W poprzednim tomie zatytułowanym „Serce w płomieniach” Richelle Mead, Sydney odkryła siłę prawdziwego uczucia. Odnalazła mężczyznę, dla którym złamała obowiązujące ją zasady, przeciwstawiając  się naukom wpajanym jej od dziecka przez alchemików. Zaryzykowała. Zaufała sercu i intuicji. Wszystko byłoby dobrze, gdyby tym mężczyzną nie był moroj- Adrian Iwaszkow. Sydney naruszyła wszystkie zasady alchemików i musi ponieść karę. Trafia do ośrodka reedukacyjnego, gdzie alchemicy próbują ją "naprawić".

Sydney trzyma się tylko dzięki jednej myśli. Wierzy, że Adrian ją odnajdzie i z niej nie zrezygnuje. Dziewczyna znalazła się w pułapce, jej życie w ośrodku reedukacyjnym to codzienna walka o zachowanie swojej tożsamości i wspomnień. Tymczasem na Adriana spada obowiązek odnalezienia ukochanej. Gdy poszukiwania stają w martwym punkcie, Adrian traci czujność. Stare demony i pokusy dają o sobie znać, a moroj musi stawić im czoło.

„Srebrne cienie” skupiają się na ukazaniu walki Sydney w ośrodku alchemików. Zamknięta w ciasnej celi, pozbawiona kontaktu z ludźmi i ze światem, stara się zachować chociażby cząstkę człowieczeństwa. Adrian- to jedyna myśl, która pomaga jej przetrwać. Dziewczyna przechodzi piekło psychicznie, fizycznie i emocjonalnie. Mimo tego Sydney po raz kolejny pokazała swoją siłę, inteligencję i spryt. Bohaterka już w poprzednich częściach zaskarbiła sobie moją sympatię, dlatego szczerze współczułam jej, gdy alchemicy poddawali ją nieludzkim torturom. Sposoby alchemików miały za zadanie złamać ją psychicznie, pozbawić ją wspomnieć i wmówić, że moroje i dampiry to potwory z czeluści piekieł. Adrian był jej ostatnią deską ratunku. Obdarzony mocą ducha moroj nie do końca radził sobie w nowej sytuacji. Załamany uległ dawnym pokusom, bo tylko bliskość Sydney czyniła go silniejszym i lepszym mężczyzną. Mimo chwili słabości cały czas w niego wierzyłam i trzymałam kciuki, aby odnalazł ukochaną. Iwaszkow totalnie zaskoczył mnie w drugiej części książki i udowodnił, że Sydney w jego życiu jest najważniejsza.