Taran Matharu powraca z nową serią zatytułowaną Zawodnik. "Wybrany" to historia Cade’a Cartera, który trafia do ośrodka resocjalizującego, po tym jak niesłusznie oskarżono go o kradzież laptopów. Mogłoby się wydawać, że to największy problem chłopaka, jednak są rzeczy o wiele gorsze, jak pobudka w nieznanym mu świecie i bestie niczym z koszmarów. Cade i paru innych chłopców w niewyjaśniony sposób zostaje przeniesionych do świata, gdzie trafiają pamiątki z dziejów Ziemi i żyją prehistoryczne zwierzęta. Chłopcy zostają wplątani w grę, z której nie ma odwrotu, a zegar tyka i odlicza czas…

„Wybrany” to historia, w której nie brakuje zagadek i tajemnic, które składają się na ciekawą przygodę. Historia została napisana w taki sposób, aby czytelnik z zainteresowaniem śledził losy bohaterów, a także odkrywał interesujące fakty dotyczącedawnych czasów. Bohaterowie przez całą historię analizują wskazówki, walczą o przetrwanie i z czasem, który działa na ich niekorzyść. Zamysł na historię od razu skojarzył mi się z „Więźniem labiryntu” gdzie także mieliśmy do czynienia z grupką chłopców, starających się wydostać z nieznanego im miejsca. Tutaj jest nieco podobnie, lecz fabuła jest dojrzalsza, dzięki wszechobecnej śmierci, oraz głównemu bohaterowi, który mimo wieku wykazuje się odwagą, inteligencją, a także troską i zdolnościami przywódczymi.

Powieść Tarana Matharu to także przyjemny i lekki język, który w połączeniu z wartką akcją sprawia, że czyta się ją niezwykle szybko. Historia nie nudzi, ale intryguje. Na uwagę zasługuje również świat wykreowany przez autora, który zaskakuje oryginalnym połączeniem. Myślę, że książka spodoba się bardziej młodszym czytelnikom, ale nie odradzam jej także nieco starszym, zwłaszcza jeśli lubicie historie w takim klimacie.

Podsumowując „Wybrany” od Wydawnictwa Jaguar to dobrze zapowiadający się początek nowej serii Tarana Matharu. Historia Cade’a to wciągająca i pełna zwrotów akcji opowieść o przetrwaniu i historii, z dobrze poprowadzoną fabułą i ciekawie skonstruowanymi postaciami. Komu polecam nową powieść autora? Na pewno osobom lubiących fantasy i science-fiction, szukających czegoś wyjątkowego i pełnego niepewności oraz tajemnic. 

"Niewidzialne życie” to historia, która wydarzyła się naprawdę w latach 40. XX wieku w Rio de Janeiro. Autorka zainspirowała się przeżyciami swoich babć i napisała dość ciekawą powieść, ukazującą życie ówczesnych kobiet, a zarazem będącą hołdem i manifestem.

Bohaterkami powieści są siostry –Eurídice  i Guida. Eurídice  jako dziecko była dobrą uczennicą i przykładną córką, a potem dobrą żoną. Guida była przeciwieństwem swojej siostry, lecz  łączyła ich głęboka siostrzana więź. Jednak do czasu…  dopóki nie stanął między nimi Marcus. Zakochana Guida zapragnęła wolności i niezależności, a dla ukochanego była porzucić rodzinę i uciec z domu. Jednak los bywa przewrotny i po wielu latach na progu domu  Eurídice pojawia się jej starsza siostra. Czy siostrom uda się nadrobić stracone lata?

Chociaż autorka opowiada historię dziejącą się niemal 70 lat temu, to niektóre jej elementy nadal pozostają niezmienne. „Niewidzialne życie” to lektura ukazująca sprowadzenie kobiety wyłącznie do roli dobrej żony, kochającej matki i gospodyni domowej. Przez lata kobietom udało się wywalczyć prawa, dojść do głosu i zmienić sytuację ogółu. Obecnie kobiety są nie tylko matkami i żonami, ale także zajmują wysokie stanowiska, prowadzą własne biznesy, a nawet rządzą państwem.  Niestety  nie możemy mówić o całkowitym wyeliminowaniu ówczesnych poglądów, bo one nadal żyją pośród nas. I tylko od nas kobiet zależy,  czy podejmiemy z nimi walkę, podobnie jak czyniła to Eurídice.

Eurídice poświeciła własne marzenia i pragnienia dla dobra ogółu. Postąpiła zgodnie z wolą rodziców, a potem z wolą męża. Jednak w życiu kobiety przychodzi moment, kiedy pragnie wyrwać się ze szponów ówczesnej kultury. Na kartach powieści obserwujemy  jej  starania i próby stania się kobietą zaradną i pracującą. Choć Eurídice nie brakuje talentów, to niestety nie ma w sobie odwagi i determinacji swojej siostry, przez co nie potrafi  postawić się swojemu mężowi, który uważa, że jej miejsce jest w domu, w kuchni i przy dzieciach. Jej postać oczarowuje, sprawia że czytelnik podziwia ją za wszechstronność, a zarazem współczuje jej, gdy okazuje się, że nie ma wsparcia w osobie męża. Sytuacja nieco się zmienia gdy  w powieści pojawia się Guida…

„Niewidzialne życie” to powieść będąca hołdem dla „niewidzialnych kobiet”, kobiet których rola w społeczeństwie została ograniczona do roli dobrej żony i matki. Fabuła „Niewidzialnego życia” została poprowadzona spokojnym rytmem i wzbogacona o unikalne postaci. Obserwujemy jak kobiety ówczesnych czasów rezygnują z możliwości samorealizacji, i przywdziewają stalową maskę, pod którą kryje się rozpacz i frustracja.  Niestety nie mogę uznać, że ta historia była dowcipna, jak to określa zapowiedź na tylnej okładce, a właśnie ze względu na humor byłam skłonna sięgnąć po tę książkę. Jedyną zabawną postacią była wścibska sąsiadka, a to trochę za mało. Mimo to, uważam, że Martha Batalha napisała dobrą powieść, po którą warto sięgnąć, albo obejrzeć film pt. „Vida Invisível” .

„Współlokatorzy” Beth O'Leary to jedna z tych książek, o których szybko robi się głośno, a popularność tej pozycji wcale mnie nie dziwi, bo to naprawdę przezabawna i dobrze napisana lektura. Co skusiło mnie do przeczytania „Współlokatorów”? Niecodzienna fabuła, a dokładniej taka, z którą do tej pory nigdy jeszcze się nie spotkałam.

Głównymi bohaterami historii są Tiffy –redaktorka pracująca w wydawnictwie, oraz Leon, który pracuje na nocne zmiany na oddziale paliatywnym. Ona pilnie potrzebuje taniego lokum, a on pieniędzy. Czy byłoby w tym coś dziwnego gdyby zamieszkali razem? Nie, no chyba że pod uwagę weźmiemy fakt, że w ciasnej kawalerce jest jedno łóżko, które będą musieli ze sobą dzielić. Ich znajomi uważają, że to szaleństwo, ale Tiffy i Leon mają rozwiązanie; w ciągu dnia Leon będzie w ciasnej kawalerce odsypiał noce zmiany, dzięki czemu Tiffy będzie miała to samo mieszkanie wyłącznie dla siebie przez resztę doby. Teoretycznie nigdy mają się nie spotkać, ale los bywa przekorny..

Tiffy i Leon to postaci, które polubiłam od pierwszej strony. Bohaterowie nie są szczerozłoci, każdy z nich ma swoje dziwactwa, wady i zalety, dzięki czemu zyskują jedynie na autentyczności. I tak jak my, borykają się z codziennymi problemami – praca, związek, skomplikowana relacja rodzinna. To postaci przemyślanie skonstruowane i idealnie przeniesione na papier.

Historia została przedstawiona z perspektywy obojga bohaterów, co pozwala nam poznać ich bliżej,oraz ich odmienne charaktery bliżej. Tiffy to ekscentryczna pani redaktor, zaś Leon stonowany i rozsądny, niosący pomoc innym mężczyzna. Na początku fabuła może wydawać się irracjonalna, bo jak dwoje ludzi może funkcjonować w taki sposób? Jednak autorka umiejętnie poprowadziła fabułę, przykładając dużą dbałość do kreacji postaci oraz dialogów. Autorka na przestrzeni książki rozwija różne wątki: zabiera czytelnika do wydawnictwa Tiffy i hospicjum Leona, gdzie śledzimy ich poczynania, zarazem odkrywając ich charaktery. Mamy także wątek niesłusznie skazanego brata Leona, który  stał się przyczyną do wejścia w taki, a nie inny układ z Tiffy.

Jeśli pomyśleliście, że nie warto sięgnąć po tę historię jedynie ze względu na gatunek, to wiele straciliście. „Współlokatorzy” to faktycznie historia o miłości, ale wzbogacona o dowcipne dialogi i codzienne perypetie bohaterów, która porusza także temat relacji międzyludzkich, manipulacji, kontroli, przyjaźni i niesprawiedliwości...

„Współlokatorzy” to zabawna i lekka książka, która wciąga od pierwszej strony. Perypetie współlokatorów niejednokrotnie bawią, a momentami zmuszają do refleksji.  Śmiało mogę napisać, że Beth O'Leary wykonała kawał dobrej roboty, bo jej debiut emanujący uczuciem i humorem, wciągnął mnie na długie godziny i zafundował przyjemną przygodę czytelniczą. Myślę, że tak jak ja, od razu polubisz Tiffy i Leona i jeszcze długo po przeczytaniu nie będziesz chciała się z nimi rozstać.

W ostatnich latach niezwykle modne stało się, wydawanie przez autorów dodatków do ich głównych serii. Czasem są to krótkie opowiadania, czasem obszerne prequele, albo tak jak w tym przypadku  dziennik, będący inspiracją dla Fletchera, bohatera serii „Zaklinacz”. Lubię sięgać po takie dodatki, gdyż stanowią one nie tylko ciekawe uzupełnienie serii, ale także niezła gratkę dla fanów. Jesteście zatem ciekawi o czym jest „Almanach Zaklinacza”?

„Almanach Zaklinacza” to dziennik Jamesa Bakera, który wszedł w posiadanie Fletchera w pierwszym tomie serii pt. „Summoner. Początek”. Na wstępie wyjaśnię, że zaklinacz to osoba obdarzona zdolnościami przywoływania demonów z Eteru, która nawiązuje z nimi więź emocjonalną. Czy to nie brzmi ciekawie? Oczywiście, że tak! A James Baker jest jednym z nich.

Książka podzielona została  na trzy główne części. Pierwsza cześć to zapis historii Jamesa Bakera – ucznia Akademii Vocanów, który trafia tam po odkryciu swoich zdolności. Czytelnik obserwuje postępy Jamesa w Akademii, to jak musi pracować ciężej i starać się bardziej niż pozostali uczniowie, jak znosi zazdrosne spojrzenia kolegów oraz jak przywołuje demony. Zapis niemal roku z życia Bakera, nie jest nasączony akcją, no to pamiętnik, a zapiski w nim zawarte czasem są pełne emocji załamanego chłopaka, a czasem pełne jego ekscytacji. 

W dalszej części autor przedstawia czytelnikowi Kodeks demologiczny oraz  Wykaz zaklęć elementarnych. W tej części otrzymujemy wykaz przeróżnych demonów z opisem. Tak poznajemy Hipogryfa, będącego połączeniem ciała konia i orła, kirina – będącego krzyżówką konia i gada, demony przypominające ptaki, albo leśne zwierzęta. Całości dopełniają świetne ilustracje, które pobudziły moją wyobraźnię. Przyglądając się demonom wykreowanym przez autora od razu skojarzyły mi się z Pokemonami. Więc jeśli lubiliście te niesamowite stworki to tym bardziej spodobają wam się istoty z serii „Summoner”. 

Na koniec pozostaje „Wykaz zaklęć elementarnych”, którymi posługują się zaklinacze. To wykaz najważniejszych zaklęć, które powinien opanować sprawny mag bojowy. Zaklęcie ognia, błyskawicy, telekinezy to zaledwie niektóre z zaklęć spisanych i zobrazowanych w tym rozdziale.

„ Almanach Zaklinacza”  to ciekawy dodatek do serii stworzonej przez Tarana Matharu, który zabiera czytelnika do świata niezwykłych demonów, będących nieodłączną częścią każdego zaklinacza; stanowi także kompendium wiedzy na temat zaklęć stosowanych przez magów Hominum i orkowych szamanów. Uważam, że „ Almanach Zaklinacza”  na pewno spodoba się fanom serii autora, którzy muszą koniecznie się z nim zapoznać. Świat wykreowany przez Tarana Matharu jest niezwykle fascynujący i myślę, że fanom Harry’ego Pottera, czy też Pokemonów (takie skojarzenie z deonami) także przypadnie do gustu.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Jaguar 

Na kontynuację „Więzi” Anny Lewickiej nie trzeba było długo czekać. W maju swoją premierę miała kontynuacja serii zatytułowana „Szał”. Pierwszy tom serii oceniłam jako dobry, przymykając oko na pewne niedoskonałości, które w debiutanckich powieściach często się zdarzają. Ciekawa rozwoju autorki postanowiłam sięgnąć także po drugi tom. Czy okazał się lepszy? Czy też okazał się pomyłką?

W „Szale”, drugim tomie serii „Trylogia mocy i szału” główną bohaterką jest Iga - siostra  poznanej w „Więzi” Alicji. Iga to dziewczyna, której nie brakuje temperamentu. Kocha wolność i dobrą zabawę. W jej żyłach także płynie moc czarownicy. Podczas uroczystości zorganizowanej w Bieszczadach, Iga poznaje Alexa - przyjaciela Wiktora, na widok którego szybciej bije jej serce. Wiktor kocha swoją moc i bycie nadprzyrodzonym, co sprawia, że nie należy do łagodnych istot. Iga nie słucha ostrzeżeń na temat tajemniczego Alexa, będącego berserkiem. Między nimi rodzi się wzajemne przyciąganie, ale duma, tajemnice i przeszłość może stanąć pomiędzy nimi.

Historia w  „Szale” została poprowadzona w zupełnie inny sposób, niż w pierwszym tomie.  Jest znacznie ciekawsza i nie brakuje w niej świetnie poprowadzonych wątków, w tym wątek kryminalny  związany z Alexem i jego ciemnymi interesami, który wypadł naprawdę dobrze.  Anna Lewicka umiejętnie wplątała poszczególne wątki w fabułę, dodając historii smaczku i akcji. W tej części nie brakuje dynamiki, w porównaniu do spokojnie poprowadzonej pierwszej części. Myślę, że autorka nie rzuciła jeszcze na stół wszystkich kart i szykuje coś dużego na zakończenie serii, co może sugerować intrygujący zwrot na końcu historii, którego zupełnie się nie spodziewałam.

Relacja pomiędzy bohaterami jest inna niż w przypadku Alicji i Wiktora. Dynamiczna, nieoczywista, interesująca.  Na kartach powieści obserwujemy jak ścierają się odmienne charaktery bohaterów, którzy  z czasem odkrywają swoje słabości i tajemnice. Jeśli chodzi o ten duet, to z ciekawością śledziłam losy Alexa, gdyż jego postać, a także odkrywanie szczegółów jego pracy, były niezwykle interesujące.

„Szał” Anny Lewickiej to dobra kontynuacja serii, która wypadła znacznie lepiej niż „Więź”. Autorka udowodniła, że potrafi umiejętnie poprowadzić fabułę, która wciąga i dostarcza sporo niespodziewanych zwrotów akcji. Także kreacja bohaterów wypadła lepiej niż w tomie pierwszym. Autorce szybko udało się mnie wkręcić w fabułę i zainteresować nowymi bohaterami. Teraz czekam na ostatni tom „Trylogia mocy i szału”, a jeśli na was pierwszy tom nie wywarł pozytywnego wrażenia i mieliście wątpliwości czy kontynuować przygodę z twórczością autorki, to proponuję wam odsunąć je na bok i dać Annie Lewickiej jeszcze jedną szansę.

Przeczytaj recenzję I tomu

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Jaguar