Książki spod pióra Corinne Michaels biorę w ciemno. Jest to autorka, która nie raz pozytywnie zaskoczyła mnie swoją książką, przenosząc mnie do emocjonalnego rollercosteru. Tym razem do moich rąk trafiło opowiadanie zamiast tradycyjnej powieści. Byłam ciekawa jak autorka poradziła sobie w znacznie krótszej formie?

„Windą do nieba” opowiada historię Holly, która nienawidzi Świąt Bożego Narodzenia. Kiedyś je uwielbiała, a teraz kojarzą jej się tylko ze złamanym sercem. Jednak jest ktoś kto chce od nowa rozpalić w jej sercu miłość do Bożego Narodzenia. Jednak czy Holly da sobie szansę i ponownie uwierzy w bożonarodzeniowy cud?

Zawsze miałam problem jak podejść do oceniania tak krótkiej formy, znając jakiegoś autorka głównie z obszerniejszych powieści, wiedząc, że ma smykałkę do pisania. Opowiadanie Corinne Michaels czytało mi się naprawdę dobrze, ale czegoś mi w nim zabrakło. Tak naprawdę na całość składają się dwie sceny. Pierwsza część będąca pierwotnym opowiadaniem autorki opisuje scenę z windy, natomiast druga część jest krótkim rozwinięciem historii Holly mającej miejsce dwa lata po wydarzeniach z części pierwszej.

Dwie części i dwie krótkie sceny. Jednak czy to wystarczyło?

W opowiadaniu zabrakło mi iskierki namiętności. Pierwsza część historii Holly opowiadającej o przygodzie z windą choć opierała się na znanym schemacie, to zauroczyła mnie bardziej. Był humor, cięty język i nawet pojawiły się iskierki. Natomiast druga, była bardziej zachowawcza, ale z ciepłym ciekawie poprowadzonym zakończeniem.

„Windą do nieba” Corinne Michaels to lekka i przyjemna historia, przy której można się zrelaksować. Idealna na jeden wieczór z kubkiem gorącej czekolady, albo jako przerywnik podczas drogi do pracy lub szkoły. Choć historia nie zaskakuje i nie dostarcza burzy emocji, to bije od niej ciepło i świąteczny klimat.

Jeżeli jeszcze nie znacie twórczości autorki to polecam Wam najpierw zacząć przygodę z jej twórczością od serii  The Arrowood Brothers albo  Consolation Duet a potem dopiero sięgnąć po opowiadanie.

Marianne Cronin  zabiera czytelnika w emocjonalną podróż po świecie uzdolnionej artystycznie osiemdziesięciotrzyletniej Margot Macrae oraz siedemnastoletniej Lenni Pettersson, która przebywa na oddziale szpitalnym dla nieuleczalnie chorych. Margot -buntowniczka w fioletowej piżamie, zmienia sposób patrzenia Lenni na świat. Wspólnie postanawiają namalować sto obrazów przedstawiających historię ich życia – sto, bo tyle lat mają razem…

„Droga do wyraju” to książka, która przykuwa wzrok świetną okładką i całkiem ciekawym opisem. Dlatego też, skusiłam się na nią od razu! Debiutancki utwór Kamili Szczubełek wciąga od pierwszej strony, a lekki styl pozwala mknąć po kartach powieści. Początkowo myślałam, że będzie to wielowątkowa historia z motywem słowiańskim, ale ostatecznie „Droga do wyraju” okazała się przygodówką dla młodzieży. Jednak, czy owa historia była wystarczająco dobra, by zaspokoić czytelniczy głód bardziej wytrawnego czytelnika?

Wąpierz Elgan wiódł w miarę spokojne życie, do czasu, gdy na jego drodze stanął Smęt. Pokraczny, śmierdzący demon, sprowadzony przez samozwańczego szamana, powoli popada w obłęd, który mogą ujarzmić tylko bogowie. Aby zapobiec katastrofie, jaką zwiastuje coraz gorszy stan niesfornego demona, wąpierz Elgan wyrusza na poszukiwanie lasu Czarnoboga, by oddać mu w opiekę istotę odrzuconą przez innych bogów. Szybko do wyprawy Elgana przyłącza się młoda szamanka Dorada i rudowłosy Mirosław, skrywający niejedną tajemnicę. Podczas wędrówki Elgan i Dorada próbują rozwikłać zagadkę znikających z wiosek dzieci. Wszystko wskazuje na to, że w zbrodnie zamieszane są potężne siły z zaświatów. Im bliżej rozwiązania znajduje się Elgan, tym większe niebezpieczeństwo grozi Doradzie. Czy Elgan zdąży odprowadzić Smęta do Czarnoboga, zanim demon oszaleje? Czy odkryje, kto stoi za porwaniami? Czy przy okazji uda mu się dowiedzieć czegoś o sobie? Aby znaleźć odpowiedzi na te pytania, wystarczy wyruszyć w drogę do Wyraju!

Zaczynając od pozytywów… Od pierwszych stron polubiłam wąpierza Elgana. Jest postacią ciekawą, o bardzo mglistej przeszłości. Nieco markotny i gburowaty, a także lojalny i odważny. Widać, że autorka miała pomysł na jego postać. Chętnie zobaczyłabym go jako pełnoprawnego księcia ciemności. Może w kontynuacji pisarka pokaże go także od tej strony? A co do pozostałych postaci? Jest ich w książce całkiem sporo. Dorada jest wygadana, lecz brakuje jej umiejętności, zaś Smęt… od razu skojarzył mi się z postacią Zgredka.

W tej opowieści zabrakło mi konfliktu i narastającego napięcia w związku z wykorzystaniem popularnego motywu upływającego czasu - Elgan musi odstawić Smęta na czas do Czarnoboga. Motyw ten to otwarta furtka do budowania napięcia, ukazująca walkę bohaterów z upływającym czasem. Moim zdaniem autorka nie wykorzystała tej okazji.

W dodatku nasza gromadka przyjaciół przebywa drogę, niemal bezproblemowo. Nawet gdy spotykają na swojej drodze przeszkody, szybko z niech wychodzą i to niemal bez szwanku. Zaglądając do gospody, czy do miast, zawsze napotykają na życzliwych im ludzi, służących noclegiem i radą. Niestety, mnie to rozwiązanie nie przypadło do gustu.

Także antagonista nie wzbudził we mnie większych emocji. Niby jest, ale jakby go nie było. Pojawia się ukradkiem i szybko znika. Raptem dwa, czy trzy razy, przez co czytelnik nie ma okazji go poznać, osądzić, polubić czy znienawidzić. A co za tym idzie, także scena finałowa z antagonistą, nie należała do najbardziej zajmujących.

Krótko podsumowując, „Droga do wyraju” to poprawnie napisany debiut z pomysłem na historię, która może ciekawie rozwinąć się w kolejnych częściach. Autorka nie ustrzegła się podręcznikowych błędów debiutanta, które wymagającym czytelnikom mogą trochę przeszkadzać. „Droga do wyraju” to lektura skierowana bardziej do młodszych czytelników. Osobiście czekam na rozwinięcie historii i samego warsztatu autorki.