"Niewidzialne życie” to historia, która wydarzyła się naprawdę w latach 40. XX wieku w Rio de Janeiro. Autorka zainspirowała się przeżyciami swoich babć i napisała dość ciekawą powieść, ukazującą życie ówczesnych kobiet, a zarazem będącą hołdem i manifestem.

Bohaterkami powieści są siostry –Eurídice  i Guida. Eurídice  jako dziecko była dobrą uczennicą i przykładną córką, a potem dobrą żoną. Guida była przeciwieństwem swojej siostry, lecz  łączyła ich głęboka siostrzana więź. Jednak do czasu…  dopóki nie stanął między nimi Marcus. Zakochana Guida zapragnęła wolności i niezależności, a dla ukochanego była porzucić rodzinę i uciec z domu. Jednak los bywa przewrotny i po wielu latach na progu domu  Eurídice pojawia się jej starsza siostra. Czy siostrom uda się nadrobić stracone lata?

Chociaż autorka opowiada historię dziejącą się niemal 70 lat temu, to niektóre jej elementy nadal pozostają niezmienne. „Niewidzialne życie” to lektura ukazująca sprowadzenie kobiety wyłącznie do roli dobrej żony, kochającej matki i gospodyni domowej. Przez lata kobietom udało się wywalczyć prawa, dojść do głosu i zmienić sytuację ogółu. Obecnie kobiety są nie tylko matkami i żonami, ale także zajmują wysokie stanowiska, prowadzą własne biznesy, a nawet rządzą państwem.  Niestety  nie możemy mówić o całkowitym wyeliminowaniu ówczesnych poglądów, bo one nadal żyją pośród nas. I tylko od nas kobiet zależy,  czy podejmiemy z nimi walkę, podobnie jak czyniła to Eurídice.

Eurídice poświeciła własne marzenia i pragnienia dla dobra ogółu. Postąpiła zgodnie z wolą rodziców, a potem z wolą męża. Jednak w życiu kobiety przychodzi moment, kiedy pragnie wyrwać się ze szponów ówczesnej kultury. Na kartach powieści obserwujemy  jej  starania i próby stania się kobietą zaradną i pracującą. Choć Eurídice nie brakuje talentów, to niestety nie ma w sobie odwagi i determinacji swojej siostry, przez co nie potrafi  postawić się swojemu mężowi, który uważa, że jej miejsce jest w domu, w kuchni i przy dzieciach. Jej postać oczarowuje, sprawia że czytelnik podziwia ją za wszechstronność, a zarazem współczuje jej, gdy okazuje się, że nie ma wsparcia w osobie męża. Sytuacja nieco się zmienia gdy  w powieści pojawia się Guida…

„Niewidzialne życie” to powieść będąca hołdem dla „niewidzialnych kobiet”, kobiet których rola w społeczeństwie została ograniczona do roli dobrej żony i matki. Fabuła „Niewidzialnego życia” została poprowadzona spokojnym rytmem i wzbogacona o unikalne postaci. Obserwujemy jak kobiety ówczesnych czasów rezygnują z możliwości samorealizacji, i przywdziewają stalową maskę, pod którą kryje się rozpacz i frustracja.  Niestety nie mogę uznać, że ta historia była dowcipna, jak to określa zapowiedź na tylnej okładce, a właśnie ze względu na humor byłam skłonna sięgnąć po tę książkę. Jedyną zabawną postacią była wścibska sąsiadka, a to trochę za mało. Mimo to, uważam, że Martha Batalha napisała dobrą powieść, po którą warto sięgnąć, albo obejrzeć film pt. „Vida Invisível” .

„Współlokatorzy” Beth O'Leary to jedna z tych książek, o których szybko robi się głośno, a popularność tej pozycji wcale mnie nie dziwi, bo to naprawdę przezabawna i dobrze napisana lektura. Co skusiło mnie do przeczytania „Współlokatorów”? Niecodzienna fabuła, a dokładniej taka, z którą do tej pory nigdy jeszcze się nie spotkałam.

Głównymi bohaterami historii są Tiffy –redaktorka pracująca w wydawnictwie, oraz Leon, który pracuje na nocne zmiany na oddziale paliatywnym. Ona pilnie potrzebuje taniego lokum, a on pieniędzy. Czy byłoby w tym coś dziwnego gdyby zamieszkali razem? Nie, no chyba że pod uwagę weźmiemy fakt, że w ciasnej kawalerce jest jedno łóżko, które będą musieli ze sobą dzielić. Ich znajomi uważają, że to szaleństwo, ale Tiffy i Leon mają rozwiązanie; w ciągu dnia Leon będzie w ciasnej kawalerce odsypiał noce zmiany, dzięki czemu Tiffy będzie miała to samo mieszkanie wyłącznie dla siebie przez resztę doby. Teoretycznie nigdy mają się nie spotkać, ale los bywa przekorny..

Tiffy i Leon to postaci, które polubiłam od pierwszej strony. Bohaterowie nie są szczerozłoci, każdy z nich ma swoje dziwactwa, wady i zalety, dzięki czemu zyskują jedynie na autentyczności. I tak jak my, borykają się z codziennymi problemami – praca, związek, skomplikowana relacja rodzinna. To postaci przemyślanie skonstruowane i idealnie przeniesione na papier.

Historia została przedstawiona z perspektywy obojga bohaterów, co pozwala nam poznać ich bliżej,oraz ich odmienne charaktery bliżej. Tiffy to ekscentryczna pani redaktor, zaś Leon stonowany i rozsądny, niosący pomoc innym mężczyzna. Na początku fabuła może wydawać się irracjonalna, bo jak dwoje ludzi może funkcjonować w taki sposób? Jednak autorka umiejętnie poprowadziła fabułę, przykładając dużą dbałość do kreacji postaci oraz dialogów. Autorka na przestrzeni książki rozwija różne wątki: zabiera czytelnika do wydawnictwa Tiffy i hospicjum Leona, gdzie śledzimy ich poczynania, zarazem odkrywając ich charaktery. Mamy także wątek niesłusznie skazanego brata Leona, który  stał się przyczyną do wejścia w taki, a nie inny układ z Tiffy.

Jeśli pomyśleliście, że nie warto sięgnąć po tę historię jedynie ze względu na gatunek, to wiele straciliście. „Współlokatorzy” to faktycznie historia o miłości, ale wzbogacona o dowcipne dialogi i codzienne perypetie bohaterów, która porusza także temat relacji międzyludzkich, manipulacji, kontroli, przyjaźni i niesprawiedliwości...

„Współlokatorzy” to zabawna i lekka książka, która wciąga od pierwszej strony. Perypetie współlokatorów niejednokrotnie bawią, a momentami zmuszają do refleksji.  Śmiało mogę napisać, że Beth O'Leary wykonała kawał dobrej roboty, bo jej debiut emanujący uczuciem i humorem, wciągnął mnie na długie godziny i zafundował przyjemną przygodę czytelniczą. Myślę, że tak jak ja, od razu polubisz Tiffy i Leona i jeszcze długo po przeczytaniu nie będziesz chciała się z nimi rozstać.

W ostatnich latach niezwykle modne stało się, wydawanie przez autorów dodatków do ich głównych serii. Czasem są to krótkie opowiadania, czasem obszerne prequele, albo tak jak w tym przypadku  dziennik, będący inspiracją dla Fletchera, bohatera serii „Zaklinacz”. Lubię sięgać po takie dodatki, gdyż stanowią one nie tylko ciekawe uzupełnienie serii, ale także niezła gratkę dla fanów. Jesteście zatem ciekawi o czym jest „Almanach Zaklinacza”?

„Almanach Zaklinacza” to dziennik Jamesa Bakera, który wszedł w posiadanie Fletchera w pierwszym tomie serii pt. „Summoner. Początek”. Na wstępie wyjaśnię, że zaklinacz to osoba obdarzona zdolnościami przywoływania demonów z Eteru, która nawiązuje z nimi więź emocjonalną. Czy to nie brzmi ciekawie? Oczywiście, że tak! A James Baker jest jednym z nich.

Książka podzielona została  na trzy główne części. Pierwsza cześć to zapis historii Jamesa Bakera – ucznia Akademii Vocanów, który trafia tam po odkryciu swoich zdolności. Czytelnik obserwuje postępy Jamesa w Akademii, to jak musi pracować ciężej i starać się bardziej niż pozostali uczniowie, jak znosi zazdrosne spojrzenia kolegów oraz jak przywołuje demony. Zapis niemal roku z życia Bakera, nie jest nasączony akcją, no to pamiętnik, a zapiski w nim zawarte czasem są pełne emocji załamanego chłopaka, a czasem pełne jego ekscytacji. 

W dalszej części autor przedstawia czytelnikowi Kodeks demologiczny oraz  Wykaz zaklęć elementarnych. W tej części otrzymujemy wykaz przeróżnych demonów z opisem. Tak poznajemy Hipogryfa, będącego połączeniem ciała konia i orła, kirina – będącego krzyżówką konia i gada, demony przypominające ptaki, albo leśne zwierzęta. Całości dopełniają świetne ilustracje, które pobudziły moją wyobraźnię. Przyglądając się demonom wykreowanym przez autora od razu skojarzyły mi się z Pokemonami. Więc jeśli lubiliście te niesamowite stworki to tym bardziej spodobają wam się istoty z serii „Summoner”. 

Na koniec pozostaje „Wykaz zaklęć elementarnych”, którymi posługują się zaklinacze. To wykaz najważniejszych zaklęć, które powinien opanować sprawny mag bojowy. Zaklęcie ognia, błyskawicy, telekinezy to zaledwie niektóre z zaklęć spisanych i zobrazowanych w tym rozdziale.

„ Almanach Zaklinacza”  to ciekawy dodatek do serii stworzonej przez Tarana Matharu, który zabiera czytelnika do świata niezwykłych demonów, będących nieodłączną częścią każdego zaklinacza; stanowi także kompendium wiedzy na temat zaklęć stosowanych przez magów Hominum i orkowych szamanów. Uważam, że „ Almanach Zaklinacza”  na pewno spodoba się fanom serii autora, którzy muszą koniecznie się z nim zapoznać. Świat wykreowany przez Tarana Matharu jest niezwykle fascynujący i myślę, że fanom Harry’ego Pottera, czy też Pokemonów (takie skojarzenie z deonami) także przypadnie do gustu.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Jaguar 

Na kontynuację „Więzi” Anny Lewickiej nie trzeba było długo czekać. W maju swoją premierę miała kontynuacja serii zatytułowana „Szał”. Pierwszy tom serii oceniłam jako dobry, przymykając oko na pewne niedoskonałości, które w debiutanckich powieściach często się zdarzają. Ciekawa rozwoju autorki postanowiłam sięgnąć także po drugi tom. Czy okazał się lepszy? Czy też okazał się pomyłką?

W „Szale”, drugim tomie serii „Trylogia mocy i szału” główną bohaterką jest Iga - siostra  poznanej w „Więzi” Alicji. Iga to dziewczyna, której nie brakuje temperamentu. Kocha wolność i dobrą zabawę. W jej żyłach także płynie moc czarownicy. Podczas uroczystości zorganizowanej w Bieszczadach, Iga poznaje Alexa - przyjaciela Wiktora, na widok którego szybciej bije jej serce. Wiktor kocha swoją moc i bycie nadprzyrodzonym, co sprawia, że nie należy do łagodnych istot. Iga nie słucha ostrzeżeń na temat tajemniczego Alexa, będącego berserkiem. Między nimi rodzi się wzajemne przyciąganie, ale duma, tajemnice i przeszłość może stanąć pomiędzy nimi.

Historia w  „Szale” została poprowadzona w zupełnie inny sposób, niż w pierwszym tomie.  Jest znacznie ciekawsza i nie brakuje w niej świetnie poprowadzonych wątków, w tym wątek kryminalny  związany z Alexem i jego ciemnymi interesami, który wypadł naprawdę dobrze.  Anna Lewicka umiejętnie wplątała poszczególne wątki w fabułę, dodając historii smaczku i akcji. W tej części nie brakuje dynamiki, w porównaniu do spokojnie poprowadzonej pierwszej części. Myślę, że autorka nie rzuciła jeszcze na stół wszystkich kart i szykuje coś dużego na zakończenie serii, co może sugerować intrygujący zwrot na końcu historii, którego zupełnie się nie spodziewałam.

Relacja pomiędzy bohaterami jest inna niż w przypadku Alicji i Wiktora. Dynamiczna, nieoczywista, interesująca.  Na kartach powieści obserwujemy jak ścierają się odmienne charaktery bohaterów, którzy  z czasem odkrywają swoje słabości i tajemnice. Jeśli chodzi o ten duet, to z ciekawością śledziłam losy Alexa, gdyż jego postać, a także odkrywanie szczegółów jego pracy, były niezwykle interesujące.

„Szał” Anny Lewickiej to dobra kontynuacja serii, która wypadła znacznie lepiej niż „Więź”. Autorka udowodniła, że potrafi umiejętnie poprowadzić fabułę, która wciąga i dostarcza sporo niespodziewanych zwrotów akcji. Także kreacja bohaterów wypadła lepiej niż w tomie pierwszym. Autorce szybko udało się mnie wkręcić w fabułę i zainteresować nowymi bohaterami. Teraz czekam na ostatni tom „Trylogia mocy i szału”, a jeśli na was pierwszy tom nie wywarł pozytywnego wrażenia i mieliście wątpliwości czy kontynuować przygodę z twórczością autorki, to proponuję wam odsunąć je na bok i dać Annie Lewickiej jeszcze jedną szansę.

Przeczytaj recenzję I tomu

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Jaguar

Holly Black w „Złym Królu” po raz kolejny zabiera czytelnika do znanego mu świata Elphame, świata zamieszkanego przez nieśmiertelne istoty.  W pierwszym tomie pt. „Okrutny Książę” Jude i Cardan zawarli układ, który staje się wątkiem przewodnim w tomie drugim, dlatego tym razem pozwolę sobie nie streszczać fabuły, a poruszyć inne kwestie dotyczące lektury. Pierwszy tom czytało mi się dobrze, aczkolwiek autorka nie uniknęła paru potknięć, który wpłynęły na moją finalna ocenę. Jak prezentuje się „Zły Król” na tle poprzedniego tomu? O tym w recenzji.

Z ogromną sympatią powróciłam do baśniowego świata wykreowanego przez autorkę, który zafascynował mnie w „Okrutnym Księciu”. I także, tym razem  Elphame  zaskakuje, wciąga i szokuje, bo zło to drugie imię mieszkańców tej krainy. Okrutne elfy, osamotnieni i zniewoleni ludzie, wystawne bale, niesamowita przyroda i dwór król elfów pełny szpiegów i knucia. Autorka nadal rozwija ten świat, ukazując jego mroczną stronę i podstępną naturę nieśmiertelnych. 

Na uwagę zasługują bohaterowie, którzy w tym tomie zaskakują swoją postawą. W pierwszej części poznaliśmy Jude jako dziewczynę, którą nie brano na poważnie, a fakt bycia śmiertelniczką skazywał ją na szyderstwa ze strony nieśmiertelnych. Pod koniec historii Jude przeszła metamorfozę, która widoczna jest w „Złym Królu”. Dziewczyna spiskuje, knuje i gra, a jej wybory i decyzje wielokrotnie zaskakują a nawet szokują. A to wszystko by chronić brata i zrealizować swój układ z Cardanem.  Nie jest już skrytą w mroku myszką, lecz genialnym strategiem i wyrazistą postacią. Do czego jest gotowa się posunąć? O tym dowiecie się sięgając po tę książkę. Za to Cardan przechodzi metamorfozę z niegrzecznego chłopca w mężczyznę, ale nie od razu. 

W tej części nie brakuje akcji, frapującej fabuły i zwrotów akcji. Autorka poprowadziła fabułę w taki sposób, by czytelnik nie miał czasu na nudę. Sama wielokrotnie miałam gęsią skórkę z napięcia i emocji. Nie brakuje w niej spisków, dworskich intryg, tajemnic i zaskakujących rozwiązań oraz decyzji. A zakończenie? Nieoczywiste i zaskakujące, ono po prostu wbija w fotel. 

„Zły król” Holly Black to bardzo dobra kontynuacją serii, która zabiera czytelnika do mrocznego świata elfów, pełnego intryg, spisków i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Autorka w tej części poprawiła wszystkie mankamenty, jakie występowały w pierwszym tomie. Mamy frapującą fabułę, nieoczywistych bohaterów i  zaskakujące zakończenie. Jeśli mieliście wątpliwość czy sięgnąć po ten tom, to warto schować je do kieszeni i sięgnąć po „Złego króla”.

Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że "Onyx&Ivory" to bardzo dobra książka z gatunku fantasy, ale niezbyt oryginalna pod względem wykorzystanych motywów. Zawiera w sobie elementy znane nam z wielu innych historii. Mamy bohaterkę okrytą hańbą, zakazaną magię i rebeliantów, walkę o tron i trochę dyplomacji. Mimo tego Mindee Arnett napisała interesującą i wielowątkową historię, którą  poprowadziła bardzo dobrze, angażując w wydarzenia bohaterów, stawiając przed nimi różne wyzwania i przeszkody.

Zdrajczyni i książę

Kate jest królewską kurierką, która nie ma sobie równych. Jednak swoją ciężką pracą nigdy nie będzie w stanie zapracować na szacunek, gdyż sprzed laty jej ojciec dokonał zamachu na władcę, okrywając rodzinę hańbą. Podczas jednej z misji, po drodze natrafia na orszak syna władcy, Corwina Thormane, któremu ratuje życie. Niegdyś łączyła ich głęboka przyjaźń, teraz krępująca niezręczność. Kiedy ich drogi się krzyżują, Kate i Corwin muszą działać ramię w ramię, by stawić czoło mrocznej sile, mogącej zniszczyć znany im świat.

Silna kobieta i niezdecydowany mężczyzna

"Onyx&Ivory" Mindee Arnett ma w sobie wszystko, co cenię w fantasy, a pod uwagę biorę bohaterów, świat przedstawiony oraz intrygę. Kate to postać, którą polubiłam od pierwszej strony. To dziewczyna, która wie czego chce, nie boi się wyzwań oraz dysponuje dziką magią, co sprawia że nie jest nudną postacią. Każdego dnia musi stawiać czoło obelgom, które przyjmowała z uniesioną głową, co bardzo mi się podobało. Corwin zaś to postać, co do której mam mieszane uczucia. Nie jest złą postacią, ale bywały momenty, że jego niezdecydowanie, uniki i podchody wobec Kate lekko mnie drażniły. Mimo to z ciekawością śledziłam jego losy i drogę w turnieju. Za to Dal – przyjaciel Corwina, zaintrygował mnie od samego początku, bo w porównaniu do głównego bohatera, wychodził na pierwszy plan.

Niczym wciągający serial

Co do rozwoju fabuły i dynamiki nie mam zastrzeżeń, gdyż szybko wciągnęłam się w historię stworzoną przez Mindee Arnett. Z początku historia jest nieco wolniejsza, gdyż czytelnik zostaje zapoznany z przeszłością Kate oraz światem przedstawionym, lecz kolejne rozdziały dostarczają sporo emocji, wiele pytań, a także trochę nudy. Tak, niektóre rozdziały nieco mi się dłużyły, ale pozostałe są napisane niczym odcinek wciągającego serialu, bo ich nieoczekiwane zakończenie zmusza do dalszej lektury. Ciekawa fabuła idzie w prze z dobrze wykreowanym światem przedstawionym, aczkolwiek autorka nie wycisnęła go do ostatniej kropli. Chciałabym wiedzieć więcej o panującej w nim magii, a momentami nie wszystkie magiczne zagadnienia były dla mnie od początku jasne. 

Podsumowanie

"Onyx&Ivory" to książka przy której przyjemnie spędziłam czas. Mindee Arnett umiejętnie poprowadziła fabułę, wzbogacając ją o ciekawie wykreowanych bohaterów, a także frapujące intrygi i spiski. Onyx&Ivory to dobra propozycją dla fanów gatunku, którzy lubią silne bohaterki, magię i wielowątkowe historie. Polecam.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Jaguar

Olga Gromyko to autorka powieści fantasy, która zaskarbiła sobie moją sympatię książką „Zawód: Wiedźma”, rozpoczynającą cykl Kroniki Belorskie. W kwietniu nakładem wydawnictwa Papierowy Księżyc do sprzedaży trafił szósty tom serii, zatytułowany właśnie „Kroniki Belorskie” Jest to zbiór dziesięciu opowiadań, które opowiadają losy znanych nam z poprzednich części bohaterów (Ksander, Szelena), a także wprowadzają nowych.

Autorka zabiera czytelnika do świata Belorii, gdzie magia i nadprzyrodzone istoty żyją pośród ludzi. Tym razem mamy okazję przeczytać o małym Lenie, spojrzeć na Szkołę Magii, Wróżbiarstwa i  Zielarstwa oczami nauczycieli, a także poznać bliżej sławnego smoka. 

Każde opowiadanie zawarte w zbiorze charakteryzuje się innym klimatem i odkrywa inne sekrety świata wykreowanego przez autorkę. Sięgając po „Kroniki Belorskie” spodziewałam się, że opowiadania będą ze sobą ściśle powiązane. Okazuje się, że tak nie jest. Początkowo mnogość postaci sprawiła, że miałam problem z ich zapamiętaniem. Myślę, że osoby, które tak jak ja, przeczytały dopiero "Zawód: Wiedźma", będą czuły się zagubione. Jednak z czasem można się przyzwyczaić, gdyż niektórzy bohaterowie pojawiają się w więcej niż jednym opowiadaniu. Autorka bawi się nie tylko szeroką gama postaci, ale także narracją – trzecioosobową i pierwszoosobową. Jednak to co pozostaje niezmienne w przypadku Olgi Gromyko to jej talent do rozśmieszania czytelnika. W opowiadaniach nie brakuje humoru zarówno sytuacyjnego, jak i słownego. To jedna z niewielu pisarek, które umiejętnie i w lekki sposób potrafią wpleść w fabułę zabawne dialogi i sytuacje.

Jak to z opowiadaniami często bywa, każde z nich charakteryzuje się innym poziomem. Bywały takie, które mnie nudziły, a także takie, od których nie mogłam się oderwać. Za najsłabsze opowiadanie uważam „Supełek na szczęście” . Od początku nie potrafiłam wciągnąć się w historię Dańki i do samego końca się z nią męczyłam. Za to z ogromnym zainteresowaniem czytałam „Nie dla kronik” opowiadającą historię malutkiego Lena i bardzo ubolewam nad tym, że nie została ona szerzej rozwinięta. Również „Wnyki na nekromantę”  należały do jednych z moich ulubionych historii, a postacie Szeleny i Weresa  utwierdziły mnie w tym, że koniecznie  i to szybko muszę nadrobić zaległości w poprzednich tomach.

„Kroniki Belorskie” Olgi Gromyko to zbiór opowiadań, który na pewno przypadnie do gustu wiernym fanom autorki, a nowym czytelnikom otworzy wrota do niesamowitego świata pełnego magii, fantastycznych zwierząt, zabawnych historii i ogromnej dawki humoru. „Kroniki Belorskie” to dość luźne opowiadania, które można czytać również bez znajomości poprzednich tomów. Z szóstym tomem cyklu spędziłam mile czas, a uśmiech prawie nie schodził mi z twarzy. Myślę, że dużą zaletą książek Gromyko jest świat przedstawiony, który przyciąga w równym stopniu co świat magii znanym nam z Harry’ego Pottera.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Papierowy Księżyc