▪ Mów mi Kate ▪ blog lifestylowo-recenzencki

Recenzja „Szkarłatnej głębi”- Krzysztof Bochus

Marek Przybyłowicz - "Czas zemsty"

Recenzja książki Adriany Locke - "Poświęcenie"

Colleen Hoover i kontynuacja "Slammed"

Recenzja książki Samanthy Young - "To, co najważniejsze"

Czasy kiedy historie w stylu „Zmierzchu” wiodły prym już przeminęły, jednak ja nadal chętnie sięgam po książki z gatunku paranormal romance. „Wilk” to propozycja dla młodzieży od K. B. Miszczuk, która zaskarbiła sobie moje uznanie serią „Kwiat paproci” oraz „Obsesją”. Teraz przyszedł czas powrotu do przeszłości i zapoznania się z początkami poczytnej obecnie autorki fantastyki.

Nastoletnia Margo Cook wraz z rodzicami przeprowadza się z tętniącego życiem Nowego Jorku do Wolftown , gdzie rozpoczyna kolejny rok nauki. Dziewczyna szybko zaprzyjaźnia się z Francuzkę mającą fioła na punkcie koloru różowego - Ivette Reno oraz staje się konkurencją dla Cheerleaderek, kiedy wpada w oko jednemu ze sportowców. Jednak Margo nie w głowie popularni chłopcy, lecz tajemniczy outsider Max, z którym dzieli szkolną ławkę. Dlaczego Max unika Margo? Jaką tajemnicę skrywają szkolni outsiderzy? Czy odpowiedzią mogą być dziwne sny, które dręczą dziewczynę od chwili przybycia do Wolftown?

Margo Cook to postać z charakterem, która ma cięty język a zarazem potrafi wnieść do historii dużą dawkę pozytywnego humoru. Najbardziej zapadł mi w głowie jej tekst: „A udław się pomponem”. Mimo to nie poczułam więzi ani z Margo, ani z żadnym z bohaterów „Wilka”. Mam wrażenie, że gdzieś w połowie książki, Margo straciła swój zadziorny charakter na rzecz bycia niepoprawną romantyczką.

Z oceną „Wilka” mam ogromny problem. Mogłabym napisać krótko, że historia Margo i Maxa jest dość przeciętna. Jednak nie do końca byłaby to prawda. Sięgając po konkretny tytuł zawsze zwracam uwagę czy mam do czynienia z debiutantem, czy też wymiataczem. Pomaga mi to obiektywnie spojrzeć na napisaną historię. Na powieść, która wyszła spod pióra debiutanta patrzę nieco łagodniej, niż na książki, autora którego dziesiąta z kolei powieść została okrzyknięta bestsellerem; debiutantowi umiem wybaczyć pewne schematy bądź drobne wpadki.

„Wilk” to debiutancka powieść Pani Miszczk, którą napisała w wieku 15 lat, a jej pierwsze wydanie pojawiło się w 2006 roku. Historia opiera się na znanym wszystkim schemacie – dziewczyna przenosi się do nowej szkoły, gdzie spotyka atrakcyjnego lecz niedostępnego chłopaka, który skrywa pewną tajemnicę… Zakładam, że bez problemu w myślach potraficie dopowiedzieć sobie ciąg dalszy tej historii. Przez większość część książki nic odkrywczego się nie dzieje, aż do twistu na samym końcu. Mając za sobą serię „Kwiat paproci”, wiem, że autorka potrafi napisać wciągające i zaskakujące powieści, do których „Wilk” niestety się nie zalicza. Jednak jak wspomniałam wcześniej, historia ta została napisana przez piętnastoletnią wtedy pisarkę, co pozytywnie mnie zaskoczyło, bo rzadko zdarza się, że ktoś w tym wieku potrafi stworzyć sensowną i pełnowymiarową historię.

Jak już wcześniej zaznaczyłam, fabuła „Wilka” nie jest skomplikowana, lecz dość prosta i niestety przewidywalna. Zaczynając książkę byłam nią bardzo zainteresowana i sam początek naprawdę mi się podobał. Jednak czym bardziej zagłębiałam się w fabułę, tym czułam większe znużenie. Historię mogę podzielić na dwie części. Wydarzenia rozgrywające się głównie w szkole stanowiły tę nudniejszą część książki - zajęcia pływania potem fizyka i ponownie fizyka oraz zajęcia pływania… Dopiero kiedy bohaterowie opuścili szkolne mury, nareszcie zaczynało coś się dziać. Kiedy przebrniemy przez mało porywający środek, czeka na nas mała niespodzianka. Autorka zaskoczyła mnie pomysłem na „wilkołaki” i ich historię. Właśnie zakończenie skłania do sięgnięcia po kontynuację, aby dowiedzieć się, jak potoczą się losy bohaterów po ciekawie rozegranym finalne.

„Wilk” to książka, która może spodobać się niewymagającym fanom fantastyki skierowanej dla młodszych odbiorców, którzy chcą przeczytać lekką historię ze szkołą w tle. Dla mnie „Wilk” okazał się przeciętną lekturą. Zabrałam się do niej z zapałem, który szybko został ugaszony poprzez przewidywalną i momentami nużącą fabułę, jednak autorce na sam koniec udało się mnie ponownie wciągnąć w historię i zachęcić do sięgnięcia po kontynuację.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję

Wydawnictwo: W.A.B. ‖ Data wydania: 22.08.2018 (wyd. IV) ‖ Liczba stron: 320

Tom: I ‖ Ocena: 3/6

11 komentarze

14 komentarze

Autor rozpoczyna swoją powieść mocnym prologiem, gdzie czytelnik staje się świadkiem porwania nastoletniej dziewczyny, by po kilkunastu stronach zostać przeniesionym do czasów obecnych, w których poznaje detektywa Bartosza Koneckiego przyjmującego proste zlecenie – ma śledzić pewną młodą aktorkę. Jednak śledztwo Koneckiego wymyka się spod kontroli, kiedy w tym samym czasie w warszawskim parku, zostają znalezione okaleczone zwłoki nastolatki. Rusza policyjne śledztwo. To makabryczne morderstwo jest niezwykle podobnego do tego sprzed kilkunastu lat. Czy seryjny morderca powrócił? Jaki związek z tą sprawą ma kobieta, którą polecono śledzić Koneckiemu?

Od samego początku spodobała mi się kreacja głównego bohatera. Bartosz Konecki nie jest wzorem do naśladowania. Nie jest także przystojnym mężczyzną o zawadiackim uśmiechu. Konecki to były policjant, który nadużywa alpraksu i jeździ starym Golfem. Aby nie stracić w oczach swojej dziewczyny, która pnie się po szczeblach kariery w policji, próbuje swoich sił jako prywatny detektyw, jednak jego biznes nie kręci się najlepiej. Kiedy nadarza się okazja szybkiego zarobku nie waha się podjąć zlecenia, jednak z pozoru błahe zlecenie prowadzi go do morderstwa sprzed lat. Konecki pakuje się w kłopoty i sprowadza je na innych, bo postępuje nieostrożnie i często działa poza prawem. Nie z każdej sytuacji udaje mu się wyjść bez szwanku, jednak potrafi podnieść się i iść na przód jednocześnie pociągnąć za sobą także czytelnika. Byłam ciekawa jak poradzi sobie Konecki, jak wybrnie z sytuacji bez wyjścia, czy odzyska dobre imię i czy Golf śmigający po ulicach Warszawy go nie zawiedzie.

Zbigniew Zborowski napisał dość obszerną powieść, dlatego musiał postarać się zainteresować czytnika na tyle, aby ten dotrwał do końca historii. Czy mu się to udało? Uważam, że tak! Autor umiejętnie połączył ze sobą wydarzenia z przeszłości z teraźniejszością, które w identyczny sposób intrygują i wciągają w lekturę. Mamy do czynienia z niewątpliwie ciekawą zagadką kryminalną oraz ponurym światem skorumpowanej policji i ludzi, którzy wykorzystują swoją pozycję by postępować wbrew prawu. Bezradnie przyglądamy się wydarzeniom mającym miejsce w latach 90. gdzie układy i pieniądze niszczą człowieka a niewygodne śledztwo z łatwością można zamieść pod dywan.

„Kręgi” to drugi tom cyklu o Bartoszu Koneckim, ale śmiało można go czytać i delektować się kryminalną przygodą bez znajomości tomu pierwszego. Sięgając po „Kręgi” nie wiedziałam czego mam się spodziewać po warsztacie pisarskim autora. Teraz mogę napisać, że Zygmunt Zborowski wykonał kawał dobrej roboty i stworzył wciągający oraz intrygujący kryminał, w którym nie brakuje zwrotów akcji i trzyma w napięciu aż do ostatniej strony. Autor nie bał się przedstawić Koneckiego jako człowieka z problemami, który miewa swoje lepsze jak i gorsze momenty w życiu. Jest to niewątpliwie zapadająca w pamięć. Podsumowując, jestem mile zaskoczona tą pozycją i szczerze wam ją polecam.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję