▪ Mów mi Kate ▪ blog lifestylowo-recenzencki: 2019

Witam Was w Nowym Roku! Wypoczęci? Zmotywowani? Gotowi do zmian? Ja jeszcze nie :D

Rok 2018 był dla mnie rokiem obfitującym w stres. Niestety nie dało się go uniknąć, gdyż w większości był on związany z ostatnim semestrem studiów i obroną magistra. Początek roku przyniósł mi dość ciężką sesję. W ciągu całych czterech lat studiów żadna sesja nie dała mi w kość, tak jak ta, a wszystko dzięki przedmiotowi dotyczącemu skonsolidowanych sprawozdań finansowych i beznadziejnie prowadzonym wykładom i ćwiczeniom. Jednak przebrnęłam przez to piekło i nadszedł czas pisania magisterki (ostatniego rozdziału), pracy i studiów.

Wytchnienie przyniosły mi dopiero wakacje i pobyt nad morzem. Po powrocie do domu okazało się, że mamy nowych lokatorów – trzy dzikie kotki wraz z matką. Postanowiliśmy je przygarnąć i rozpocząć proces oswajania, który trwał aż do listopada. Chociaż z natury nadal są typowymi dachowcami, które lubią hasać własnymi ścieżkami, to od czasu do czasu pieszczotom nie pogardzą.

Ostatnie miesiące 2018 roku pozwoliły mi zatrzymać się na moment i przewartościować parę rzeczy w swoim życiu. Okazało się, że to co uważałam, że sprawia mi przyjemność, w rzeczywistość już dawno przestało mi ją dawać. Mowa tutaj o blogu… w dobie instagrama, blogi przestały się liczyć, czytelników jest coraz mniej, a zdjęcia książek z dwuzdaniową opinią, mają większą moc niż wartościowe recenzje. Bywały momenty, że chciałam to wszystko rzucić, jednak z pomocą E. udało mi się przetrwać najtrudniejsze chwile.

Może i 2018 rok nie był czasem obfitującym w pasmo sukcesów, ale na pewno był czasem przełomowym. Studia zastąpiłam pracą na pełen etat, co drastycznie zmieniło dotychczasowy przebieg mojego dnia. Myślę, że teraz może być tylko lepiej, ale najpierw muszę jeszcze podsumować mijający rok. Pomysł na podsumowanie zaczerpnęłam z bloga Joanny, którą śledzę już od paru lat i podziwiam ją za sukces, który osiągnęła. Nie przedłużając, zaczynajmy.

Z czego jestem dumna?

Obrona magistra - chociaż towarzyszyły jej różne perypetie (promotor zgubił egzemplarze recenzenckie mojej pracy, które przekazałam mu trzy miesiące wcześniej, lecz poinformował mnie o tym dopiero tydzień przed obroną) to jestem zadowolona, że mam to już za sobą.
Stała praca – jestem zadowolona ze swojej pracy, która cały czas mnie zaskakuje i podnosi moje kwalifikacje
Zakupienia rowerka stacjonarnego – może i banalna rzecz, ale to była na 100 % dobra inwestycja. Dzięki codziennym, kilkuminutowym treningu udało mi się po wakacjach zrzucić nadprogramowe dwa kilogramy, a jednocześnie wysmuklić nogi, które od zawsze stanowiły dla mnie problem. Po pracy nie mam czasu na treningi na siłowni, czy też bieganie, dlatego taka forma treningu jest dla mnie w tej chwili dobrym rozwiązaniem.

Czego mam dość?

Życia w ciągłym biegu, które przez ostatni rok kręciło się pomiędzy studiami, pracą a blogiem. Termin gonił termin, a mi z każdym dniem brakowało sił na pogodzenie wszystkich tych trzech rzeczy.
Pogoni za statystykami… Chciałam, aby blog się rozwijał dlatego zaczęłam analizować cyferki, liczby, wyniki, przez co tylko dorobiłam się braku motywacji do pisania. Wielokrotnie zastanawiałam się co robię źle, w czym tkwi błąd, dlaczego nie przybywa mi obserwatorów? Kiedy odcięłam się na jakiś czas od social media, to dopiero zrozumiałam, że cyferki szczęścia mi nie dają i lepiej czuję się bez całego tego szajsu.
Porównywania się do innych.

Momenty, które sprawiły mi przyjemność

Dwukrotny wyjazd nad polskie morze- najpierw był Sopot i Trójmiasto a potem Świnoujście. Nic na to nie poradzę, że uwielbiam przebywać na plaży i delektować się widokiem fal. A pobyt w tak fajnych miejscach z bliską osobą zawsze niesie ze sobą miłe wspomnienia.
Festiwal komiksu i gier w Łodzi- do tej pory mile wspominam wizytę na festiwalu. Bawiłam się świetnie i z żalem opuszczałam to miejsce. Moje serce zdobył konkurs cosplay. A do tego okazało się, że Ezio Auditore z Assassin’s Creed jednak chodzi po tym świecie :D Cosplay był na tak wysokim poziomie, że jego wygrana wcale mnie nie zaskoczyła.

Czego chcę robić więcej?

Ćwiczyć - w tym roku tak naprawdę, ale naprawdę chcę, aby ćwiczenia stały się dla mnie codzienną rutyną. Do ćwiczeń z rowerkiem chce dołączyć zestaw ćwiczeń na mięśnie brzucha i pleców. Trzymajcie kciuki ;)
Czytać dla przyjemności - zauważyłam, że gdzieś w biegu recenzenckim przestałam odczuwać przyjemność z czytania. Nowość goniła nowość, publikowanie recenzji w stu miejscach, pisanie w terminie… przez to wszystko zabrakło mi czasu na książki, których nie otrzymałam do recenzji, a miałam na nie ogromną ochotę. Teraz pora to zmienić.
Uczyć się hiszpańskiego – rozpoczęłam samodzielną naukę w 2017 roku, a w 2018 idealnie z niej zrezygnowałam na rzecz pracy, studiów, bloga. Teraz z ogromną motywacją wracam do nauki hiszpańskiego.

Czego chcę spróbować?

Ścianki wspinaczkowej - kiedyś miałam z nią styczność w szkole miałam, ale wspinaczka na zajęciach wychowania fizycznego nie dawała mi przyjemności. Ostatnio przypomniał mi o niej Jason Mamoa, który na instagramie opublikować filmik z imprezy promującej Aquamana. Czas wybrać się na profesjonalną ściankę!
Wybrać się na Pyrkon - najwyższa pora zwiedzić Poznań i zawitać na Pyrkon.
Wyeliminować z diety złe nawyki i jeść więcej warzyw.

A jak u Was wypadł 2018 rok?

Robicie noworoczne postanowienia?

9 komentarze

Są pewne książki, które mimo wielu lat od napisania nie starzeją się, stojąc dumnie pośród wielu innych utwór skazanych na zapomnienie. Takie książki nie potrzebują filmu czy serialu, aby na nowo odżyć. One po prostu co kilka lat pojawiają się na rynku, by kolejne pokolenia czytelników pochłonęły wspaniałą literaturę. Jedną z takich ponadczasowych książek jest „Zapomniany żołnierz” autorstwa Guya Sajera. Pierwotnie została wydana w 1965 i jest autobiografią żołnierza Wehrmachtu, który podczas wojny przebył drogę do piekła i z powrotem.

Front wschodni

Guy Sajer był jednym z wielu młodych ochotników, wiedzionych obietnicą szybkiego zwycięstwa Trzeciej Rzeszy. Do 1942 roku nazistowskie Niemcy odnosiły spektakularne zwycięstwa na wielu frontach, więc nie trudno było pozyskać nowych rekrutów wierzących w ideały. Początkowo służył w wojskach transportowych oraz zaopatrzeniu, by rok później na ochotnika dołączyć do dywizji „Gross Deutschland”. Jego szlak bojowy biegł przez pół Europy, od Polski aż w głąb Rosji, by w dramatycznych okolicznościach wrócić pod granicę Francuską.

Ideologia

To co przyciąga czytelnika od pierwszej strony, to że na wojnę spoglądamy oczami nastolatka, jednostki przekonanej o słuszności swoich czynów. Autor wierzy w wielką, niepokonaną Rzeszę i trwa w tej wierze, aż do samego końca. To obrazuje jak mocno umysł młodego człowieka zdołał nasiąknąć nazistowską ideologią. Oczywiście to nie jest książka typowo historyczna, bo autor był tylko zwykłym piechurem i wiele nazw niektórych broni czy miejscowości jest poprzekręcanych, ale przeżycia i emocje są jak najbardziej autentyczne.

Wojna nigdy się nie zmienia
Im bardziej zagłębiłem się w lekturę, tym bardziej byłem zszokowany brutalnością. Przeczytałem wiele książek na temat drugiej wojny światowej, ale ta spowodowała u mnie wewnętrzne ukłucie. Jest to bardzo przygnębiająca lektura i nikt tutaj nie umiera w imię ojczyzny z uśmiechem na twarzy. Wszyscy starają się przeżyć, walcząc z głodem, zimnem czy zmęczeniem. Oprócz tego w każdej chwili można zginąć od zbłąkanej kuli. Książka jest napisana prostym językiem i bardzo obrazowym, więc nie należy spodziewać się wyszukanej formy literackiej. Bardzo podobała mi się konstrukcja książki, wszystkie wydarzenia przedstawione są chronologicznie, więc w własnym zakresie porównywałem wspomnienia autora z faktem historycznym.

Upadek

Czy ta książka posiada jakieś minusy? Na pewno to, że nie jest dokładna historycznie. Jak już pisałem wcześniej, autor często przeinacza pewne fakty, dopowiadając sobie inne. Z pewnością puryści historyczni, szczególnie umiłowani w okresie drugiej wojny światowej mogą kręcić nosem. Jak dla mnie kolejnym minusem jest brak tłumaczenia niemieckich zwrotów, czy słówek, które pojawiają się w książce. Pierwotnie książka była napisana po francusku (autor pochodzi z Alzacji) i domyślam się, że te wtrącenia po niemiecku były dodane przez autora, jednak nie każdy Polski czytelnik uczył się niemieckiego, bądź pamięta ten język. A wystarczyło tylko dać przypis na dole strony.

Podsumowanie

Podsumowując jest to jedna z najważniejszych książek XX wieku. Jest brutalna i autor szczerze opowiada o wydarzeniach z frontu wschodniego. Jednakże to nie jest książka dla wszystkich, a tym bardziej dla tych co zaczynają interesować się historią drugiej wojny światowej. Sporo faktów jest przeinaczonych, jeszcze inne zostały zapomniane. Autor spisał swoje wspomnienia 15 lat po zakończeniu działań wojennych, więc siłą rzeczy nie wszystko jest rzetelnie spisane. Osobiście uważam, że pomimo tego warto poznać ten utwór ze względu na świadectwo jakie daje Guy Sajer. Wojna nie ma nic wspólnego z heroizmem czy dumą. Zawsze to będzie tragedia dla każdego jej uczestnika.

Pozdrawiam
Emil

Za egzemplarz dziękuję

Wydawnictwo: Rebis ‖ Data wydania: 28.11.2018 ‖ Ocena 9/10

Tytuł oryginalny: Le soldat oublié ‖ Liczba stron: 656

5 komentarze

„Dynia i jemioła. Nietypowe historie świąteczne” to zbiór dziesięciu opowiadań, w których bohaterami są postaci z książek Anety Jadowskiej m.in. Nikita, Dora, Malina, Karma, Witkacy, Roman, Baal. Nietypowe opowiadania Jadowskiej to naprawdę fajna gratka dla miłośników fantastyki, którzy kochają twórczość autorki a zarazem chcieliby przeczytać historie osadzone w świątecznym klimacie, ale nie przepadają za ckliwymi obyczajówkami bądź romansami, których w tym okresie na półkach jest zatrzęsienie. Myślę, że tomik ten spodoba się także osobom, które nie miały jeszcze styczności z twórczością autorki, gdyż przeczytane opowiadania rozbudzają w czytelniku ciekawość i wyobraźnię oraz zachęcają, aby sięgnąć po uniwersum Jadowskiej.

Już na samym początku nie mogłam oprzeć się cudownej okładce, ale sama okładka to za mało, więc pokrótce przybliżę wam trzy opowiadania, aby wzbudzić w was zainteresowanie.

Cukierek albo psikus

Opowiadania osadzone zostały w klimacie białych świąt oraz halloweenowych psikusów. Już od pierwszych stron autorka funduje nam zabawne spotkanie z zadziorną Nikitą (moją ulubioną bohaterką w literaturze), która w tym jednym dniu w roku, zakłada podwójne zabezpieczenia, zasieki, pułapki, wnyki i kręgi ochronne, by jej dom stał się twierdzą nie do zdobycia, bo nikt w Halloween nie ma prawa zakłócać jej spokoju. Jednak czy Nikicie uda się odbić atak niesfornych dzieciaków i ocalić cukierki? A może ktoś sprawi jej niezłego psikusa?

U Kaźlaczek

Jeżeli tak samo jak ja ubicie Nikitę, to możecie być spokojni, bo to nie jedyne opowiadanie z Nikitą w roli głównej i Dzielnicą Cudów. Aneta Jadowska zabrała mnie także do domu Koźlaków, w którym żądzą kobiety i magia. W tym roku to Malina jest odpowiedzialna za świąteczną kolację. Jednak spokój rodzinnej wieczerzy zostaje zakłócony przez zniknięcie młodych Koźlaczek. Ślady prowadzą do ciemnego lasu, w którym Malina musi stawić czoło nietypowemu porywaczowi, a zarazem postarać się, aby cały incydent nie został zauważony przez podchmielone Koźlaczki, bo magia i alkohol to w ich przypadku fatalne połączenie. Jesteście gotowi na magiczną przygodę z potworem wprost z piekieł? Poznacie jedyną w swoim rodzaju rodzinkę i zakosztujecie odrobinę magii.

Wilk, wampir i mumia

Chociaż do tej pory byłam zainteresowana jedynie historią Nikity, to dzięki opowiadaniu „ Wampir, który ukradł święta” przekonałam się, że koniecznie muszę sięgnąć także po serię o Dorze Wilk, gdyż po przeczytaniu tego opowiadania wiem, że świat Dory i Witkacego może stać się moim drugim ulubionym miejscem w literaturze, zaraz po Dzielnicy Cudów. Jest to historia nielżąca zdecydowanie do tych dłuższych i zawierająca w sobie konkretną fabułę z wątkiem kryminalnym. Brzmi ciekawie? Oczywiście, bo uważam, że było to najlepsze opowiadanie z całego zbioru.

Dora miała spędzić te święta w miłym towarzystwie stada, jednak Roman zniweczył jej plany, wzywając ją do uczestnictwa w posiedzeniu Starszyzny. Dodatkowo w trakcie, pojawia się sprawa pewnej mumii i zabójstwa sprzed wielu lat. Dora ma już na głowie nie tylko dwójkę jasnowidzów, ale także mordercę do odnalezienia.

Podsumowanie

„Dynia i jemioła. Nietypowe historie świąteczne” to zbiór opowiadań, który spodoba się zarówno fanom książek Anety Jadowskiej, jak i pozostałym czytelnikom fantastyki. Autorka przeniosła mnie w fantastyczny świat znany mi z serii o Nikicie oraz zaciekawiła mnie światem oraz historią Dory Wilk i Witkacego. Każde z opowiadań serwuje inną historię napisaną z typowym dla autorki humorem i stylem. Jadowska w każdym opowiadaniu pozwala poznać swoich bohaterów, nakreślając zwięźle ich historię, a by następnie zafundować czytelnikowi niezapomnianą przygodę. Najlepiej bawiłam się czytają „Wampira, który ukradł święta”, natomiast za najsłabsze opowiadanie muszę uznać „Ducha, który stał się lisem”.

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję:

Wydawnictwo: SQN ‖ Data wydania: 31.10.2018 ‖ Liczba stron: 416

‖ Ocena: 8/10

4 komentarze

Witam Was w Nowym Roku! Na samym wstępie życzę Wam samych sukcesów, spełnienia marzeń i jeszcze więcej wspaniałych książek! Dziś przychodzę z recenzją książki "Srebrna Zatoka" od Jojo Moyes. Nie jest to nowa powieść autorki, lecz nowe polskie wydanie. Uprzednio książka Moyes ukazała się w 2009 roku nakładem wydawnictwa Red Horse.

Dwa światy

W malowniczej Srebrnej Zatoce, w dzikiej części australijskiego wybrzeża mieszka Kathleen – właścicielka hotelu, wraz z siostrzenicą Lizą i jej córką Hannah. Srebrna Zatoka to spokojne miejsce, w którym mieszkańcy zarabiają na turystyce, umożliwiając przybyłym obserwowanie delfinów oraz humbaków. Pewnego dnia do hotelu, który swe dobre dni ma już dawno za sobą, przyjeżdża Mike Dorme, aby nadzorować budowę ekskluzywnego hotelu. Liza i Mike żyją w zupełnie innych światach. Ich zderzenie powoduje, że mężczyzna rewiduje swoje poglądy na prowadzoną przez siebie budowę. Jednak czy nie jest już za późno? Czy Mike znajdzie rozwiązanie, dzięki któremu uratuje Srebrną Zatokę oraz odzyska ukochaną kobietę? Czy też na miłość będzie już za późno?

Bohaterowie

Historię „Srebrnej Zatoki” autorka opowiada z perspektywy aż sześciu bohaterów. Sama postać Lizy nie zaskarbiła sobie mojej sympatii. Choć jej przeszłość porusza, a autorka przez długi czas trzyma czytelnika w niepewności, to niestety nie rekompensuje to jej destruktywnego charakteru. Moyes nie poświęciła tej postaci wystarczającej uwagi, aby czytelnik mógł poczuć jej ból i wspierać ją w pokonywaniu jej demonów z przeszłości. Za to moją sympatię zyskała zadziorna 76-letnia Kathleen, ciotka Lizy. Wielokrotnie zaskakiwała mnie swoim spokojem i życiową mądrością. Od samego początku biło od niej ciepło, dlatego cieszyłam się z rozwiązania jej historii.

Mogę śmiało stwierdzić, że obok Kathleen to Mike jest drugim głównym bohaterem, który wniósł coś do opowieści. Na przełomie historii obserwujemy jego metamorfozę. Poznajemy go jako zamożnego gościa z dużego miasta, dla którego praca jest na pierwszym miejscu. Jednak z czasem malowniczy klimat zatoki oraz sympatyczni ludzie sprawiają, że zaczyna inaczej patrzeć na swoje życie. Niestety kreacja Mike’a należy do schematycznych, jednak bardziej wolałam czytać rozdziały napisane z jego perspektywy niż Lizy.

Słaby romans

Najsłabszym według mnie elementem tej opowieści jest sama historia miłosna. Romans w „Srebrnej zatoce” był naprawdę źle poprowadzony. Liza od samego początku jest niedostępna i arogancka, a samego Mike’a cały czas trzymała na dystans. Dlatego zastanawiałam się kiedy między nimi narodziła się ta wielka miłość, skoro nawet nie spędzali ze sobą choćby trochę czasu? Mogę tu obstawiać miłość od pierwszego wejrzenia, aczkolwiek między tą dwójką nie czułam emocjonalnej chemii. W jednym momencie się nienawidzili, by już w następnym skakać sobie w ramiona.

Przesłanie dla ludzi

„Srebrna Zatoka” to coś więcej niż opowieść o miłości. To także historia walki o środowisko, a dokładniej walka garstki ludzi o morskie zwierzęta. Przyznam szczerze, że to właśnie ten aspekt sprawił, że książka dodatkowo u mnie zapulsowała. Autorka wkomponowała historię miłosną w malowniczy pejzaż Srebrnej Zatoki, jednocześnie ukazując zagrożenie, jakie niesie ze sobą ludzka bezmyślność.

Powoli, aż do końca...

Akcja „Srebrnej zatoki” skupia się wokół lokalnego życia we wspomnianej zatoce. Akcja podobnie jak życie głównych bohaterów płynie spokojnym tempem, a autorka co jakiś czas raczy czytelników malowniczymi opisami bądź historiami dotyczącymi przeszłości bohaterów. Niestety to spokojne tempo nie do końca działa na korzyść historii, która liczy ponad 500 stron. Historia rozkręca się powoli i dopiero po przeczytaniu pierwszych stu stron coś zaczyna się dziać. Wtedy też chłonęłam historię kartka po kartce. Niestety mój czytelniczy zapał minął po przeczytaniu połowy historii, gdyż autorka ponownie wróciła do niespiesznego tempa opowieści. Emocjonujących zwrotów akcji mogę policzyć na palcach jednej ręki, za to zbędnych fragmentów było znacznie więcej.

Historia „Srebrnej zatoki” nie należy do skomplikowanych, gdyż wielu wydarzeń możemy z łatwością się domyślić. Jak to bywa w takich opowieściach, mamy rodzinne tajemnice i dramaty, miłość od pierwszego wejrzenia a także nieodwzajemnioną miłość, trochę mądrości życiowej i lojalność społeczną. Książka Moyes od razu skojarzyła mi się z powieścią Samanthy Young „To, co najważniejsze” (wyd. 2016 r.), która opierała się na bardzo podobnym schemacie fabularnym.

Podsumowanie

Podsumowując „Srebrna zatoka” Jojo Moyes to książka, której bliżej do obyczajówki niż romansu, gdyż romans to zdecydowanie pięta Achillesowa tej pozycji. Historia napisana przez autorkę jest niestety przewidywalna i momentami nużąca, a zaskakujących momentów w opowieści jest niewiele. Jedynie wątek dotyczący przeszłości Lizy jest naszkicowany tak, że czytelnik z niecierpliwością chce go poznać. Lekturę przeczytałam w trzy dni, lecz po Jojo Moyes, autorce o której jest tak głośno, oczekiwałam czegoś więcej. Myślę, że ta książka lepiej sprawdzi się w leniwe, wakacyjne popołudnie, niż na zimowe wieczory.

Za egzemplarz dziękuję