadaniu. Autorka bawi się nie tylko szeroką gama postaci, ale także narracją – trzecioosobową i pierwszoosobową. Jednak to co pozostaje niezmienne w przypadku Olgi Gromyko to jej talent do rozśmieszania czytelnika. W opowiadaniach nie brakuje humoru zarówno sytuacyjnego, jak i słownego. To jedna z niewielu pisarek, które umiejętnie i w lekki sposób potrafią wpleść w fabułę zabawne dialogi i sytuacje.

Jak to z opowiadaniami często bywa, każde z nich charakteryzuje się innym poziomem. Bywały takie, które mnie nudziły, a także takie, od których nie mogłam się oderwać. Za najsłabsze opowiadanie uważam „Supełek na szczęście” . Od początku nie potrafiłam wciągnąć się w historię Dańki i do samego końca się z nią męczyłam. Za to z ogromnym zainteresowaniem czytałam „Nie dla kronik” opowiadającą historię malutkiego Lena i bardzo ubolewam nad tym, że nie została ona szerzej rozwinięta. Również „Wnyki na nekromantę”  należały do jednych z moich ulubionych historii, a postacie Szeleny i Weresa  utwierdziły mnie w tym, że koniecznie  i to szybko muszę nadrobić zaległości w poprzednich tomach.

„Kroniki Belorskie” Olgi Gromyko to zbiór opowiadań, który na pewno przypadnie do gustu wiernym fanom autorki, a nowym czytelnikom otworzy wrota do niesamowitego świata pełnego magii, fantastycznych zwierząt, zabawnych historii i ogromnej dawki humoru. „Kroniki Belorskie” to dość luźne opowiadania, które można czytać również bez znajomości poprzednich tomów. Z szóstym tomem cyklu spędziłam mile czas, a uśmiech prawie nie schodził mi z twarzy. Myślę, że dużą zaletą książek Gromyko jest świat przedstawiony, który przyciąga w równym stopniu co świat magii znanym nam z Harry’ego Pottera.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Papierowy Księżyc

Pośród tysiący bestsellerów, znajdą się takie książki, które ujmują piękną i wzruszającą historię, aniżeli brawurową akcją i znanym nazwiskiem na okładce. Taką pozycją jest właśnie „Mam na imię Jutro” autorstwa Damiana Dibbena. Myślę, że to historia, która zabierze was w emocjonującą podróż i spodoba się nie tylko miłośnikom psów. Nie przedłużajac, zapraszam was na recenzję książki „Mam na imię Jutro” od wydawnictwa Albatros.

O psie, który zgubił swojego pana

Jutro spędził sto dwadzieścia siedem lat w oczekiwaniu na swojego pana. Niezłomnie czuwał przy katedrze, gdzie ostatni raz byli razem. Mijały dni, miesiące i lata, a Jutro nie tracił nadziei, że jego ukochany pan – chemik, lekarz i filozof, wróci. Razem przemierzyli Europę, odwiedzając królewskie dwory. Lecz ich podróż nie zawsze przebiegała według ustalonego planu, bo tuż za nimi podążał ich wróg – Vilder. W 1815 roku Jutro, czekając w umówionym miejscu na swojego pana, podejmuje znajomy trop, trop ich wspólnego wroga. W towarzystwie kundla Sporco, Jutro wyrusza w ślad za Vilderem w nadziei, że doprowadzi go do jego pana. Czy Jutro odnajdzie swojego pana i uratuje go przed Vilderem? 

Emocjonalna podróż

„Mam na imię Jutro” to historia przedstawiona z perspektywy psa, co na pewno spodoba się wszystkim miłośnikom naszych czteronożnych przyjaciół.  Jednak co czyni ją wyjątkową na tle podobnych pozycji? W przeciwieństwie do znanych wam książek Brucea Camerona (Był sobie pies), historia ta zawiera elementy należące do gatunku fantastyki, a sama opowieść nie jest przedstawiona jedynie w optymistycznych barwach. Autor zabiera czytelnika nie tylko do świata zwierząt, ale także pokazuje mankamenty ludzkiej natury.

Jako zagorzały miłośnik  psów i to taki o miękkim sercu, historia nie pozostawiła mnie obojętną. Każde niepowodzenie Jutra, ból zadany zwierzętom, ludzka obojętność na ich los, były dla mnie niezwykle emocjonującym przeżyciem, przez co  nie raz czytałam książkę ze ściśniętym gardłem. „Mam na imię Jutro”  to także historia o stracie i niezwykłej więzi, która rodzi się tylko pomiędzy zwierzęciem a człowiekiem. W powieści jest niezwykle silnie zarysowana. Pies Jutro przez lata wiernie czekał na swojego pana w umówionym miejscu, każdego dnia nie tracąc nadziei na jego powrót. Jego tęsknota wylewa się z każdej strony książki i łamie serce. 

Wyprawa po kartach historii

„Mam na imię Jutro” to także podróż  do dawnych czasów. Historia zaczyna się w 1815  w Wenecji, a wraz z kolejnymi rozdziałami płyniemy do Padwy, odwiedzamy Amsterdam, oglądamy usłane trupami pola walki pod Waterloo, czy też odwiedzamy dwór Stuartów w Oksfordzie. To  swoista wyprawa po kartach historii, która pozwala spojrzeć na wszystko w nieco inny, ciekawy sposób, bo spojrzeć na wydarzenia oczami psa a także poczuć zapach śmierci i strachu. 

Podsumowanie

„Mam na imię Jutro” autorstwa Damiana Dibbena to propozycja idealna dla miłośników czteronożnych  zwierząt i fantastyki. To historia o niezwykłej przyjaźni i więzi, o tęsknocie i samotności, o strachu i bólu związanym ze stratą. Po przeczytaniu książki, historia Jutra nie zostawi cię obojętnym, ta opowieść nie raz strzaska twoje serce i ściśnie gardło. Choć w fabule nie brakuje emocji, to nie szukajcie w niej dynamicznych zwrotów akcji, bo nie to jest jej celem. Opowieść napisana przez Dibbena pokazuje jak mocno kocha pies i może właśnie takie opowieści przydałyby się ludziom, których serce jest obojętne na ich los?