Pośród tysiący bestsellerów, znajdą się takie książki, które ujmują piękną i wzruszającą historię, aniżeli brawurową akcją i znanym nazwiskiem na okładce. Taką pozycją jest właśnie „Mam na imię Jutro” autorstwa Damiana Dibbena. Myślę, że to historia, która zabierze was w emocjonującą podróż i spodoba się nie tylko miłośnikom psów. Nie przedłużajac, zapraszam was na recenzję książki „Mam na imię Jutro” od wydawnictwa Albatros.

O psie, który zgubił swojego pana

Jutro spędził sto dwadzieścia siedem lat w oczekiwaniu na swojego pana. Niezłomnie czuwał przy katedrze, gdzie ostatni raz byli razem. Mijały dni, miesiące i lata, a Jutro nie tracił nadziei, że jego ukochany pan – chemik, lekarz i filozof, wróci. Razem przemierzyli Europę, odwiedzając królewskie dwory. Lecz ich podróż nie zawsze przebiegała według ustalonego planu, bo tuż za nimi podążał ich wróg – Vilder. W 1815 roku Jutro, czekając w umówionym miejscu na swojego pana, podejmuje znajomy trop, trop ich wspólnego wroga. W towarzystwie kundla Sporco, Jutro wyrusza w ślad za Vilderem w nadziei, że doprowadzi go do jego pana. Czy Jutro odnajdzie swojego pana i uratuje go przed Vilderem? 

Emocjonalna podróż

„Mam na imię Jutro” to historia przedstawiona z perspektywy psa, co na pewno spodoba się wszystkim miłośnikom naszych czteronożnych przyjaciół.  Jednak co czyni ją wyjątkową na tle podobnych pozycji? W przeciwieństwie do znanych wam książek Brucea Camerona (Był sobie pies), historia ta zawiera elementy należące do gatunku fantastyki, a sama opowieść nie jest przedstawiona jedynie w optymistycznych barwach. Autor zabiera czytelnika nie tylko do świata zwierząt, ale także pokazuje mankamenty ludzkiej natury.

Jako zagorzały miłośnik  psów i to taki o miękkim sercu, historia nie pozostawiła mnie obojętną. Każde niepowodzenie Jutra, ból zadany zwierzętom, ludzka obojętność na ich los, były dla mnie niezwykle emocjonującym przeżyciem, przez co  nie raz czytałam książkę ze ściśniętym gardłem. „Mam na imię Jutro”  to także historia o stracie i niezwykłej więzi, która rodzi się tylko pomiędzy zwierzęciem a człowiekiem. W powieści jest niezwykle silnie zarysowana. Pies Jutro przez lata wiernie czekał na swojego pana w umówionym miejscu, każdego dnia nie tracąc nadziei na jego powrót. Jego tęsknota wylewa się z każdej strony książki i łamie serce. 

Wyprawa po kartach historii

„Mam na imię Jutro” to także podróż  do dawnych czasów. Historia zaczyna się w 1815  w Wenecji, a wraz z kolejnymi rozdziałami płyniemy do Padwy, odwiedzamy Amsterdam, oglądamy usłane trupami pola walki pod Waterloo, czy też odwiedzamy dwór Stuartów w Oksfordzie. To  swoista wyprawa po kartach historii, która pozwala spojrzeć na wszystko w nieco inny, ciekawy sposób, bo spojrzeć na wydarzenia oczami psa a także poczuć zapach śmierci i strachu. 

Podsumowanie

„Mam na imię Jutro” autorstwa Damiana Dibbena to propozycja idealna dla miłośników czteronożnych  zwierząt i fantastyki. To historia o niezwykłej przyjaźni i więzi, o tęsknocie i samotności, o strachu i bólu związanym ze stratą. Po przeczytaniu książki, historia Jutra nie zostawi cię obojętnym, ta opowieść nie raz strzaska twoje serce i ściśnie gardło. Choć w fabule nie brakuje emocji, to nie szukajcie w niej dynamicznych zwrotów akcji, bo nie to jest jej celem. Opowieść napisana przez Dibbena pokazuje jak mocno kocha pies i może właśnie takie opowieści przydałyby się ludziom, których serce jest obojętne na ich los?

Norę Roberts poznałam jako autorkę romansów bogatych w elementy thrillera i kryminału (np. Ciemna strona księżyca). Jest to dobre połączenie zwłaszcza dla osób, które do romansów podchodzą ze zmarszczonym nosem. Natomiast z Nora Roberts jako pisarką fantasy spotkałam się po raz pierwszy czytając „Kroniki Tej Jednej. Początek”. Teraz miałam przyjemność sięgnąć po kontynuację tej serii zatytułowanej „Z krwi i kości”. Nora Roberts zabiera nas do świata zniszczonego przez tajemniczy wirus, gdzie siły dobra muszą stawić czoło nadchodzącemu złu. 

Trzynaście lat po apokalipsie

Historia „Z krwi i kości” zaczyna się 13 lat po ataku wirusa, który zabił miliardy ludzi. Jednych zabił wirus lecz inni zabijali by przeżyć. Wirus przyniósł także magię, która zmieniła świat… Fallon Swift nie zna dawnego świata. Ci, którym udało się przeżyć stworzyli społeczność zwaną Nawą Nadzieją będącą schronieniem dla ludzi i Niesamowitych. Niesamowici władają magią, lecz nie są bezpieczni, gdyż ich wrogowie pragną ich śmierci. Ludzie znów zwracają się przeciwko ludziom, magiczni przeciwko magicznym i tylko jedna osoba zwana Jedyną będzie w stanie ich ocalić. Wojna pomiędzy dobrem a złem jest nieunikniona, a do tego czasu Fallon musi być gotowa.

Mrok apokalipsy

Pierwszy tom serii zatytułowany „Początek” przedstawiał świat ogarnięty apokalipsą. Z kart powieści można było poczuć strach, ludzki ból, nienawiść i niebezpieczeństwo czyhające na bohaterów na każdym kroku, a magia dopiero się rodziła. Obserwujemy jak dotychczas spokojny świat upada a ludzie stają się bestiami, walczącymi o przeżycie. Drugi tom serii pt.„Z krwi i kości” toczy się nieco spokojniejszym rytmem, a magia jest już stałym elementem świata Fallon Swift. Mimo tego w historii nie brakuje mocnych akcentów i ciekawie poprowadzonych wątków. Nadal mamy do czynienia ze światem przepełnionym mrokiem i śmiercią.

Ta Jedyna

Historia opowiedziana jest głównie z perspektywy Fallon Swift, lecz autorka dopuszcza do głosu także inne postaci, dzięki czemu mamy lepszy wgląd na ważne wydarzenia.  Nastoletnia Fallon musi porzucić rodzinę i swoje życie na farmie, by nauczyć się walczyć. Dziewczyna będzie musiała sprostać misji, która wisi nad nią od najmłodszych lat, jednak czy jej się to uda? Z zainteresowaniem obserwowałam jak dziewczyna uczy się magii, rozwija swoje umiejętności, a przede wszystkim poznaje siebie. Nad Fallon ciąży także ogromna presja i byłam pod wrażeniem tego, jak sobie z nią radziła. Ciekawą postacią okazał się także Mallick- opiekun i nauczyciel Fallon, który ma za zadanie przygotować dziewczynę do wypełnienia pisanego jej losu. 

Podsumowanie

Podsumowując „Z krwi i kości” Nory Roberts to dobra kontynuacja, która zabiera nas do odradzającego się świata, w którym magia jest jego nieodłączny element. Nora Roberts umiejętnie poprowadziła historię, znajdując równowagę pomiędzy akcją i napięciem a spokojniejszą częścią fabuły . Dużym atutem książki jest magiczny klimat, doprawiony mrocznymi akcentami. Uważam, że Nora Roberts wykonała świetną robotę rozwijając na kartach powieści swoje postacie oraz wykreowany świat. Z niecierpliwością czekam na trzecią i ostatnią część serii.

Jak wasze nastawienie do lekcji historii? Rozpalała wasze młodzieńcze zmyły, czy raczej wprowadzała was w stan snu? Mnie najbardziej interesowała historia starożytna, ale nie znosiłam tematów związanych z wojnami. Niestety szkolne podręczniki nie potrafią zaszczepić w uczniach smykałki do historii, gdyż zawierają jedynie suche fakty a nie ciekawostki. Dlatego na przeciw nudnym podręcznikom wychodzą takie publikacje, jak "Ludzie. Krótka historia o tym, jak spieprzyliśmy wszystko". Jest to jednak trochę nietypowa książka, gdyż zamiast opowiadać o sukcesach wielkich władców, dowódców lub konstruktorów, opowiada o najbardziej kreatywnych, spektakularnych i katastrofalnych porażkach w ludzkości! O tych porażkach nie dowiesz się z lekcji historii, bo wielu historyków wolałoby o nich nie mówić :)

"Ludzie. Krótka historia o tym, jak spieprzyliśmy wszystko" to bezcenna lekcja historii, którą koniecznie musisz odrobić. Tom Phillips porusza tematy ludzkich niepowodzeń, o których się nie mów, choć miały ogromny wpływ na historię i poczynania naszego gatunku. Ta książka wciąga lepiej niż niejedna powieść lub film akcji, czyta się ją z zapartym tchem i ciężko się od niej oderwać. Jeżeli wydaje ci się, że właśnie udało ci się coś spieprzyć, to po lekturze tej książki przekonasz się, że to nic w porównaniu do efektownych i przerażająco głupich poczynań twoich przodków. "Ludzie. Krótka historia o tym, jak spieprzyliśmy wszystko" to niezwykle dowcipna i lekka książka, która umili ci niejeden wieczór i zagwarantuje wiedzę, z którą zabłyśniesz na nie jednym spotkaniu towarzyskim ;)

Za egzemplarz dziękuję

Swoją przygodę z twórczością T. M. Frazier rozpoczęłam od serii King, która zafundowała mi śwetną przygodę czytelniczą. Tym razem Wydawnictwo Kobiece postanowiło wydać debiutancką powieść autorki, czyli Mroczna miłość (tom 1) i jej kontynuację Mroczne pożądanie (tom 1.5). Czy tym razem autorce udało się mnie wciągnąć w swoją opowieść?

Ten jeden dzień...

Tego dnia Abby miała świętować zakończenie szkoły, jednak zamiast gratulacji i uśmiechów od przyjaciół otrzymała jedną wiadomość, która przekreśliła jej dalsze plany. Śmierć babci (jej jedynego prawnego opiekuna)  jest dla niej niczym policzek wymierzony przez życie. Siedemnastoletnia Abby nie chce trafić do rodziny zastępczej dlatego decyduje się uciec z domu. Przerażona, samotna i bez dachu nad głową trafia na Jake’a - chłopaka, który postanawia jej pomóc. Połączy ich uczucie, ale ich związek zostanie wystawiony na próbę. Abby stanie twarzą w twarz ze śmiercią, a Jake będzie musiał ponieść konsekwencje swoich czynów.  

Historia o emocjach

Mając za sobą historie Kinga i Beera nie można nie zauważyć schematu jakim posługuje się autorka - dwoje pokiereszowanych przez los ludzi, niebezpieczne środowisko i przemoc. Jednak za każdym razem Frazier stara się zakamuflować powtarzający się motyw emocjami i napięciem, co wychodzi jej całkiem nieźle. Historie pisane przez autorkę nie ociekają lukrem, nie są słodkie i przyjemne. To historie o emocjach, bólu, strachu, ciężkim dorastaniu i trudnych wyborach.

Jake i Abby

W literaturze od zawsze miałam słabość do złych chłopców (myślę że nie tylko ja ;) ), tak i tym razem polubiłam głównego bohatera. Jake żyje poza prawem, a w sercu nosi głębokie rany. Kiedy w jego życie wkracza jeden zadziorny rudzielec, wszystko się zmienia.... Abby to samotniczka, której życie wielokrotnie rzucało kłody pod nogi. Trudne dzieciństwo sprawiło, że dziewczyna stała się aspołeczna, jednak za sprawą Jake'a odzyskuje wiarę w siebie. Niestety i tutaj autorka nie uniknęła tradycyjnego dla siebie zagrania, które tym razem okazało się nietrafione. Mam na myśli Abby, która zaznacza, że dotyk sprawia jej ból, jednak do dotyku Jake’a przyzwyczaja się niezwykle szybko. Mimo wszystko jestem w stanie przymknąć na to oko, gdyż cała historia Jake'a i Abby jest burzliwa, niebezpieczna i niezwykle wciągająca.

Przygoda bez nudy

W historii Frazier nie ma dobrych i złych. Tutaj każdy ma coś za uszami, skrywa mroczną tajemnicę, przekracza wyznaczone granice.  Gdy wydaje się nam, że wszystko wkracza na odpowiedni tor, autorka umiejętnie burzy pozorny spokój i serwuje czytelnikowi trzymającą w napięciu akcję. Uważam, że autorka jest mistrzynią w budowaniu frapującej fabuły, w której nigdy nie brakuje dynamicznych akcentów, sporej dawki niepewności oraz jak na romans przystało, dobrze napisanych scen erotycznych.

Podsumowanie

„Mroczna miłość” to dobrze napisany debiut, podobnie jak jego kontynuacja - "Mroczne pożądanie", który wciąga od pierwszej strony i opowiada ciekawą historię dwójki młodych ludzi pokiereszowani przez los, których  serca przepełnia mrok, umysł zalewają ciężkie wspomnienia, a przyszłość jest spowitą mgła. W historii Frazier nie ma czasu na nudę, dlatego książki czyta się niezwykle szybko. Mimo powtarzającego się schematu w twórczości autorki, warto sięgnąć po jej książki, bo na pewno spędzicie z nimi przyjemnie czas. 

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję

"Oczy uroczne" Marty Kisiel to kontynuacja opowiadania "Szaławiła" (radzę wam najpierw zapoznać się właśnie z nim, by w pełni cieszyć się lekturą Oczu urocznych) opowiadającego losy Ody Kręciszewskiej, która szukając swojego miejsca w świecie buduje dom na odludziu (nie zdradzę wam gdzie, by nie spoilerować). Spokojne dotychczas życie Ody przerywają nadciągające kłopoty – „coś” w lesie atakuje przypadkowych ludzi. Oda szukając rozwiązania wpada w kłopoty. Pobliski cmentarz zaczyna ujawniać swoje tajemnice, jej przyjaźń z Rochem wisi na włosku, a ciężar niewyjaśnionych sekretów sprzed lat ciąży nad jej głową…

Gdzie ta chemia?

Swoją przygodę z twórczością Marty Kisiel rozpoczęłam w 2017 roku książką Dożywocie. Autorka ujęła mnie wtedy swoim humorem słownym i sytuacyjnym, który to także zachęcił mnie do sięgnięcia po jej inne książki. Co się zaś tyczy "Oczu urocznych" to początkowo nie potrafiłam wkręcić się w fabułę. Czytałam książkę, odkładałam ją, znów czytałam, ale nie czułam miedzy nami chemii, co nie zdarzyło mi się w przypadku poprzednich książek autorki. Nawet przeszło mi przez myśl, że może tym razem, nie będzie to dobra przygoda. Ale nie odłożyłam książki w kąt, tylko czytałam dalej. Dopiero po przeczytaniu połowy książki coś zaskoczyło i nareszcie poczułam się zaintrygowana. Historia nabrała tempa, stała się mroczniejsza,  intryga zaczęła się zawężać a atmosfera niepewności gęstnieć. Finał pozytywnie mnie zaskoczył i dostarczył sporo emocji. 

Bohaterowie

Główna bohaterką historii jest Oda, czterdziestokilkuletnia pani doktor, która mieszka w chatce pośrodku niczego, tzn. lasu. Oda wzbudza sympatię od pierwszej strony, a z każdą następną poznajemy ją nie tylko z tej ludzkiej strony, ale także jako wiłę. Sympatię wzbudza także ciekawy duet Michałka i Bazyla. Tych dwoje świetnie do siebie pasuje a czytając o ich perypetiach, uśmiech nie schodził mi z twarzy. Niestety przy szybkim czytaniu miałam problemy z dialogami Bazyla, przez co musiałam zwolnić tempo i powoli wczytywać się w zapisane inaczej słowa. Czuję także mały niedosyt w związku z postacią Rocha, który pojawia się w tle, ale niestety rzadko zostaje dopuszczony do głosu.

Mitologia słowiańska

Jestem trochę rozczarowana faktem, że na aspekty fantastyczne musiałam czekać dość długo. Autorka w swojej książce czerpie z mitologii słowiańskiej, która wyłania się zza rogu dopiero w połowie książki, gdyż wcześniej jest jedynie znikomym elementem w tle. Końcówka historii pokazała, że autorka umiejętnie potrafi wykorzystać elementy słowiańskie, jednak szkoda, że tak późno.

Podsumowanie

„Oczy uroczne” Marty Kisiel to dobra książka, jednak w moim odczuciu nie najlepsza z uniwersum Dożywocia. Potrzebowałam trochę czasu, aby wkręcić się w fabułę, by dopiero od połowy historii czerpać przyjemność z czytania. Mimo tego, mroczny i nieprzewidywalny finał zrekompensował mi słabszy początek. Dostarcza emocji, splata wszystkie wątki i przede wszystkim wciąga. Choć książkę czytało mi się niezwykle szybko, a bohaterowie z łatwością zaskarbili sobie moją sympatię, to niestety nie poczułam magii płynącej z gatunku jakim jest fantastyka.

Już po raz czwarty przyszło mi sięgnąć po książkę autorstwa Krzysztofa Bochusa. Swoją przygodę rozpoczęłam od debiutanckiej książki autora, pt. Czarny manuskrypt, która otwierała serię retro kryminałów z Christianem Abellem w roli głównej. Seria ta okazała się strzałem w dziesiątkę. Po „Listę Lucyfera” sięgnęłam z zamkniętymi oczami i… oczywiście się nie zawiodłam.

Gdańsk skąpany we krwi

Gdańsk i dwa brutalne morderstwa... Morderca zwie się Lucyferem, a za swojego powiernika wybiera Adama Berga. Kontaktuje się z dziennikarzem i informuje go o swoich kolejnych krokach. Kto będzie następny na liście nieuchwytnego Lucyfera? Czy Berg zdoła w porę uchronić kolejną ofiarę? Wyścig właśnie się rozpoczął. Ale sprawa Lucyfera to dopiero wierzchołek problemów jakie spadną na dziennikarza... 

Dziennikarz, podinspektor i morderca…

Autor w swojej historii dopuścił do głosu wielu bohaterów. Poznajemy nie tylko metodycznego dziennikarza Berga, ale także konsekwentnego podinspektora Suchego, który pomaga Adamowi w śledztwie, a także mamy możliwość spojrzeć na makabryczne wydarzenia oczami mordercy. Postaci wykreowane przez autora są trójwymiarowe i różnorodne, a przede wszystkim nieoczywiste, bo potrafią zaskoczyć a także zasiać ziarno niepewności w czytelniku. A powracając do wątku mordercy, fragmenty pisane z jego perspektywy rozpalają wyobraźnię oraz podsycają uczucie niepokoju.

Kim jest Lucyfer?

Adam Berg z pomocą podinspektora Suchego stopniowo przybliża czytelnika do prawdy, odsłaniając kolejne elementy układanki. W śledztwie nie brakuje wielu przypuszczeń i mylnych tropów dotyczących Lucyfera, jednak tym razem od razu wiedziałam kim jest Lucyfer. Na tym polu autorowi nie udało się mnie zaskoczyć, jak bywało w przypadku serii z Christianem Abellem. Czy to źle? Nie, bo sprawa gdańskiego mordercy to jedynie początek problemów Berga, a dla czytelnika to dobra „rozgrzewka” przed czymś więcej… Dziennikarz zostaje wplatany w kolejną intrygę, a że Berg nie należy do ludzi, którzy szybko odpuszczają, jego upór prowadzi go wprost w objęcia śmierci. 

Podsumowanie

"Lista Lucyfera" to wciągający kryminał z przemyślanie poprowadzoną fabułą i nieoczywistymi postaciami z charakterem. Autor lawiruje pomiędzy poszlakami, podrzucając czytelnikowi różne, czasem mylne tropy, dzięki czemu angażuje go w swoją historię, a gdy wszystko wydaje sie oczywiste, pojawiają się kolejne intrygująco poprowadzone wątki. "Lista Lucyfera" to także idealne zestawienie sfery kryminalnej z obyczajową, w której nie zabrakło tzw. "smaczków" nawiązujących do poprzednich dzieł autora.  Krótko pisząc, musicie to przeczytać!

Za egzemplarz dziękuję autorowi oraz wydawnictwu Skarpa Warszawska 

Zapoznaj się także z serią o Christianie Abellu:

Uwielbiam czytać debiutanckie powieści, z jednego bardzo prostego powodu. Pomimo potknięć czy pewnych braków warsztatowych, potrafią dać sporo radości z czytania. Poza tym biorąc taką debiutancką lekturę, jest spora szansa wyjść ze swojej strefy komfortu, aby spróbować czegoś nowego, np. gatunku którego omijało się szerokim łukiem. Dobrym przykładem jest moja skromna osoba recenzenta, która twardo stąpa po ziemi i której na półce przeważa literatura faktu, pomieszana z historią oraz powieściami szpiegowskimi. Więc proszę sobie wyobrazić jakie było moje zdziwienie, gdy „Stroiciele” zabrali mi dużą część wieczoru i zostawili ogromny deficyt snu.

Mroczne cienie

Fabuła rozpoczyna, gdy poznajemy Asper oraz Kędziora. Dwójka bohaterów próbuje dostać się do Mrocznego Lasu, miejsca z którego nie ma powrotu. Osobistą misją Asper jest odnalezienie grupy młodzieży, która kilka lat wcześniej wraz z bohaterką zapuściła się w głąb Lasu, i jak się domyślacie, tylko ona zdołała wyjść z niego cało. Kędzior, który nie chce mieć z tą wyprawą nic wspólnego, szybko oddala się od Mrocznego Lasu, jednak targany wyrzutami sumienia postanawia wrócić, aby ratować Asper.

Szczypta magii

To co najbardziej przykuło mi uwagę jest tempo powieści. Książka rozpędza się powoli i dopiero w połowie wskakuje na właściwy tor. Gdy już dosłownie wgryzłem się w fabułę, nim się obejrzałem, musiałem zamknąć tylną okładkę. Dużym plusem powieści są ciekawe opisy, które nie pozwalają się nudzić. Styl autorki jest bardzo plastyczny i bez trudu potrafiłem odnaleźć się w opisywanych miejscach. "Stroiciele" stanowią udaną mieszankę współczesności i magii, która spodoba się fanom takich klimatów.

Asper i Kędzior

Kolejnym plusem są bohaterowie. Bardzo łatwo mogłem się z nimi zidentyfikować, choć z początku Kędzior strasznie działał mi na nerwy. Po pewnym czasie to on wraz z Asper dźwigają na barkach ciężar powieści i to przeważnie z ich perspektywy oglądamy całą historię. Ponadto poznajemy sporo postaci drugoplanowych, o których niestety nie mogę opowiedzieć, by bym zepsuł sporą część fabuły. Mogę zapewnić, że niektóre postacie z pewnością odcisną swe piętno w późniejszych tomach. Widać, że autorka ma na nie pomysł i nie zawaha się go wykorzystać w przyszłości.

ale...

Jeżeli chodzi o minusy, to niestety fabuła na tym etapie jest trochę zagmatwana, przez co wiele sytuacji oraz motywów nie jest wyjaśnione. Mimo tych drobnych niedociągnięcia lekturę przyjemnie się czyta. Niestety, tak jak napisałem wcześniej, „rozbieg” powieści przy takiej ilości wątków był trochę za długi, co spowodowało upchaniem dużej ilości fabuły w drugiej część książki, powodując niedosyt na końcu.

Podsumowanie

Podsumowując "Stroiciele" Ewy Kowalskiej  to bardzo dobra książka fantasy, która jest napisana z pomysłem. Pomimo drobnych niedociągnięć oraz minusów, jestem pod ogromnym wrażeniem wyobraźni autorki oraz plastyczności z jaką przedstawia krainę. Wykreowany świat został ciekawie przeniesiony na karty powieści i dobrze współgra z ciekawą historią oraz interesującymi głównymi bohaterami. Szczególne brawa należą się dla autorki, która może pochwalić się debiutem, jakiego mogą wszyscy pozazdrościć. Gdybym nie wiedział, że to debiut, nawet bym się nie zorientował, że napisała to początkująca autorka. Już nie mogę doczekać się kolejnej części i bezsennej nocy.

"Ogień i kość" to propozycja dla fanów fantastyki młodzieżowej, która zachęca nie tylko okładką ale także fabułą. Sage żyje na ulicach Los Angeles, i każdego dnia walczy o przetrwanie. Przez osiemnaście lat swojego życia nie miała pojęcia, że jest zaginioną córką bogini ognia. Wielkie rody magicznego podziemia dopominają się o nią. Dziewczyna zostaje podstępem wciągnięta w samo centrum rozgrywki pomiędzy pięcioma domami. W ciągu zaledwie kilku dni musi wybrać, któremu z nich przysięgnie swoją wierność. Ogień, który się w niej budzi przeraża ją i jednocześnie fascynuje. Tajemniczy Król Kruków nie może zostawić jej w spokoju, a Kieran, książę ciemności, rości sobie do niej prawo. Czy Faelan, jej opiekun, powstrzyma swoje uczucia względem dziewczyny, aby zapewnić jej bezpieczeństwo?

Ogień, mrok i życie

Rachel A. Marks w swojej powieści splata ze sobą losy Sage. Faelana i Kierana. Nie da się uniknąć skojarzeń tego tria z wieloma innymi trójkątami w literaturze. Faelan ma za zadanie trenować Sage i przygotować ją do jej nowej roli. Jednak pojawienie się potomkini bogini Brighid sprawia, że interesuje się nią także Dom Morrigan, do którego należy mroczny Kieran. Kieran to Książę Cieni, a Faelan jest jego przeciwieństwem, lojalnym Domowi Brighid łowcą. Brzmi znajomo? Trochę tak, ale nie zapominajmy o Sage, która okazuje się całkiem dobrze wykreowaną postacią, z charakterem i ikrą. Z zainteresowaniem śledziłam jej losy, szczególnie jej związek z boginią ognia. Powracając do męskich bohaterów, to zdecydowanie bardziej polubiłam Kierana, gdyż od zawsze w literaturze miałam słabość do chłopców, których spowija mrok i tajemnica.

Hollywood jakiego nie znacie

Fani fantastyki nie będą zawiedzeni ciekawie wykreowanym światem, w którym magia jest żywa i tajemnicza. Akcja powieści toczy się na ulicach Los Angeles w mieście bogaczy, nocnych imprez, plotek i celebrytów. Uważam to za ciekawe, aczkolwiek ryzykowne posunięcie. Ciekawe, ponieważ jeszcze nigdy dotąd nie spotkałam się z takim ulokowaniem fabuły, a ryzykowne, gdyż mityczna magia i współcześni celebryci to połączenie, które nie każdemu może przypaść do gustu. Mimo wszystko jestem zdania, że całość prezentuje się całkiem przyzwoicie.

Bogowie, bóstwa i inne istoty

Świat stworzony przez Rachel A. Marks czerpie z celtyckiej mitologii, pełnej bogów i bogiń będącymi założycielami domów Penty, a dodatkowo dochodzą postaci nadprzyrodzone jak wampiry, druidzi, czarownice, wróżki i anioły. Początkowo w tym wachlarzu postaci można się pogubić, jednak sądzę, że każdy fan fantastyki, który lubi takie klimaty będzie zadowolony. 

Mocny wstęp

Autorka od pierwszych stron rzuca czytelnika w wir wydarzeń co bardzo mi się spodobało. Uniknęła niepotrzebnego wstępu i od razu przeszła do wydarzeń, które zmieniają życie Sage. W książce znajdują się momenty, od których nie mogłam się oderwać i musiałam koniecznie dowiedzieć się co dalej, ale także co jakiś czas pojawiały się fragmenty, które nie wnosiły do fabuły nic ciekawego i stawały się męczące. Fajnym zabiegiem okazały się wplecione w fabułę sny, które miewała Sage, tworzące odrębną, barwną tajemniczą i ekscytującą historię. Myślę, że to one stanowiły słodką wisienkę na tym torcie.

Podsumowanie

Ogień i kość Rachel A. Marks uważam za udane spotkanie czytelnicze. To dobra mieszanka urban fantasy i mitologii. Historia nastoletniej Sage intryguje, bawi dialogami oraz serwuje niespodziewany finał. Książkę tą polecam przede wszystkim fanom fantastyki młodzieżowej. Czy jesteś gotów poznać Hollywood jaki do tej pory nie znałeś?

Pierwszy raz spotkali się w opuszczonym wagonie gdy byli jeszcze dziećmi. Ona uciekła z domu bo jej rodzice często się kłócili, on uciekł przed ojcem, który go poniżał. Ona opowiadała mu bajkowe historie, a on uwielbiał jej słuchać. Jednak pewnego dnia wszystko się skończyło, gdy jej książę nie pojawił się już więcej w ich miejscu spotkań… Teraz oboje są dorośli. Jessica jest tłumaczem z języka starofrancuskiego, a Callen  sławnym kompozytorem. Los ponownie splata ich drogi w malowniczej Francji. Jednak Callen nie jest już tym samym niewinnym chłopcem co kiedyś, a Jessica nie zamierza powielać błędów swojej matki…

„Bez żalu” to moje trzecie spotkanie z twórczością Mii Sheridan. Autorka udowodniła mi, że potrafi tworzyć naprawdę dobre i wciągające romanse. Również w tym przypadku pisarka stworzyła emocjonującą powieść o przyjaźni, miłości oraz walce z demonami przeszłości. 

W tej powieści to bohaterowie grają główną rolę, a szczególnie postać Callena, która została wykreowana z wyjątkową precyzją. Callen to młody mężczyzna, mający sławę, pieniądze i kobiety. Choć osiągnął sukces, to nadal nie potrafi odciąć się od trudnego dzieciństwa, a do pełni szczęścia brakuje mu miłości. Callen to skomplikowana postać, którą czytelnik odkrywa na przestrzeni całej historii. Bolesne wspomnienia odcisnęły na nim swoje piętno, przez co Callen nie chciał do nich wracać, pragną je zagłuszyć, nie bacząc na konsekwencje swoich wyborów.

Jessica natomiast jest przeciwieństwem Callena. Dziewczyna ujmuje czytelnika swoją dobrocią i inteligencją. Z czasem staje się kotwicą Callena i jego muzą. Jednak czy tych dwoje jest sobie pisanych? Skoro Callen dąży do autodestrukcji, a ona pragnie mężczyzny, który będzie o nią walczył? Czy Callen zawalczy o siebie i o Jessice?

Podsumowując „Bez żalu” Mii Sheridan to pozycja, po którą warto sięgnąć i zatracić się w feerii emocji i wraz z bohaterami powalczyć o marzenia, miłość oraz stawić czoło swoim słabościom i traumatycznym wspomnieniom. Autorka zabiera czytelnika w emocjonującą podróż do krainy ludzkich słabości i pragnień. W historii nie zbrakło także zawirowań, które nadawały fabule dynamiki, a bohaterów rzucały na głęboką wodę. A zwieńczenie historii stanowi niezwykle emocjonująca scena z Callenem, który stawia czoło przeszłości. „Bez żalu” to wspaniała, namiętna i momentami zabawna lektura. Choć historia Callena i Jessicy nie zajęła miejsca mojego faworyta – „Bez winy” to przeżyłam z nią udaną przygodę czytelniczą. 

Za egzemplarz dziękuję

Edipresse Książki

Muzyka dla każdego z nas oznacza coś innego… Dla mnie często stanowi zapis wspomnień. Kiedy w radiu słyszę konkretny kawałek to od razu wracam myślami do miejsc, osób, uczuć z nim związanych. A dla ciebie czym jest muzyka? Dla Stelli jest wszystkim, jest jej życiem i to dosłownie, a czytając „Drive” mogłam to poczuć. Stella od zawsze wiedziała, że chce związać swoje życie z muzyką i wytrwale podążała w tym kierunku. Uwielbiam takie silne bohaterki, więc podziwiałam ją za jej charyzmę, upór i determinację, która dała o sobie znać szczególnie w dość zabawnej sytuacji, gdy Stella bezceremonialnie wkroczyła do biura Austin Speak.

Powrót do przeszłości

Historia Stelli rozpoczyna się w chwili, gdy dziewczyna nie załapuje się na samolot i wynajmuje samochód by wrócić do domu. Wtedy Stella wraz z czytelnikiem rozpoczyna emocjonującą, pełną miłości i bólu podróż w przeszłość. Czytelnik zostaje przeniesiony do 2005 roku, gdzie poznaje młodą, zabawną i pewną siebie i pełną młodzieńczych ambicji Stellę. Przez następne rozdziały główna bohaterka wiedzie nas przez wyboistą drogę pełną przeszkód, bólu, namiętności, pasji i prawdziwej miłości, a także rozczarowania i zdrady.

Ich troje

Kiedy na drodze Stelli staje dwóch mężczyzn, wszystko zaczyna się komplikować… Reid to przykład zagubionego artysty, którego Stella spotyka gdy jest na samym dnie. Życie wystarczająco dało mu w kość i nie szczędzi mu problemów. Natomiast Nate  to przykład mężczyzny sukcesu, który zaryzykował, a w jego przypadku ryzyko się opłaciło. Jest nie tylko przystojny, ale także cierpliwy. Związek z Reidem jest jak sztorm na morzu zaś Nate to bezpieczna przystań. Kogo Stella wpuści do swojego serca? Mnie osobiście bardziej spodobał się Nate i jego podchody wobec Stelli. Reid był zbyt wybuchowy lecz doskonale rozumiałam jak ciężką  walkę musiał ze sobą toczyć. 

Podsumowanie

Podsumowując „Drive” Kate Stewart to bardzo dobra historia o miłości i muzyce. Autorka zabiera czytelnika w podróż przez życie Stelli, Reida i Nate’a. Razem z bohaterami śmiejemy się, świętujemy ich małe i duże sukcesy, a także cierpimy razem z nimi. Choć nie przepadam za powieściami z trójkątem miłosnym w roli głównej, to przyznam, że autorka wykonała kawał dobrej roboty, gdyż nie ma tutaj mowy o kolejnym oklepanym motywie literackim. Wszystko zostało idealnie wyważone i doprawione dużą dawką emocji. Ogromnie polubiłam wszystkich bohaterów, a szczególnie Stellę, która urzekła mnie swoim humorem i determinacją. Z niecierpliwością śledziłam losy bohaterów, a jednocześnie powstrzymywałam się, aby nie zajrzeć na ostatnią stronę i uzyskać odpowiedź na męczące mnie pytanie. Jeśli chcesz przeżyć niezapomnianą podróż, to już dziś siadaj obok Stelli i ruszaj w drogę.

Kiedy sięgam po kryminał liczę na elektryzującą dawkę tajemnic, niedopowiedzeń i zaskakujących odkryć. Choć w powieści Krzysztofa Koziołka nie zabrakło tych trzech elementów, to niestety nie były one wystarczająco intrygujące abym czytała książkę na jednym wdechu. Dobrą powieść kryminalną tworzy nie tylko intryga, ale także wiele innych elementów, które w moim odczuciu nie wypadły najlepiej.

Pierwszym elementem, który ma największe znaczenie (zwłaszcza dla mnie) w książkach z tego gatunku jest morderstwo. Mimo, iż autor już na samym początku swojej historii serwuje czytelnikowi tajemniczą zbrodnię, a potem dokłada jeszcze dwie, by podsycić ciekawość czytelnika, to niestety żadne z nich nie wzmacnia dynamiki fabuły. Przez cały czas miałam wrażenie, że Anton błądzi we mgle, a jego poczynania względem śledztwa są dość mizerne. Dopiero gdy na horyzoncie pojawia się trzecie morderstwo w książce zaczyna się coś dziać. Niestety tutaj zauważyłam, że autor tak mocno zaabsorbował Antona w tę sprawę, że dwa poprzednie incydenty na długo odeszły w zapomnienie. Na prawdziwe emocje musiałam czekać aż do samego końca.

„Nad Śnieżnymi Kotłami” to lektura, która w dużym stopniu skupia się na przedstawieniu realiów społeczno-kulturowych i topografii ówczesnej Szklarskiej Poręby. Autor wielokrotnie raczy czytelnika historycznymi opisami budowli oraz przyrody, które dla wielu miłośników historycznych smaczków na pewno będą interesujące. Jednakże dla mnie w kryminałach retro liczy się przede wszystkim wątek kryminalny, który niestety został potraktowany po macoszemu. Postępowanie policji na miejscu zbrodni oraz szukanie śladów… wszystko zostało opisane w jednym dłuższym akapicie, w przeciwieństwie do opisów hoteli, przyrody itd.

Największy problem miałam z głównym bohaterem. Nie poczułam do niego, ani grama sympatii. Dla mnie Antona Habchita wyróżniał nie spryt, ale niezwykła arogancja. Informacje niezbędne do śledztwa zbierał od ludzi grożąc im legitymacją policyjną a w wielu przypadkach nie potrafił pohamować nerwów. Nie umiem także scharakteryzować tej postaci. Oprócz tego, że Anton lubi dobrze zjeść, nie jestem w stanie powiedzieć o nim nic więcej. 

„Nad Śnieżnymi Kotłami” to powieść, co do której miałam wysokie oczekiwania, a propozycja od Krzysztofa Koziołka niestety nie do końca im sprostała. W powieści zabrakło mi przede wszystkim dynamiki, którą wielokrotnie zaburzały obszerne opisy przyrody bądź budowli. Mimo, iż finalny wynik śledztwa Antona Habchita mogę uznać za interesujący, to niestety w całokształcie powieść wypada trochę przeciętnie.

Shazam! – 5 Kwiecień
Wynajmij sobie chłopaka – 12 Kwiecień. Netflix

Netflix znów uderza w lekką komedię romantyczną. Już nie długo na platformie pojawi się film "Wynajmij sobie chłopaka". Fabuła filmu skupia się na chłopaku imieniem Brooks Rattigan, który tworzy nową aplikację randkową The Stand-In. W niej oferuje siebie jako chłopaka do wynajęcia, którego można zamówić na przeróżne okazje. Dzięki temu będzie mógł codziennie odgrywać innych chłopaków, umawiać się na randki z najpiękniejszymi dziewczynami ze szkoły i przede wszystkim – zarobić. 


Gra o tron: Sezon 8 – 14 Kwiecień

Tego serialu, chyba, nie trzeba nikomu przedstawiać. Monumentalna produkcja, która od 2011 roku zdążyła zająć wysokie miejsce w popkulturze. Każdy odcinek jest skrupulatnie analizowany, a każda śmierć czy zwrot akcji wywołuje sporo emocji. Nic dziwnego, bo materiał wyjściowy do serialu również jest wysokiej jakości. Niestety dla widzów ósmy sezon oznacza ostatni. 


Avengers: Endgame – 25 Kwiecień

W kwietniu faworyt może być tylko jeden. Moje osobiste "must see. „Endgame” to bezpośrednia kontynuacja „Wojny bez granic”, a co za tym idzie, zakończenie dziesięcioletniej przygody z dotychczasowymi Avengersami w tym MCU. Z jeden strony się cieszę, bo seria schodzi ze sceny cała na biało. A z drugiej smuci mnie, bo zdążyłem przywiązać się do tych bohaterów oraz chemii między nimi. No ale nic nie może przecież wiecznie trwać.

Mam na imię Jutro - Damian Dibben (03.04.2019)

Czy są tutaj miłośnicy psiej literatury? Jeśli tak to ta pozycja jest dla was! Jutro, bo tak nazywa się główny bohater książki, stracił już wielu ludzi.  Jutro ma  217 lat i na przestrzeni wieków przemierza świat w poszukiwaniu człowieka, który uczynił go nieśmiertelnym. Jego łapy niestrudzenie przebiegają pola bitew i królewskie dwory. A jego historia jest opowieścią o lojalności i determinacji, przyjaźni (zarówno ze zwierzętami, jak i z ludźmi), miłości (tej jednej, jedynej), podziwie (dla ludzkich talentów) i rozpaczy (z powodu ich nieumiejętności życia w pokoju). Na samotnego psa czyhają wielkie niebezpieczeństwa, a pewien odwieczny wróg pragnie jego zguby. Musi jak najszybciej odnaleźć swojego pana, inaczej utraci go na zawsze. Bierze więc udział w szalonym wyścigu z czasem, by u jego kresu poznać ludzkość od podszewki i okrutną cenę nieśmiertelności.

Wojna domowa. Powieść Uniwersum Marvela - Stuart Moore (03.04.2019)

W kwietniu na fanów Marvela czeka nie tylko finałowa część Avengersów, ale także książka opowiadająca o konflikcie w Uniwersum. Iron Man i Kapitan Ameryka stanowią trzon Avengersów, najlepszej grupy superbohaterów. Kiedy w wyniku tragicznej potyczki miasto Stamford doznaje wielkich zniszczeń i giną setki jego mieszkańców, rząd USA domaga się, by wszyscy superbohaterowie zdjęli maski i zarejestrowali swoje supermoce. Tony Stark — Iron Man — uważa, że to przykra, ale konieczna decyzja. Kapitan Ameryka traktuje ją zaś jako nieakceptowalny zamach na wolności obywatelskie. Tak rozpoczyna się wojna domowa...

Ps. Wydawnictwo Insignis planuje wydać kolejną powieścią w ramach marvelowskiego uniwersum i będzie to „X-Men: Mroczna Phoenix” (premiera zapowiadana jest lipiec).

Assassin’s Creed: Odyssey. Oficjalna powieść gry - Gordon Doherty (24.04.2019)

Assassin’s Creed: Odyssey to propozycja przede wszystkim dla wszystkich fanów gier z serii AC.  Kasandra, potomkini rodu potężnego króla Leonidasa, przez dwadzieścia lat usiłowała zapomnieć o upokorzeniu, gdy jej Nikolaos skazał ją naśmieć.  Jednak Kasandra cudem przeżyła i musiała uciekać ze Sparty. Dziewczyna została najmeniczką i osiadła w nadmorskiej prowincji. Pewnego dnia na jej ziemi pojawia się tajemniczy przybysz, który obiecuje jej niewyobrażalne bogactwa. Żeby je zdobyć, Kasandra musi wyprawić się przez Morze Śródziemne i rzucić w wir wojny, która rozgorzała między Atenami a Spartą. Jej zadaniem będzie zgładzenie Wilka, jak nazywają Nikolaosa ze Sparty – jej ojca, któremu nigdy nie wybaczyła…

Królestwo popiołów. Część 1. Cykl Szklany tron. Tom 6 - S. J. Maas (24.04.2019)

Dla wszystkich fanów serii Szklany tron nadszedł ten czas... Czas na finał! Życiowa podróż Aelin – od niewolnicy do królowej niegdyś wielkiego królestwa – osiąga swój rozdzierający serce finał, gdy wybucha wojna na świecie. Gdy wszystkie wątki w końcu się łączą, wszyscy muszą stanąć do walki o przyszłość. Niektóre więzy pogłębią się jeszcze bardziej, podczas gdy inne zostaną zerwane na zawsze w wybuchowym ostatnim rozdziale serii Szklany tron. Jesteście gotowi?