▪ Mów mi Kate ▪ blog lifestylowo-recenzencki: października 2018

Dziś przychodzę do was z recenzją młodzieżówki od Wydawnictwa Kobiecego. "Narodziny królowej" to propozycja dla fanów fantastyki. Sama nie mogłam oprzeć się tej pozycji i zdecydowałam się po nią sięgnąć. Dynastie, królestwa, uśpiona magia i intrygi - to coś dla mnie! A więc, co wynikło z tego spotkania? Przeczytajcie sami.

Narodziny królowej

Historia Brienny rozpoczyna się w 1559 roku, kiedy jako dziesięciolatka trafia do Domu Magnalii, miejsca w którym utalentowane dziewczęta doskonalą swoje pasje, a należą do nich: sztuka, muzyka, sztuki dramatyczne, błyskotliwość oraz wiedza. Niestety, żadna z tych dziedzin nie jest bliska sercu dziewczyny. Po siedmiu latach nauki nadszedł wymarzony dzień dla dziewcząt z Magnalii – czas wręczenia peleryny. Jednak los ma zupełnie inne plany wobec Brienny. Brienna odkrywa prawdę o swoim pochodzeniu, która jest kluczem do zwrócenia tronu Meaveny prawowitej królowej oraz obudzenia uśpionej od dawna magii.

Czy to kolejna odsłona Gry o Tron?

„Narodziny królowej” to debiutancka powieść Rebeccy Ross, która została niezwykle dobrze przyjęta za granicą. Jak głosiły polskie zapowiedzi - „ Narodziny królowej to magiczne połączenie Gry o Tron i Czerwonej Królowej”. Czy faktycznie tak było? Nie do końca, bo akcja powieści w żaden sposób nie dorównuje intrygom i dynamice „Gry o tron”. Jedynie co może łączyć te dwa tytuły to magiczny klimat, który w „Narodzinach królowej” dopiero raczkuje i prawdopodobnie w drugim tomie stanie na nogi oraz rozbudowany wątek królestw i dynastii nakreślony w bardzo interesujący sposób.

Bohaterowie

Powieść oferuje nam szeroką gamę postaci. Jedni odgrywają epizodyczną rolę, inni stanowią tło do głównej linii fabularnej a jeszcze inni towarzyszą czytelnikom do samego końca. Brienna to bohaterka, którą od razu polubiłam. Choć nie jest wyrazistą bohaterką na tle podobnych sobie postaci w literaturze to w decydujących momentach potrafi wziąć sprawy w swoje ręce, co cenię sobie w kobiecych postaciach. Obok młodej pasjanki na pierwszy plan wychodzi także postać tajemniczego mentora dziewczyny – Cartiera. Spodobał mi się twist jaki autorka zaserwowała względem tej postaci i chyba było to dla mnie jedyne zaskoczenie w całej tej historii. W książce nie zabrakło także romansu, jednak nie odgrywa on głównej roli, był subtelny i wyważony, dzięki czemu historia tylko na tym zyskała.

To się nazywa mieć szczęście

Wielu autorów słynie z tego, że kochają rzucać swoim bohaterom przysłowiowe kłody pod nogi, które w ułamku sekundy niweczą ich plany. Jednak Rebecca Ross najwidoczniej nie ma tego w zwyczaju, bo umiejętnie przerobiła wszelkie kłody na kupkę wiórów. Wszystko zawsze układa się dokładnie po myśli Brienny, czego dowodem może być pewna absurdalna sytuacja, gdy główna bohaterka znajduje się w komnacie, z której musi wyjść niezauważona. Jak to zrobi? Oczywiście najprostszym sposobem jest umieszczenie tajnego wyjścia w ścianie ukrytego za gobelinem. Bo w każdym zamku i w każdej komnacie takie przejście to normalka. Prawda?

Podsumowanie

„Narodziny królowej” to dobra książka, która wciągnie cię w świat magii, królestw i legendarnych dynastii i na pewno spędzisz z nią przyjemnie czas, bo historia wciąga i nie mam ku temu żadnych wątpliwości. Jednak z tej historii można było wyciągnąć trochę więcej. Powieść została podzielona na trzy części, które dostarczają dobry materiał na trzy odrębne tomy. Myślę, że dopiero wtedy autorka oddałby w pełni potencjał tkwiący w historii Brienny oraz królewskich rodów. Również w tym debiucie nie zabrakło schematycznych posunięć, jednak jestem w stanie przymknąć na nie oko, bo niektóre z nich zostały przedstawione w interesujący sposób. Czuję, że autorka dopiero się rozkręca i szykuje coś naprawdę dobrego w kolejnych tomach.

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece Young ‖ Data wydania: 19.09.2018 ‖ Ocena 4/6

Tytuł oryginalny: The Queen’s Rising ‖ Tom: I ‖ Liczba stron: 478

13 komentarze

Pierwszy raz o Joaquínie Guzmánie pseudonim „El Chapo” usłyszałem cztery lata temu w wiadomościach, gdy przekazywano relację z jego pojmania. Wzmianka była krótka i streściła tyle, że był najbardziej poszukiwanym baronem narkotykowym w Meksyku. W tej suchej wiadomości nie było nic, co by oddawało jak bardzo dramatyczne były to wydarzenia, oraz jakim człowiekiem był sam „El Chapo”. Dziś jest nam dane to poznać, dzięki książce napisanej przez Douglasa Century oraz uczestnika tych wydarzeń, Andrew Hogana.

Jefe de jefes

Hogan, oprócz tego że był uczestnikiem, to równocześnie był głównym śledczym, dlatego złapanie „El Chapo” było jego obsesją. Do tego stopnia, że wybrał mało bezpieczne życie w Meksyku, gdzie w każdej chwili sciarios mogli posłać go na tamten świat. Jednakże nie działał sam, bo za plecami miał DEA, HSI ale i partnera który zawsze był dla niego wsparciem. Z drugiej strony, przeciwko sobie miał skorumpowanych policjantów, rząd oraz cały kartel narkotykowy. Dlatego złapanie „El Chapo” wymagało niemało odwagi, sprytu i szczęścia.

Kokainowi kowboje

Książka jest napisana w taki sposób, że uzależnia niczym czysta kolumbijska. Po prostu nie mogłem się od niej oderwać. Na pewno w tym pomogły opisy akcji, które są świetnie skondensowane i czuć, że śledczy walczyli z czasem oraz ze zmęczeniem. Jednak na większą uwagę zasługują kulisy operacji, czyli to w jaki sposób agencję zdobywały oraz przetwarzały informację. W wielkim skrócie, podsłuchiwały mnóstwo telefonów komórkowych przestępców. Pragę przypomnieć, że to działo się pięć lat temu, więc obecnie technika jest o wiele bardziej zaawansowana. Wniosek? Lepiej nie wchodzić w narkobiznes, bo i tak Cię dorwą.

Białe szaleństwo

To co jeszcze mi się podobało, to sposób prowadzenia historii. Nie dostajemy wszystkiego od razu, tylko autorzy dawkują nam kolejne etapy pościgu. Nie ma skakania z jednego przedziału czasowego do innego, tylko konsekwentnie prowadzą poprzez wydarzenia. Ewenementem wśród takich książek jest samo źródło informacji. Rzadko się zdarza, aby autor miał informacje o tak świeżej sprawie z pierwszej ręki. Zwykle muszą ratować się przestarzałymi informacjami z archiwów, bądź od świadków, ponieważ agenci wolą pozostać w cieniu.

DEA

Dla mnie poważnym minusem jest, to że sama historia poszukiwania „El Chapo” jest za krótka. Zanim dojdziemy do tego, co tygryski lubią najbardziej, czeka nas dość pokaźny wstęp, mający około sto stron, gdzie poznajemy początek kariery Andrew, jako policjanta oraz agenta DEA. Dopiero w drugiej oraz trzeciej części książka się rozkręca, a gdy już to zrobi, jest koniec. Według mnie historia pościgu spokojnie mogłaby być dłuższa, nie ujmując nic pierwszej części.

Podsumowanie

Podsumowując, jest to bardzo dobra książka, którą przeczytałem w ekspresowym tempie i polecam ją wszystkim zainteresowanym tematyką. Po za tym, nie ma za dużo na rynku takich pozycji, które by opisywały działania operacyjne z pierwszej ręki. Oczywiście mam zastrzeżenia, do tego jak jest ta książka wyważona, jednak w ogólnym odczuciu dałem się porwać opowiadanym wydarzeniom i nie żałuje spędzonego z nią czasu.

Za egzemplarz dziękujemy

Wydawnictwo: Harper Collins ‖ Data wydania: 19.09.2018 ‖ Liczba stron: 367 ‖ Ocena: 4/6

Tytuł oryginalny: Hunting El Chapo

2 komentarze

3 komentarze

Będąc dzieckiem kredki i kolorowanki były moimi najlepszymi przyjaciółmi. Do tej pory pamiętam kolorowankę z Królem Lwem, którą pokolorowałam w ekspresowym tempie i wołałam kolejne. Jednak z czasem kolorowanki poszły w kąt gdy zstąpiły je podręczniki do pierwszej klasy. Od jakiegoś czasu moda na kolorowanki powróciła, ale w zupełnie innym wydaniu. Teraz są one skierowane dla starszych odbiorców a ich głównym zadaniem jest odstresowanie zapracowanych, zmęczonych i znerwicowanych dorosłych. W tak zabieganych czasach to częściej dorośli sięgają po kredki niż ich kochane pociechy.

Sarah J. Maas serią „Szklany tron” oraz „Dwór cierni i róż” zaskarbiła sobie uznanie fanów na całym świecie. Mnie ten sukces wcale nie dziwi, ponieważ uwielbiam jej historie, które intrygują od pierwszej strony i stanowią dla mnie ogromną inspirację twórczą. Wydawnictwo Uroboros tej jesieni przygotowało fanom mała niespodziankę, wydając kolorowankę z serii „Dwór cierni i róż”, pozwalając im zatopić się w niebezpieczny a zarazem fascynujący świat Fae. Teraz każdy fan serii będzie mógł poznać bliżej Feyrę, Rhysanda i Tamlina, przenieść się na Dwór Wiosny bądź Nocy lub uczestniczyć w wydarzeniach z „Dworu mgieł i furii”.

Książka do kolorowania zawiera w sobie ponad 40 dużych ilustracji i tyle samo cytatów z całej serii (a wśród nich te nigdzie niepublikowane) . Zanim zabierzecie się do kolorowania radzę wam najpierw zaopatrzyć się w zestaw minimum 24 kredek. Sama zdecydowałam się na podstawową ilość kolorów a to zdecydowanie za mało, aby móc wyrazić swoją artystyczną wizję. Książka dostarczy wam relaksującej zabawy na kilka godzin i pobudzi waszą wyobraźnię, bo tym razem to wy macie okazję kreować swoich ulubionych bohaterów.

Kolorowanka „Dwór cierni i róż” to obowiązkowa pozycja dla wszystkich fanów serii, ale polecam ją także tym którzy szukając po prostu czegoś w klimacie fantasy i chcą się nieco odstresować po ciężkim dniu w pracy bądź szkole. A może to właśnie przygoda z kolorowanką zachęci cię by sięgnąć po serię Maas, jeśli jeszcze tego nie zrobiłaś?

Za możliwość przeczytania książki dziękuję

Wydawnictwo: Uroboros ‖ Data wydania: 14.09. 2018 ‖ Liczba stron: 96

Ocena: 5/6 ‖ Tytuł oryginalny: A Court Of Thorns And Roses Colouring Book

2 komentarze

9 komentarze

Czasy kiedy historie w stylu „Zmierzchu” wiodły prym już przeminęły, jednak ja nadal chętnie sięgam po książki z gatunku paranormal romance. „Wilk” to propozycja dla młodzieży od K. B. Miszczuk, która zaskarbiła sobie moje uznanie serią „Kwiat paproci” oraz „Obsesją”. Teraz przyszedł czas powrotu do przeszłości i zapoznania się z początkami poczytnej obecnie autorki fantastyki.

Nastoletnia Margo Cook wraz z rodzicami przeprowadza się z tętniącego życiem Nowego Jorku do Wolftown , gdzie rozpoczyna kolejny rok nauki. Dziewczyna szybko zaprzyjaźnia się z Francuzkę mającą fioła na punkcie koloru różowego - Ivette Reno oraz staje się konkurencją dla Cheerleaderek, kiedy wpada w oko jednemu ze sportowców. Jednak Margo nie w głowie popularni chłopcy, lecz tajemniczy outsider Max, z którym dzieli szkolną ławkę. Dlaczego Max unika Margo? Jaką tajemnicę skrywają szkolni outsiderzy? Czy odpowiedzią mogą być dziwne sny, które dręczą dziewczynę od chwili przybycia do Wolftown?

Margo Cook to postać z charakterem, która ma cięty język a zarazem potrafi wnieść do historii dużą dawkę pozytywnego humoru. Najbardziej zapadł mi w głowie jej tekst: „A udław się pomponem”. Mimo to nie poczułam więzi ani z Margo, ani z żadnym z bohaterów „Wilka”. Mam wrażenie, że gdzieś w połowie książki, Margo straciła swój zadziorny charakter na rzecz bycia niepoprawną romantyczką.

Z oceną „Wilka” mam ogromny problem. Mogłabym napisać krótko, że historia Margo i Maxa jest dość przeciętna. Jednak nie do końca byłaby to prawda. Sięgając po konkretny tytuł zawsze zwracam uwagę czy mam do czynienia z debiutantem, czy też wymiataczem. Pomaga mi to obiektywnie spojrzeć na napisaną historię. Na powieść, która wyszła spod pióra debiutanta patrzę nieco łagodniej, niż na książki, autora którego dziesiąta z kolei powieść została okrzyknięta bestsellerem; debiutantowi umiem wybaczyć pewne schematy bądź drobne wpadki.

„Wilk” to debiutancka powieść Pani Miszczk, którą napisała w wieku 15 lat, a jej pierwsze wydanie pojawiło się w 2006 roku. Historia opiera się na znanym wszystkim schemacie – dziewczyna przenosi się do nowej szkoły, gdzie spotyka atrakcyjnego lecz niedostępnego chłopaka, który skrywa pewną tajemnicę… Zakładam, że bez problemu w myślach potraficie dopowiedzieć sobie ciąg dalszy tej historii. Przez większość część książki nic odkrywczego się nie dzieje, aż do twistu na samym końcu. Mając za sobą serię „Kwiat paproci”, wiem, że autorka potrafi napisać wciągające i zaskakujące powieści, do których „Wilk” niestety się nie zalicza. Jednak jak wspomniałam wcześniej, historia ta została napisana przez piętnastoletnią wtedy pisarkę, co pozytywnie mnie zaskoczyło, bo rzadko zdarza się, że ktoś w tym wieku potrafi stworzyć sensowną i pełnowymiarową historię.

Jak już wcześniej zaznaczyłam, fabuła „Wilka” nie jest skomplikowana, lecz dość prosta i niestety przewidywalna. Zaczynając książkę byłam nią bardzo zainteresowana i sam początek naprawdę mi się podobał. Jednak czym bardziej zagłębiałam się w fabułę, tym czułam większe znużenie. Historię mogę podzielić na dwie części. Wydarzenia rozgrywające się głównie w szkole stanowiły tę nudniejszą część książki - zajęcia pływania potem fizyka i ponownie fizyka oraz zajęcia pływania… Dopiero kiedy bohaterowie opuścili szkolne mury, nareszcie zaczynało coś się dziać. Kiedy przebrniemy przez mało porywający środek, czeka na nas mała niespodzianka. Autorka zaskoczyła mnie pomysłem na „wilkołaki” i ich historię. Właśnie zakończenie skłania do sięgnięcia po kontynuację, aby dowiedzieć się, jak potoczą się losy bohaterów po ciekawie rozegranym finalne.

„Wilk” to książka, która może spodobać się niewymagającym fanom fantastyki skierowanej dla młodszych odbiorców, którzy chcą przeczytać lekką historię ze szkołą w tle. Dla mnie „Wilk” okazał się przeciętną lekturą. Zabrałam się do niej z zapałem, który szybko został ugaszony poprzez przewidywalną i momentami nużącą fabułę, jednak autorce na sam koniec udało się mnie ponownie wciągnąć w historię i zachęcić do sięgnięcia po kontynuację.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję

Wydawnictwo: W.A.B. ‖ Data wydania: 22.08.2018 (wyd. IV) ‖ Liczba stron: 320

Tom: I ‖ Ocena: 3/6

12 komentarze

14 komentarze

Autor rozpoczyna swoją powieść mocnym prologiem, gdzie czytelnik staje się świadkiem porwania nastoletniej dziewczyny, by po kilkunastu stronach zostać przeniesionym do czasów obecnych, w których poznaje detektywa Bartosza Koneckiego przyjmującego proste zlecenie – ma śledzić pewną młodą aktorkę. Jednak śledztwo Koneckiego wymyka się spod kontroli, kiedy w tym samym czasie w warszawskim parku, zostają znalezione okaleczone zwłoki nastolatki. Rusza policyjne śledztwo. To makabryczne morderstwo jest niezwykle podobnego do tego sprzed kilkunastu lat. Czy seryjny morderca powrócił? Jaki związek z tą sprawą ma kobieta, którą polecono śledzić Koneckiemu?

Od samego początku spodobała mi się kreacja głównego bohatera. Bartosz Konecki nie jest wzorem do naśladowania. Nie jest także przystojnym mężczyzną o zawadiackim uśmiechu. Konecki to były policjant, który nadużywa alpraksu i jeździ starym Golfem. Aby nie stracić w oczach swojej dziewczyny, która pnie się po szczeblach kariery w policji, próbuje swoich sił jako prywatny detektyw, jednak jego biznes nie kręci się najlepiej. Kiedy nadarza się okazja szybkiego zarobku nie waha się podjąć zlecenia, jednak z pozoru błahe zlecenie prowadzi go do morderstwa sprzed lat. Konecki pakuje się w kłopoty i sprowadza je na innych, bo postępuje nieostrożnie i często działa poza prawem. Nie z każdej sytuacji udaje mu się wyjść bez szwanku, jednak potrafi podnieść się i iść na przód jednocześnie pociągnąć za sobą także czytelnika. Byłam ciekawa jak poradzi sobie Konecki, jak wybrnie z sytuacji bez wyjścia, czy odzyska dobre imię i czy Golf śmigający po ulicach Warszawy go nie zawiedzie.

Zbigniew Zborowski napisał dość obszerną powieść, dlatego musiał postarać się zainteresować czytnika na tyle, aby ten dotrwał do końca historii. Czy mu się to udało? Uważam, że tak! Autor umiejętnie połączył ze sobą wydarzenia z przeszłości z teraźniejszością, które w identyczny sposób intrygują i wciągają w lekturę. Mamy do czynienia z niewątpliwie ciekawą zagadką kryminalną oraz ponurym światem skorumpowanej policji i ludzi, którzy wykorzystują swoją pozycję by postępować wbrew prawu. Bezradnie przyglądamy się wydarzeniom mającym miejsce w latach 90. gdzie układy i pieniądze niszczą człowieka a niewygodne śledztwo z łatwością można zamieść pod dywan.

„Kręgi” to drugi tom cyklu o Bartoszu Koneckim, ale śmiało można go czytać i delektować się kryminalną przygodą bez znajomości tomu pierwszego. Sięgając po „Kręgi” nie wiedziałam czego mam się spodziewać po warsztacie pisarskim autora. Teraz mogę napisać, że Zygmunt Zborowski wykonał kawał dobrej roboty i stworzył wciągający oraz intrygujący kryminał, w którym nie brakuje zwrotów akcji i trzyma w napięciu aż do ostatniej strony. Autor nie bał się przedstawić Koneckiego jako człowieka z problemami, który miewa swoje lepsze jak i gorsze momenty w życiu. Jest to niewątpliwie zapadająca w pamięć. Podsumowując, jestem mile zaskoczona tą pozycją i szczerze wam ją polecam.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję