▪ Mów mi Kate ▪ blog lifestylowo-recenzencki: czerwca 2018

Zanim sięgniecie po Lawless (pl. bezprawny), mroczny romans z niegrzecznym chłopcem w roli głównej, najpierw zapoznajcie się z poprzednimi tomami serii, aby w pełni cieszyć się lekturą. Choć Lawless opowiada osobną historię, to występują w niej postaci i zawiera odniesienia do poprzedniej serii poświęconej Kingowi. Choć w prawdziwym życiu od takich facetów jak Bear lub King uciekałabym jak najdalej, to w literaturze nie mam do nich nic przeciwko, bo książki mają za zadanie oderwać nas od codzienności i przenieść do innej rzeczywistości.

Obietnica

Thia miała jedenaście lat, gdy w jej życiu pojawił się przystojny i uroczy motocyklista, który złożył jej pewną obietnicę. Minęło 7 lat a ona nadal o niej pamiętała. Życie dziewczyny nie należało do łatwych. Thia, aby utrzymać rodzinę podjęła pracę w sklepie Stop-N-Go, kiedy rodzinna farma pomarańczy przestała przynosić zyski. Jej rodzice przestali ze sobą rozmawiać, a tragedia z przeszłości odmieniła jej matkę. Rozmowę zastąpiły nieustające kłótnie. Gdy pewnego dnia Thia wróciła do domu od razu zrozumiała, że coś jest nie tak. W domu panowała cisza. W ułamku sekundy jej świat się zwalił. Jedyną osobą, która może jej pomóc jest motocyklista z Beach Bastards sprzed lat. Bez namysłu wyrusza prosić go o pomoc, lecz zamiast pomocy otrzymuje piekło. Jej życie w ciągu jednego popołudnia zawala się po raz drugi…

Zagubiony "misiaczek"

Bear zrezygnował ze swojego dziedzictwa, jakim był klub motocyklowy. Bez wahania wyrzekł się wielu lat spędzonych z członkami gangu by ruszyć z pomocą Kingowi. Ta decyzja kosztowała go więcej niż początkowo mu się wydawało. Strata klubu, który był dla niego sensem życia i dziewczyny, którą kochał sprawiły, że jego pocieszeniem stał się alkohol i kobiety, których imion nawet nie pamiętał. Bear tkwiłby w tym letargu i alkoholowym zamroczeniu nadal, gdyby nie jeden telefon od Kinga. Jeden telefon, który odmienił jego życie. Bear ponownie staje twarzą w twarz z dziewczyną z różowawymi włosami. Nadszedł czas wypełnienia obietnicy.

Uczucie bez kontroli

Bear i Thia przeszli w życiu wiele i tyle samo stracili. Oboje wpadli w kłopoty. Thię ściga policja, a Beara ojciec. Mimo początkowej niechęci Bear nie potrafi oprzeć się dziewczynie. Kiedy są w pobliżu siebie ich uczucia wymykają się spod kontroli, serca trzepoczą się jak ptaki uwięzione w klatce. W jego obliczu stają się bezradni, pozwalają mu się ponieść, zatracają się w pasji i namiętności. Razem muszą stawić czoło przeciwnością losu i swoim mrocznym duszom. Thia ma szansę wyciągnąć Beara z jego własnego piekła, pokazać mu, że jest wart jej miłości i bez względu na jego przeszłość, akceptuje go takim człowiekiem jakim jest. Jednak, czy zagubiony motocyklista otworzy dla niej serce i pozwoli się uratować?

W świecie gangów

Bohaterowie serii stworzonej przez Frazier żyją w przestępczym środowisku. Bear naraził się ojcu, który pragnie jego śmierci. Ludzie, którzy niegdyś byli dla Beara rodziną, teraz pragną jego śmierci. W świecie gangów narkotykowych i klubów motocyklowych nie ma miejsca na litość, nie ma także wybaczenia. Bohaterowie nie mogą czuć się bezpiecznie, a ta niepewność udziela się także czytelnikowi.

King czy Bear?

Sięgając po Lawless sądziłam, ze Bear skradnie moje serce podobnie jak King. Niestety nie udało mu się tego dokonać (jeszcze). Nie oznacza to, że Bear to zła postać. Wręcz przeciwnie. Każda postać wykreowana przez Frazier jest dobrze sportretowana, z niepowtarzalną historią kształtującą jej charakter. Bohaterowie muszą stawić czoło swoim słabościom by zawalczyć o lepsze jutro.

Podsumowanie

T.M Frazier po raz kolejny napisała wciągającą i mroczną historię, w której pożądanie walczy z rozsądkiem. Lawless to bardzo dobra kontynuacja serii King, która zaskakuje od pierwszej strony. To historia o zagubieniu, odkupieniu, akceptacji i szukaniu własnego miejsca w świecie. Thia i Bear to dwie zagubione dusze, które potrzebują siebie, aby wyrwać się z własnego piekła. Pod koniec powieści Bear nieoczekiwanie i pozytywnie mnie zaskoczył (myślę, że Ciebie także zaskoczy) a do tego autorka zaserwowała świetny cliffhanger, którego zupełnie się nie spodziewałam. Teraz pozostaje mi jedynie czekać na kolejny tom zatytułowany Soulless (premiera w 17.08.2018).

Przeczytaj recenzję I tomu: KING

Przeczytaj recenzję II tomu: TYRAN

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece ‖ Rok wydania: 2018 ‖ Liczba stron: 303

Tom: III ‖ Tytuł oryginalny: Lawless ‖ Ocena 5/6

7 komentarze

blog recenzencki, blog książkowy, blog lifestylowy, book blogger

Wydawnictwo NieZwykłe po raz kolejny zaskoczyło mnie swoją książką. Uprzednio miałam przyjemność zapoznać się z książką "Present Perfect", która opowiada historię o sile prawdziwej przyjaźni z nutką słodkiego romantyzmu. "Zabić Sarai" to zupełnie inny gatunek. To opowieść o brutalnym świecie handlarzy narkotyków, płatnych morderców i nadziei, która umiera ostatnia.

Uciec z klatki

Sarai nie pamięta jak wygląda normalne życie. Żyje w czterech ścianach pośród handlarzy narkotyków i prostytutek. Dziewczyna miała zaledwie czternaście lat, kiedy jej matka uciekła z nią do Meksyku, gdzie zamieszkała ze znanym baronem narkotykowym Javierem. Sarai nie traci nadziei. Wierzy, że kiedyś nadejdzie ten dzień. Dzień kiedy wyrwie się z piekła, w którym żyła przez ostatnie dziewięć lat. Kiedy los zsyła jej szansę na ucieczkę, dziewczyna nie waha się ani sekundy. Ukradkiem zakrada się do samochodu Amerykanina, który przybył do Javiera dobić transakcji. Sarai ucieka od bezwzględnego bosa narkotykowego i trafia w ręce płatnego mordercy Victora. Mężczyzna decyduje się pomóc dziewczynie na własnych warunkach. Z czasem rodzi się między nimi zaufanie, jednak czy jest ono wystarczająco silne? Czy też odpowiednia ilość gotówki zmieni poglądy Victora?

Zabić Sarai

Czy potrafisz wyobrazić sobie życie w zamknięciu? Życie, w którym nie masz wpływu na nic? Życie wśród morderców i bossów narkotykowych? Na taki los została skazana czternastoletnia Sarai. Ten los zgotowała jej własna matka. Sarai jako jedyna z pewnych względów była faworyzowana i traktowana inaczej niż inne dziewczyny, lecz to powodowało, że czuła się gorzej, widząc cierpienie i okrucieństwo jakiego doświadczały jej koleżanki. Mimo strachu wykazała się niezwykła determinacją i siłą, wykorzystując szansę jaką zesłał jej los. Niestety los coś daje i odbiera. Wolność dla Sarai nie oznacza lepszego życia. Sarai posiada informacje, które mogą pogrążyć wielu wpływowych ludzi a to oznacza śmierć. Musi znaleźć w sobie dość siły, aby przezwyciężyć strach i zawalczyć o normalne życie.

Niebezpieczna gra

Victor pracuje dla tajnej organizacji zwanej Zakon i zna tylko życie przepełnione śmiercią i przemocą. Główny bohater to opanowany i wyrachowany mężczyzna, który intryguje od początku historii. Emocje trzyma pod kontrolą a swoich wrogów zawsze wyprzedza o krok. Zastanawiałam się, jak zachowa się wobec Sarai. Pod maską bezwzględnego mordercy, skrywa coś więcej. Victor podjął niebezpieczna grę, gdy zdecydował się pomóc Sarai. Gra nie tylko przeciwko Javierowi, ale także organizacji, której służy.

Środowisko, w którym żyli wymusiło na nich umiejętność dostosowania się. Mimo to mieli nadzieję, że coś w ich życiu może się zmienić. Z przyjemnością śledziłam ich losy, to jak stopniowo otwierali się przed sobą, budowali zaufanie, zbliżali się do siebie, co tylko podsycała żarzące się uczucie.

Podsumowanie

Zabić Sarai to intensywna i pełna akcji historia. To nie jest tylko historia o przemocy i przestępczym środowisku. To także historia o człowieczeństwie i moralności. Czy Victor będąc płatnym mordercą jest złym człowiekiem? Autorka prowadząc historię dwutorowo pozwala czytelnikowi wejrzeć w myśli bohaterów by lepiej zrozumieć ich motywy oraz poznać emocje, z którymi się mierzą. W historii nie brakuje zwrotów akcji, niebezpiecznych i dobrze opisanych scen oraz ciekawie wykreowanych bohaterów. Zabić Sarai trzyma w napięciu od pierwszej strony, aż do cliffhangera, który pozostawia czytelnika z niedosytem, oczywiście w tym pozytywnym znaczeniu.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję:

Wydawnictwo NieZwykłe

Wydawnictwo: NieZwykłe ‖ Rok wydania: 2018 ‖ Liczba stron: 350 ‖ Tytuł oryginalny: Killing Sarai
Cykl: W towarzystwie zabójców ‖ Tom: I ‖ Ocena: 5/6

13 komentarze

Ostatnio miałam przyjemność przeczytać książkę "Imperium na piasku" od wydawnictwa MłodyBook. Książka od momentu zapowiedzi urzekła mnie piękną okładką i ciekawym opisem. Jednak czy warto było na nią czekać?

Nadzieja umiera ostatnia

Przed rebelią życie siedemnastoletniej Eden było łatwe, lecz teraz dziewczyna żyje w świecie w którym rządzą Wilki. Wojna i technologia doprowadziły do rozwarstwienia społeczeństwa i recesji. Ludzie mieli wszystko albo nic. Wataha miała zaprowadzić porządek, lecz nikt nie spodziewał się, że uczynią to krwią tysiąca niewinnych ludzi i ich strachem. Eden straciła wszystko co kochała- rodzinę, przyjaciół, dom. Wraz z pozostałymi ludźmi uwięziono ją w obozie pracy. Mimo to Eden nigdy nie straciła nadziei na lepsze życie w Azylu, w miejscu, gdzie nie ma Wilków. Jednak świat, który miał być początkiem jej wolności okazuje się zupełnie innym miejscem. Miejscem pełnym tajemnic i grozy.

Dobry początek, ale...

Pierwsze 150 stron „Imperium na piasku” pochłonęłam migiem. Początek historii intryguje, gdyż z nieodpartą ciekawością pragnęłam śledzić losy Eden, Alexy, Hope i Finnley. Czterech różnych lecz silnych dziewczyn, którym udało się uciec z piekła i trafić na niezbadaną wyspę. Musiały wykorzystać swoje umiejętności i połączyć siły, aby przetrwać i odnaleźć świątynię. Początek był naprawdę dobry, lecz później przyszedł czas na słaby środek. Kiedy na wyspie pojawia się „nowa ekipa” wszystko zaczyna się zmieniać. Nie będę ukrywać, że wiele razy miałam problem z wyobrażeniem sobie scen z książki, a dokładniej wydarzeń rozgrywających się w sercu dżungli. Dziewczyny początkowo emanowały siłą i determinacją, szczególnie Eden, która była mózgiem operacji „Azyl”. Same udały się w nieznane. Jednak cała ich siła zniknęła gdzieś wraz z pojawieniem się Lonana, Pheonixa i Cassa. Eden straciła pewność siebie, stała się tłem i polegała wyłącznie na Lonanie.

Szkoła przetrwania

Moje pierwsze skojarzenie z bezludną wyspą to serial LOST. Dziewczyny docierają do tajemniczej wyspy, pełnej tajemnic. Choć nie jestem ekspertem od sztuki przetrwania, to wydaje mi się, że autorka nie do końca oddała trud związany z przeprawą. Momentami wyprawa dziewczyn była niczym spacer po parku. Zabrakło mi konkretów, które pozwoliłyby urealnić historię i ukazać wysiłek włożony w przetrwanie, jak chociażby dokładne opisy zdobywania pożywienia (a nie jedno zdanie mówiące o tym, że ta czynność została wykonana).

Co skrywa wyspa?

„Imperium” to książka, która potrafiła mnie także pozytywnie zaskoczyć. Przez długi czas wielką niewiadomą, która intryguje jest wyspa. Okazuje się czymś więcej niż miejscem pełnym sekretów, miejscem, które daje nadzieję na lepszą przyszłość, ale także odkrywa mroczną prawdę o ludziach, którzy zgotowali Eden i tysiącu innym obywatelom piekło. To właśnie tajemnicom ukrytym na wsypie i ludziom stojącym za przewrotem poświęcone jest ostatnie 200 stron, które niesamowicie wciąga i zaskakuje, a jednocześnie rekompensuje słabszy środek.

Dystopijna wizja świata

Autorka wykreowała ciekawą dystopijną wizję świata, gdzie zmiany klimatyczne i degradacja środowiska doprowadziły do katastrofy. Świat, w którym żyje Eden jest podporządkowany żołnierzom Watahy. Kim są członkowie Watahy? Ojciec, brat, sprzedawca. Zwykli ludzie, którzy zdradzili bliskich, przyjaciół i rodzinę. Ci, którzy ocaleli pracują dla Watahy w specjalnie stworzonych do tego celu obozach. Ci, którzy przeciwstawili się władzy, w najlepszym wypadku otrzymali szybką śmierć, w najgorszym stali się marionetkami w ich rękach. Czy jesteś w stanie wyobrazić sobie życie w takim świecie? Kiedy człowiek traci wszystko, wtedy uświadamia sobie, ile stracił. W czasach niewoli tęskni za prozaicznymi rzeczami, tęskni za smakiem lodów waniliowych a nawet za tłumem ludzi na plaży.

Podsumowanie

"Imperium na piasku" to książka, napisana przyjemnym językiem, a dzięki krótkim rozdziałom czyta się ją naprawdę szybko. Debiutancka powieść Kayly Olson to dobrze napisana historia z niezwykle ciekawym początkiem, nieco słabszym środkiem i emocjonującym zakończeniem oraz wieloma zwrotami akcji. To nie tylko powieść o nastolatkach, którzy pragnęli przeciwstawić się władzy i zawalczyć o nowe życie. To historia, która dociera do czytelnika, zmuszając go do refleksji. Dystopijna wizja świata przypomina czytelnikowi, że w życiu warto cieszyć się z drobnych przyjemności, a technologia to potęga, dla której człowiek jest zdolny do wielkiego okrucieństwa.

Wydawnictwo: MłodyBook ‖ Rok wydania: 2018 ‖ Liczba stron: 450
Tytuł oryginalny: Sandcastle Empire ‖ Ocena: 4,5/6

7 komentarze

Niedawno nakładem wydawnictwa Jaguar w księgarniach pojawił się ostatni (drugi) tom, opowiadający historię Akosa i Cyry. Seria Veronicy Roth to fantastyka skierowana głównie do młodzieży. Mimo, iż autorka zdobyła sławę dzięki serii Niezgodna, to nad warsztatem pisarskim musiała jeszcze popracować. Ową pracę widać w serii Carve the Mark. Jak zatem wypadł tom zatytułowany "Spętani przeznaczeniem"?

Tyran powrócił

Na planecie Thuvhe żyją dwa rywalizujące ze sobą ludy. Lud, z którego pochodzi Akos miłuje pokój, natomiast Cyry - chaos i bezwzględność. Od urodzenia tych dwoje zostało obdarzonych losem, który skrzyżował ich drogi. Wzajemne uczucie i zaufanie pomogło im przetrwać najgorsze momenty i uwolnić się od okrutnego władcy. Jednak to nie koniec ich zmagań. Okazuje się, że ojciec Cyry - Lazmet Noavek żyje i zdeterminowany powraca, aby zniszczyć życie mieszkańców planety.

Oryginalne uniwersum

W pierwszym tomie serii Veronica Roth skupiła się na wykreowanym świecie, prezentując wymyśloną przez nią galaktykę oraz prawa rządzące światem Cyry. Dlatego jeśli ktoś zdecyduje się z jakiś przyczyn sięgnąć po tom drugi, bez znajomości pierwszego, to będzie miał problem zrozumieć istniejące uniwersum. Przez każdą planetę przepływa nurt, który determinuje ruchy świata, a wybrani otrzymują los. Los sprawia, że życie Wybrańców jest z góry określone i nie mają wpływu na swoją przyszłość. Uniwersum stworzone przez Roth jest ogromną zaletą dylogii, niezwykle ciekawym, lecz nie do końca idealnie przedstawionym przez autorkę.

Fabuła i narracja

"Spętani przeznaczeniem" podobało mi się bardziej niż "Naznaczeni śmiercią". Autorka poszerzyła fabułę o nowe elementy wszechświata i postaci oraz przyłożyła się do ich kreacji. Powieść jest przedstawiona z perspektywy nie tylko Cyry i Akosa, ale także nowych postaci - Cisi i Eijeha. Cisi wyszła z cienia i okazała się naprawdę ciekawą bohaterką, która urozmaicała fabułę. Za to rozdziałów z perspektywy Eijeha było jak na lekarstwo, co niestety mnie rozczarowało. Sięgając po serię Roth trzeba przygotować się na eksperymentalną narrację, gdzie niektóre rozdziały pisane są narracją pierwszoosobową (Cyra), inne trzecioosobową (Akos) a jeszcze inne w liczbie mnogiej (Eijeh). Naprawdę można się w tym pogubić.

A co do samej fabuły, to początek historii zaczynał się naprawdę obiecująco, gdyż od pierwszych stron działo się wiele, ale podobnie jak to było w przypadku pierwszego tomu, po dobrym początku nadszedł czas na znacznie spokojniejsze tempo i dobrze napisaną końcówkę. Ogólnie całość wypadła nawet dobrze.

Akos i Cyra

Postacie Akosa i Cyry rozwijają się, podobnie jak ich związek. Już nie tylko poświęcają się dla siebie nawzajem, ale także mają indywidualne cele i motywacje. Uczą się zaufania i otwartości wobec siebie. Nie są to idealni bohaterowie. Nie brakuje zgrzytów, kiedy ich związek zostaje wystawiony na próbę. Cyra uważa, że nie zasługuje na szczęście, bo nie jest w stanie wymazać swoich czynów z przeszłości. Za sprawą Akosa jest w stanie uwierzyć, że przeszłość nie zawsze musi determinować to, kim jesteśmy.

Podsumowanie

"Spętani przeznaczeniem" to powieść skierowana głównie do młodzieży lubiących fantastykę.Veronica Roth pokazała, że jest w stanie stworzyć ciekawy wszechświat, który intryguje od pierwszej strony. Mimo iż historia nie jest bez wad, to spędziłam z nią przyjemnie czas. Historia oprócz wątku romantycznego pokazuje także jak trudne są relacje rodzinne, kiedy to chęć zdobycia władzy staje się priorytetem. Tym tomem Roth zakończyła dylogię opowiadającą o Akosie i Cyrze.

Przeczytaj także recenzję I tomu - Naznaczeni śmiercią

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Jaguar i Business & Culture

Wydawnictwo: Jaguar ‖ Rok wydania: 2018 ‖ Liczba stron: 513

Cykl: Carve the Mark ‖ Tom: II ‖ Ocena: 4,5/6

13 komentarze

3 komentarze

18 komentarze

10 komentarze

13 komentarze

Milena Wójtowicz to autorka takich książek jak „Podatek” i cyklu Wrota. Post scriptum było moim pierwszym spotkaniem z twórczością Pani Wójtowicz. Mam słabość do fantastyki i przyciągających wzrok okładek. Ta książka miała w sobie obie te rzeczy, więc nie było opcji, abym po nią nie sięgnęła. Zresztą ostatnio miałam niedosyt wampirów, wilkołaków i innych "nienormatywnych" istot. Co wniknęło z tego spotkania?

Coach i behapówka w akcji

Piotr Strzelecki, psycholog, coach z słabością do lawendy wraz z Sabiną Piechotą- miłośniczką słodkości w każdej postaci is pecjalistką do spraw BHP prowadzi firmę PS Consulting, której docelowymi klientami są nienormatywni, czyli wampiry, wiły, wilkołaki, obłoczniki. Zresztą Piotr i Sabina też nie są do końca ludźmi… i radzą sobie z tym każde na swój sposób. W spokojnym miasteczku życie nienormatywnych zostaje zakłócone, gdy dochodzi do dwóch incydentów. Niedoinformowany łowca rozpoczyna polowanie na nienormatywnych. W rozwiązanie sprawy angażuje się Piotr i Sabina. Z czasem detektywi amatorzy angażują w sprawę opolskiego policjanta, którego nazwisko Wilczek nie jest przypadkowe. Jak potoczą się sprawy, gdy łowca sięgnie po osikowy kołek?

Intryga kryminalna

Przyznam się, że ciężko jest mi odnieść się do tej pozycji, gdyż mylnie zinterpretowałam opis, nastawiając się na kryminał z udziałem istot nieśmiertelnych. Ostatecznie z kryminałem ta pozycja ma niewiele wspólnego. Autorka skonstruowała dobrą historię, jednak z mało skomplikowaną "intrygą kryminalną", która wytrawnego miłośnika gatunku może rozczarować. Całość za to nadrabia zabawnymi dialogami, sprawiającymi, że uśmiech nie schodził mi z twarzy oraz przesympatyczną i barwną ekipą nienormatywnych i tych normatywnych bohaterów.

Ekipa z Brzeska

Przez długi czas zachodziłam w głowę kim są Piotr i Sabina. Autorka dość długo trzymała czytelnika w niewiedzy, kim jest główny bohater, jednak mi udało się do tego dojść znacznie wcześniej. Od razu polubiłam głównych bohaterów i z zazdrością czytałam o tym, jak Sabina pochłania kolejne opakowanie pierniczków bez obaw o dodatkowe kilogramy. Sabina to zabawna postać bez zahamowań, dla której ograniczenia prędkości nie mają znaczenia. Razem z Piotrem- nieco ekscentrycznym mężczyzną rozkręciła dobrze prosperujący biznes. Autorka wykreowała także ciekawe postaci drugoplanowe. Księgową Panią Zosię, która w koszty wrzuci zarówno wszystkie sezony serialu Supernatural jak i świeczki lawendowe, zorganizowaną Ewę i jej siostrę Agnieszkę -policjantkę pakerkę oraz wspomnianego wcześniej Wilczka. A wisienkę na torcie stanowią istoty nieśmiertelne wyrwane wprost ze słowiańskiej mitologii. Sięgając po książkę liczyłam na większy udział w historii nieśmiertelnych a szczególnie wampirów (tak mam do nich słabość). Niestety prawdopodobnie zostali potraktowani czosnkiem i wypędzeni z kart powieści

Podsumowanie

"Post Scriptum" to niezwykle zabawna i lekka historia, w której nieśmiertelne istoty z słowiańskiej mitologii żyją wśród nieświadomych niczego ludzi, a jakby tego było mało, prowadzą niezwykle dochodowy biznes. Autorka do tematu nieśmiertelnych podeszła z dystansem i humorem, w której nie brakuje zabawnych dialogów i sytuacji oraz odniesień do współczesnej popkultury. "Post Scriptum" spodoba się osobom, które szukają lekkiej fantastyki i dobrego humoru. Zagorzali fani fantastyki z górnej półki mogą poczuć się rozczarowani, podobnie zresztą jak wielbiciele powieści detektywistycznych.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Jaguar

Wydawnictwo: Jaguar ‖ Rok wydania: 2018 ‖ Liczba stron: 400 ‖ Ocena: 4/6

13 komentarze

Marvel nie zwalnia tempa. W tym roku już uraczył nas dwoma filmami ze swojego kinowego uniwersum MCU, Czarną Panterą i Avengers: Wojna bez granic, a trzeci nadchodzi wielkimi krokami i pojawi się w już w lipcu. Mowa tutaj o kontynuacji Ant-Mana, na którą czekam bardziej niż czekałem na Avengersów. Po prostu historia drobnego złodziejaszka, który na skutek nieprzewidzianych wydarzeń dostaje kostium zmniejszający, jest zabawna, świeża i urocza na swój sposób.

Dla wytwórni Marvel jest to też szczególny czas, ponieważ w tym roku obchodzi dziesięciolecie uniwersum. Jest to niezwykły projekt, który na nowo zdefiniował kino superbohaterskie, pokazując niedowiarkom, że da się zrobić fajny film dla całej rodziny, a nie tylko dla komiksowych zapaleńców. Przy okazji udowadniając, że da się zarobić na tym niebotyczne pieniądze. Ostatnie kilka lat było ugruntowaniem MCU na rynku i czuć było, że oglądamy to samo tylko z innymi bohaterami. W końcu wytwórnia była zmuszona do postawienia sobie pytania „Co dalej?”.

Nowy Avengers jest odpowiedzią na to pytanie. Gdy poszliśmy do kina spodziewaliśmy się schematu, którym raczyli nas autorzy już od dłuższego czasu. Jednakże z każdą minutą byliśmy coraz bardziej zaskoczeni mrocznym i poważniejszym kierunkiem, w którym poszli scenarzyści. Oczywiście nadal to Marvel, który puszcza do nas oczko i sypie zabawnymi one-linerami, jednak bohaterowie nareszcie dostali ludzkie twarze oraz autentyczne emocje. A tych ostatnich nie brakuje i nie raz zaciskałem kinowy fotel z powodu napięcia, które towarzyszy nam na ekranie. Według nas jest to wyśmienity blockbuster i świetne zakończenie pewnego etapu. Na taki film warto było czekać tyle czasu.

Ale Marvel to nie tylko MCU, ale również X-Men i historia pewnego byłego niepokornego najemnika. Na pierwszego Deadpoola nikt nie czekał, na próżno było szukać plakatów na ulicy czy zwiastunów w kinie. Nawet wytwórnia filmowa była dość sceptycznie nastawiona na film o superbohaterze z kategorią R, bo uważała, że film nie zwróci kosztów produkcji. Jednakże stało się inaczej. Deadpool stał się fenomenem i nie tylko rozwiał wątpliwości wytwórni, ale również zarobił na kolejną część.

Deadpool 2 miał bardzo wysoko postawioną poprzeczkę i trochę obawialiśmy się, ta część będzie po prostu gorsza. Największymi grzechami sequeli jest to, że twórcy chcą wszystkiego więcej co było w poprzedniej części. Na szczęście przy DP2 nikt nie popełnił tego grzechu. Film ogląda się świetnie, a nawet lepiej niż część pierwszą. To co charakteryzuje główną postać, to przełamywanie czwartej ściany i rzucanie odniesieniami do popkultury. Dla nas to była przednia zabawa i nie raz wybuchaliśmy śmiechem przy co mniej wybrednych żartach. Fabuła nie jest najwyższych lotów, ale nie oszukujmy się, DP2 to pozycja dla tych, których urzekła pierwsza część i chcą się dobrze bawić na kinie blockbusterowym.

I teraz nachodzi pytanie, co lepsze? Przy obu filmach bawiliśmy się dobrze i oba filmy były świetnie zrealizowane. Avengers: Wojna bez granic to pierwsza część dylogii i na zakończenie historii trzeba czekać do przyszłego roku. Na dodatek będzie to bezpośrednia kontynuacja przerwanej w połowie historii, co już trudniej być nie może. Jak cokolwiek zazgrzyta w tej produkcji, fani zjedzą studio na śniadanie. Natomiast Deadpool 2 udowodnił już, że pokładane w nim nadzieje zostały spełnione. Nam osobiście bardziej przypadł do gustu DP2.

Pozdrawiam
Emil Śmistek

9 komentarze

21 komentarze

Autorzy

Follow Me

Archiwum

Flesz Kulturalny

Flesz kulturalny 12/2018

Skala ocen

Popularne posty

Obserwatorzy

Instagram