„Zapisane w bliznach” to moje drugie spotkanie z autorką. Historię Julii i Crew opisaną w „Poświęceniu” wspominam niezwykle pozytywnie. Była to książka, która wielokrotnie raniła moje serce, a jednocześnie dawała nadzieję, że po burzy zawsze wychodzi słońce. Czy nowa książka Adriany Locke pt. „Zapisane w bliznach” jest równie dobra jak jej poprzedniczka? 

Zdecydowanie tak! Są takie historie, których słowa zapisane na kartach powieści pozostają w pamięci, odciskają piętno na sercu i wstrząsają. „Zapisane w bliznach” to opowieść, której słowa ukazują brutalnie uczucia i przejmującą rzeczywistość małżeństwa. Małżeństwo nie zawsze jest łatwe. Nie zawsze jest to bajka, o której marzyliśmy. Życie nie zawsze gwarantuje nam szczęścia. Czasami wystarczy jedna kłoda rzucona nam przez los, aby nawet najsilniejsze relacje zostały nadszarpnięte… 

Poznali się w szkole… Ty wiedział, że Elin jest mu przeznaczona już w chwili gdy zobaczył ją po raz pierwszy. Elin chciała być jego żoną i założyć szczęśliwą rodzinę. Ale życie potoczyło się inaczej niż zakładali… Teraz Ty wraca z nową determinacją, by odzyskać rodzinę, ale Elin czuje się rozdarta pomiędzy przeszłością a możliwością nowego startu… Los poznaczył ich bliznami, ale nadal jest miłość, która może ich ponownie związać… albo rozdzielić na zawsze.

Jednym z popularnych ostatni czasy motywem w literaturze jest motyw małżeństwa. Można by rzec, że jest on wałkowany do znudzenia, jednakże to wyłącznie od pisarza zależy, w jakiej formie go przedstawi. Uważam, że Adriana Locke zrobiła do perfekcyjnie, tworząc niezwykle emocjonującą historię… Na historię opisaną w „Zapisane w bliznach” spoglądamy z perspektywy dwójki głównych bohaterów, dzięki czemu mamy wgląd w ich uczucia, myśli i motywację. Poprzez historię Elin i ty’a autorka pokazuje jak tajemnice i milczenie, niosą za sobą gniew, który stopniowo rujnuje związek. Niepewność i nieporozumienia a także walka widoczne są w każdym zdaniu, akapicie i na każdej stronie tej powieści. Elin i Ty zakochali się w sobie bez pamięci, ale czy ich miłość jest dość silna, by przetrwać kryzys? Czy są w stanie sobie wybaczyć, wszystko wyjaśnić i dać drugą szansę? Czy zawalczą o swoje szczęście? 

Jednak ta historia nie byłaby tak dobra, gdyby nie świetnie wykreowane postaci drugoplanowe, które są tak samo ważne, jak Elin i Ty; są integralną częścią tej historii, a nie cieniami w tle. Bez Jiggsa i Lindsey- brata Elin i jej przyjaciółki, ta historia byłaby pusta, zaś bez Corda nie byłoby tej historii. 

„Zapisane w bliznach” to wzruszająca historia opowiadająca o miłości i przyjaźni, o błędach i poświęceniu, o stracie i dawaniu drugiej szansy. Kiedy zaczyna się czytać tę książkę, to nie chce się jej odkładać. To nie jest zwykły romans po przeczytaniu którego zapomnisz o czym był.  To emocjonująca i piękna opowieść o dwójce ludzi, podejmujących walkę o swoje małżeństwo. Uważam, że Adriana Locke to autorka, która pisze niesamowite historie, dlatego jeśli lubisz romanse z wyciskającym łzy zakończeniem, świetnie wykreowanymi postaciami oraz dobrą historią, to koniecznie sięgnij po „Zapisane w bliznach”, bądź poprzednią książkę autorki pt. „Poświęcenie”.

W ubiegłym roku Katarzyna Berenika Miszczuk wydała ostatnią książkę z serii „Kwiat paproci”, będącą zakończeniem przygód Gosi i Mieszka. Jednak po przeczytaniu „Przesilenia” i mimo zapewnień, że to koniec, wiedziałam, że autorka nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. Wprawdzie stawiałam na kontynuację w stylu ,"20 lat później" jednak wiadomość, że kolejna książka z uniwersum szeptuchy będzie opowiadać o Jadze, pozytywnie mnie zaskoczyła.

Do tej pory w Bielinach, małym miasteczko gdzie anonimowość nie istnieje, wszystko toczyło się według stałego porządku, jednak po śmierci szeptuchy, zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Nagle w Bielinach pojawia się podejrzanie wiele istot nadprzyrodzonych. Czy to przypadek? Z nową sytuacja przyjdzie zmierzyć się młodej Jarogniewie, która przybywa do małego miasteczka, by objąć stanowisko szeptuchy po zmarłej babce.  Niedoświadczonej Jadze przyjdzie zmierzyć się nie tylko z nieufnymi mieszkańcami, ale także kapryśnymi bogami i niekoniecznie przyjaznymi demonami. Czy Jaga poradzi sobie i odkryje przyczynę najazdu nietypowych gości na Bieliny?

Jagę mieliśmy okazję poznać na przestrzeni czterech książek z cyklu Kwiat paproci. Zapewne każdy kto już czytałam zgodzi się ze mną, że Jaga to kobieta z charakterem, której nikt nie podskoczy. W przeciwieństwie do Gosławy, która dość niechętnie podchodziła do nauki zawodu, a pobyt w Bielinach – miasteczku odciętym od cywilizacji, traktowała jak karę, młoda Jarogniewa ochoczo zabrała się za przejęcie schedy po zmarłej babci Radomile. Jarogniewa z dumą przedstawiała się jako nowa szeptucha. Choć na początku obserwujemy jak z niepewnością i strachem podchodzi do „aspektów nadprzyrodzonych” swojej pracy, to z czasem widzimy jak szybko się do nich dostosowuje. Młoda Jarogniewa nie boi się zmian, bierze życie w swoje ręce, z uporem stawia na swoim, a nawet bogom potrafi odpowiedzieć tak, by poszło im w pięty. Jaga to świetnie wykreowana postać, która swoją osobowością zaskakuje na każdej stronie i szybko zaskarbia sobie sympatię czytelnika.

Czy po przeczytaniu „Przesilenia” tęskniliście za magicznym światem szeptuchy?  Ja bardzo, dlatego „Jaga” to cudowny powrót do świata słowiańskich bogów, bóstw, ludowych wierzeń i obyczajów. Polubiłam tę serię właśnie za wykorzystanie mitologii słowiańskiej i pokazanie czytelnikowi, że także nasza mitologia może być równie interesująca, jak ta nordycka albo grecka. W „Jadze” okazuje się, że Bieliny nie zawsze tętniły od istot nadnaturalnych i to właśnie młodziutkiej szeptusze przychodzi stawić im wszystkim czoło. Z przyjemnością, od nowa odkrywałam magiczny świat wykreowany przez Panią Miszczuk. Mamy przyjemność poznać znanych nam dobrze z poprzednich części kapryśnych bogów, a także inne istoty nadprzyrodzone, którzy niekoniecznie mają dobre zamiary.

„Jaga” to cudowny powrót do świata słowiańskich wierzeń, obyczajów i mitologii, który po skończeniu lektury jeszcze długo siedział w mojej głowie. Nowa powieść K. B. Miszczuk to świetnie poprowadzona fabuła, w której nie brakuje stosownych zwrotów akcji, zagęszczających napięcie, a przede wszystkim idealnego poczucia humoru, zarówno słownego jak i sytuacyjnego. Teraz mogę przyznać, że to „Jaga”  jest najlepszą postacią z całego uniwersum szeptuchy. Jej zacięcie do pracy, a także świetnie nakreślona osobowość, w połączeniu z niezwykle ciekawie napisaną historią, stworzyły opowieść jakich mało, i po przeczytaniu której chce się wrócić do niej ponownie. I to jak najszybciej!

O twórczości Magdy Stachuli czytałam wiele pozytywnych opinii, ale nie miałam jeszcze okazji sięgnąć po jej książki. "Oszukana" to moje pierwsze spotkanie z autorką i teraz już wiem, że nie ostatnie.

Lena wybrała bezpieczne życie z dala od  tłoku dużego miasta, social mediów i kamer. Mieszka w dużej willi nad jeziorem, otoczonej lasem u boku mężczyzny, którego nie kocha. Lena potrzebowała kryjówki, a dla bycia bezpieczną jest zdolna poświęcić swoją pasję i żyć w udawanym związku. Porzuciła stare życie, przybrała nową tożsamość i ukryła się w miejscu gdzie nikt jej nie znajdzie bo chciała po prostu żyć... Jednak nie da się wymazać przeszłości, która teraz wyciąga po nią swoje macki...

Historia przedstawiona została z perspektywy trojga bohaterów, dzięki czemu mamy wgląd na szeroki obraz wydarzeń. Emil jest łącznikiem z przeszłością, zaś Lena opowiada wydarzenia mające miejsce w chwili obecnej. Muszę przyznać, że autorka w perfekcyjny i w logiczny sposób łączy wydarzenia z przeszłości z teraźniejszością, co niezmiernie mi się podobało. Magda Stachula pokierowała fabułę w przemyślany sposób, gdzie logicznie poprowadzone wątki budują stopniowo napięcie i kierują czytelnika wprost do zaskakującej finałowej rozgrywki oraz otwartego zakończenie.

Rozdziały napisane z perspektywy Leny przepełnione są jej strachem, niepewnością i tajemnicą. Od samego początku historii dowiadujemy się niewiele, gdyż przeszłość bohaterki owiana jest tajemnicą. Czujemy rosnące napięcie, a w głowie układamy scenariusze możliwych zdarzeń. Mimo panującego napięcia uważam, że historię Leny nie należy kwalifikować do thrillerów z górnej półki, które dodatkowo powodują gęsią skórkę i ciarki na całym ciele. To dobry thriller z gatunku tych lekkich, które szybko się czyta i nie koniecznie pozostają na długo w głowie.

"Oszukana" to dobry thriller, który potrafi wciągnąć na kilka długich godzin i zaserwować czytelnikowi emocjonującą przygodę z zaskakującym zakończeniem. Historia Leny to opowieść o zaufaniu, intuicji, miłości, strachu i zbrodni. Jak napisałam wcześniej, „Oszukana” na pewno spodoba się osobom, które szukają ciekawego, aczkolwiek lekkiego thrillera,  takiego w sam raz na letni odpoczynek, ale z nutką napięcia. Osoby szukające mocniejszych wrażeń mogą czuć lekki niedosyt. Mimo wszystko zachęcam do lektury by samemu wyrobić sobie zdanie na temat najnowszej powieści autorki.

"Requiem" to czwarta książka autorstwa Anny Bellon, która niedawno miała swoją premierę. Młoda pisarka zyskała już rzeszę czytelników dzięki debiutanckiej serii The Last Regrets, którą początkowo publikowała na serwisie Wattpad. Sama miałam przyjemność czytać „Nie zapomnij mnie” do tej pory bardzo dobrze wspominam jej lekturę. Czy tak samo było w przypadku „Requiem”?

Po przeczytaniu "Requiem" mam mieszane odczucia. Chyba oczekiwałam czegoś lepszego, czegoś co mnie zaskoczy, a może nawet wstrząśnie, a otrzymałam poprawną historię o dwójce młodych ludzi, którzy poznają się na studiach w Warszawie. Łucja przyjechała do stolicy by odciąć się od apodyktycznych rodziców i po raz pierwszy poczuć smak wolności. Alek stara się zapomnieć o wydarzeniach sprzed dwóch lat, ale jego tajemnice i przeszłość, nadal za nim podążają...

Jak możecie się domyślić pomiędzy bohaterami zaczyna iskrzyć. Na szczęście autorka nie poszła na łatwiznę, łącząc bohaterów już od pierwszej strony. Obserwujemy jak stopniowo między nimi rodzi się sympatia, zauroczenie i więź porozumienia, która z czasem przeradza się w coś więc. Dzięki temu ich relacja zyskuje na realizmie. Również kreacja Łucji i Alka jest niczego sobie. Od razu polubiłam tę dwójkę i szybko zaczęłam im kibicować.

Jednak na tym moje zachwyty by się skończyły. Uważam, że autorka miała dobry pomysł na fabułę i przesłanie w niej zawarte, jednak sam pomysł nie został  wykorzystany w taki sposób, bym czuła się usatysfakcjonowana. Autorka porusza temat posiadania broni, prób samobójczych i braku zaufania w kontaktach dziecko-rodzic. Niestety uważam, że wątki te zostały zmiażdżone przez wątek życia studenckiego. Już w połowie historii zaczęłam się lekko nudzić, bo ile razy można przerabiać kolejny opis z dnia życia studenta? Na szczęście, co jakiś czas w powieści pojawiały się migawki z przeszłość, które wprowadzały nieco napięcia oraz tajemniczości powodując, że chciało mi się czytać tę historię dalej. 

Tragedia z przeszłości nie wywołała we mnie zbyt wielu emocji? Dlaczego? Bo jest jedynie mglistym wspomnieniem, a nie pełnokrwistą sceną, która spowodowałaby u mnie szok i niedowierzanie. Sprawa nie pozostaje wyjaśniona, a czytelnik może jedynie snuć domysły co pchnęło mordercę do takiego, a nie innego zachowania. Oczywiście autorka wyjaśnia, dlaczego zdecydowała się poprowadzić fabułę w taki sposób, ale mimo tego uważam, że mogła poświęcić temu tematowi więcej uwagi, podsunąć więcej szczegółów, jakąś rozmowę, zdarzenie, które uwydatniłyby ten wątek.

Podsumowując "Requiem" to książka, po przeczytaniu której czuję niedosyt. Lekkie pióro, ciekawi bohaterowie, logicznie poprowadzona fabuła z romansem w tle to pozytywne cechy tej powieści, jednak zabrakło mi w niej emocji, które wstrząsnęłyby mną i sprawiły, że jeszcze długo po skończonej lekturze, historia Łucji i Alka siedziałaby mi w głowie.