Victoria Schwab to autorka dobrze znana miłośnikom fantastyki, mająca na swoim koncie kilka dobrze przyjętych przez czytelników serii m. in. „Shades of Magic”, „Świat Verity”, „Złoczyńcy”.  Swoją przygodę z autorką postanowiłam rozpocząć  od serii „Złoczyńcy”, opowiadającej losy dwóch przyjaciół, których podzielił eksperyment naukowy…

Victor i Eli poznali się na studiach. Szybko złapali wspólny język, odnajdując w sobie zamiłowanie do nauki. Wspólnie rozpoczęli badania nad wpływem adrenaliny na umysł ludzki, będący na granicy życia i śmierci, ujawniającej nadprzyrodzone moce. Kiedy okazuje się, że prosta teoria naukowa zmienia się w poważny eksperyment, relacja pomiędzy przyjaciółmi zaczyna się komplikować... Dziesięć lat później Victor ucieka z więzienia by dokonać zemsty na starym przyjacielu.

Sięgając po „Vicious” nie wiedziałam czego mogę się spodziewać, bo nie znałam pióra autorki. Jednak już po przeczytaniu kilkunastu kartek, wiedziałam, że trzymam w ręku niebanalną i wciągającą historię. V. Schwab wciągnęła mnie w fascynującą grę prowadzoną przez Victora, który skrupulatnie realizuje swój plan zemsty. Autorka umiejętnie lawiruje pomiędzy wydarzeniami z  przeszłości a chwilą obecną, przedstawiając frapującą opowieść na dwóch płaszczyznach czasowych. Wydarzenia zazębiają się, dając odpowiedź na nurtujące pytania i prowadzą czytelnika do zaskakującego finału, który czyta się na jednym oddech.

Victor i Eli to bohaterowie o mocnych charakterach, którzy ścierają się na kartach powieści, wciągając czytelnika w ciekawą rozgrywkę. Są ambitni, zdeterminowani i gotowi na wszystko. Właśnie tacy bohaterowie w literaturze intrygują i zatrzymują mnie na dłużej. Dopełnienie stanowią dobrze wykreowane postaci drugoplanowe, których moce w kulminacyjnych momentach zmieniają bieg wydarzeń. Ich osobiste historie są jak wisienka na torcie - stanowią perfekcyjne dopełnienie.

Podsumowując, „Vicious” Victorii Schwab to intrygująca i dobrze przemyślana historia, którą każdy fan historii o superbohaterach obdarzonych mocami, powinien przeczytać. Książkę czytałam z zapartym tchem do późnych godzin nocnych. Pojedynek Victora i Elia to brutalna i nieprzewidywalna gra, prowadząca do zaskakujących zwrotów akcji i satysfakcjonującego finału. Gra, w której zwycięzcą może zostać tylko jeden z nich.

Jak myślisz, kto wygra?

Do zakupu „Zapomnij o mnie” przekonały mnie pochlebne opinie na portalu lubimyczytać.pl. Wysoka średnia i autorka bestsellerów? Brzmi dobrze, jednak czy faktycznie K. N. Haner zasługuje na to miano?

Głównym bohaterem „Zapomnij o mnie” jest Marshall, który w Nowego Jorku rozpoczyna nowe życie – życie z dala od bolesnej przeszłości i toksycznych ludzi. Wkrótce poznaje piękną Sarę. Sara wzbudza w nim pożądanie, jakiego nie czuł jeszcze wobec żadnej kobiety.  Sara skrywa wiele sekretów i wciąga Marshalla w niebezpieczną grę.

On – mężczyzna z bolesną przeszłością.

Ona – kobieta na krawędzi życia

Co wyniknie z tej znajomości?

Historia Marshalla i Sary niestety nie urzekła mnie na tyle, abym jeszcze długo po przeczytaniu mogła ją przeżywać. Pisząc tę recenzję, jestem już miesiąc po przeczytaniu książki i przyznam się, że nie wiele z niej pamiętam. Miałam też problem by wciągnąć się w fabułę. Początek historii mnie wciągnął, środek uśpił, a zakończenie zszokowało. Czy podobał mi się pomysł na fabułę? Historia jakich wiele na polskim i zagranicznym rynku. Jedyne co ją wyróżnia to zaskakujące zakończenie.

Kolejną bolączką tej książki jest miejsce akcji, czyli Nowy Jork. W „Zapomnij o mnie” Nowy Jork to miasto bez duszy. Gdyby nie zostało ono wymienione w blurbie, to nie miałabym pojęcia, że akcja powieści toczy się właśnie w centrum jednej z najludniejszych aglomeracji na świecie. Szkoda, że autorka nie zdecydowała się na jakiekolwiek opisy przedstawiające to miasto by wzbogacić swoją powieść i przenieść czytelnika zza ocean.

Marshall to ciekawa postać, która dobrze prezentuje się na kartach powieści. Wypadek w przeszłości, trudna relacja z ojcem i osamotnienie sprawiły, że jedyną szansą na lepsze życie może być przeprowadzka do Nowego Jorku. Anonimowość w wielkim mieście pozwala mu odciąć się od błędów młodości i zacząć od nowa. Jednak znajomość z Sarą przysparza mu kolejnych kłopotów. Postać Sary nie zaskarbiła sobie mojej sympatii, ale kiedy jej tajemnice wychodzą na jaw, łamią serce. Niestety ich relacja jest toksyczna i zwyczajnie monotonna. Choć rozumiem zamysł na tę postać to niestety bohaterka cały czas mnie irytowała.

Podsumowując „Zapomnij o mnie”  K. N. Haner wypada średnio na tle konkurencji. Historia Marshalla i Sary nie należy do oryginalnych i nie na długo pozostaje w zakamarkach pamięci. Dobrze poprowadzone zakończenie to niestety za mało, aby zrekompensować mi resztę dość średniej fabuły. Jeżeli jesteście sami ciekawi lektury i lubicie erotyki to sięgnijcie po nią w wolnym czasie, ale pod warunkiem, że nie macie nic ciekawszego do czytania.

Debiutanckie powieści są jak ciasto. Czasem wychodzi z nich najsmaczniejszy wypiek,  a czasami mimo usilnych starań musimy zmierzyć się z zakalcem. Uwielbiam sięgać po takie ciasteczka i odkrywać nowe smaki, dlatego zdecydowałam się na zrecenzowanie powieści pt.  „Brama”  autorstwa Żanety Zgliczyńskiej. Jesteście ciekawi, do którego wypieku można zaliczyć „Bramę”?

 „Brama” opowiada losy Olivii, której jedna podróż odmieniła całe życie. Olivia jako pierwsza w historii kobieta zostaje wybrana na Strażniczkę, a jej miejsce jest na dworze Venorei . Od teraz będzie pośrednikiem między dwoma światami. Dwór mający być dla niej schronieniem, okazuje się miejscem równie niebezpiecznym jak świat za jego murami. Olivii przyjdzie zmierzyć jej się nie tylko z mocą płynącą w jej żyłach, ale także z oczekiwaniami jakie musi spełnić będąc Strażniczką. W tej drodze pomoże jej przyjaciółka Scarlett i pewien arogancki młodzieniec.

Historia autorstwa Żanety Zgliczyńskiej  to debiutancka powieść w nurcie young adult, skierowana głównie dla fanów fantastyki i dworskich klimatów. Trzymając książkę w dłoni ciężko uwierzyć, że ma się do czynienia z pierwszą powieścią autorki. „Bramę” czyta się rewelacyjnie - dobra narracja, ciekawi bohaterowie i stopniowo odkrywane sekrety popychają akcję do przodu. Zanim się zorientowałam, połowa książki była już za mną. A co przyniosła druga? Magię, dylematy, młodzieńczą miłość, zdradę i intrygi.

Fabuła to nie wszystko. A jak wypadli bohaterowie? Uważam, że autorka umiejętnie wykreowała swoje postaci i szybko nawiązałam z nimi więź. Główną bohaterką "Bramy" jest Olivia, która od razu wzbudza sympatię czytelnika. Jedyne zastrzeżenie co do tej postaci miałam na początku lektury, gdy dziewczyna będąc zupełnie "zielona", niezwykle dobrze poradziła sobie z zaawansowana magią. Jeżeli chodzi o postaci męskie to główne role grają William i Matt. Moim faworytem jest William. Polubiłam go zwłaszcza za charakter i jego nutę arogancji (tak to już jest, gdy ma się słabość do przystojnych i zbuntowanych młodych bohaterów ;)) A co tyczy się Matta, to szkoda, że jego postać w drugiej połowie książki została zepchnięta na odległy plan.

Podsumowując debiutancka „Brama” Żanety Zgliczyńskiej to bardzo dobra powieść z gatunku young adult, która przypadnie do gustu fanom fantastyki.  Jest to książka z ciekawie poprowadzoną fabułą i dobrze zarysowanymi postaciami, w której nie brakuje zwrotów akcji i ogromnej bomby na sam koniec lektury. Historia Olivii ma w sobie ogromny potencjał i mam nadzieję, że autorka dobrze go wykorzysta i już niedługo będziemy mogli przeczytać o dalszych losach Strażniczki.

Kilkanaście lat temu na obozie młodzieżowym, na którym Paul był opiekunem, doszło do tragedii – zamordowano czterech nastolatków. Nastoletniego Paula tragedia ta uderzyła ze zdwojoną siłą, gdyż jedną z ofiar była jego siostra, której ciała nigdy nie odnaleziono, podobnie jak Gila Pereza. Czy to oznacza, że Camille żyje? W sercu Paula ponownie kiełkuje nadzieja na odnalezienie siostry żywej.

Po lekturze uważam, że autor nie do końca miał pomysł na fabułę, gdyż wątek morderstwa sprzed lat, tak naprawdę nie jest motywem przewodnim całej powieści. Pisarz serwuje czytelnikowi jakby dwie historie. Pierwszą z nich jest sprawa zgwałconej dziewczyny, a druga to śledztwo prowadzone przez Pula i Lucy dotyczące sprawy sprzed lat. Choć wątki te na kartach powieści przeplatają się ze sobą i ostatecznie łączą, to nie sposób nie zauważyć, że w pierwszej połowie powieści na pierwszy plan wysuwa się właśnie wątek prokuratorski, który momentami staje się tak silny, że można zapomnieć o czym tak naprawdę miała być ta historia. A gdy wreszcie do głosu dochodzi wątek morderstwa na letnim obozie, to jego rozwiązanie okazuje się niestety banalne. Czytając „O krok za daleko” bawiłam się historią pochłaniając kolejne smaczki i nieoczekiwane zwroty akcji w fabule, tutaj mi tego zabrakło.

„W głębi lasu” to mieszanka różnych osobowości bohaterów,  którzy lawirują pomiędzy prawdą a kłamstwem. Zaletą powieści niewątpliwie są dobrze sportretowani  bohaterowie,  do których pewnego dnia makabryczna przeszłość zapukała do drzwi. Na łamach powieści obserwujemy jak zmagają się z nowymi problemami, ale robią to w sposób dojrzały. Czytelnik z łatwością wyłapie emocje, które nimi targają. 

Ostatecznie „W głębi lasu” to przeciętna książka i nie najlepsza w dorobku autora. Sięgając po książkę oczekiwałam śledztwa na wysokim poziomie, które zakończy się zaskakującym finałem. W rzeczywistości otrzymałam  przeciętnie poprowadzony wątek morderstwa, którego zwroty akcji mogłam policzyć na palcach jednej ręki. Jeśli chodzi o postaci, to autor jak zawsze stanął na wysokości zadania i stworzył wyrazistych bohaterów  z mocno określonymi celami i motywacją.  „W głębi lasu” może i nie pokazuje autora z najlepszej strony, jednak jej lekturę nie uważam za stracony czas. Po prostu po przeczytaniu "O krok za daleko" miałam duże oczekiwania wobec tej pozycji. "W głębi lasu" to powieść,  po którą możecie sięgnąć w wolnym czasie, jednak jeśli wolicie rozpocząć swoją przygodę z twórczością autora, to zdecydowanie bardziej polecam „O krok za daleko”.