Dla Stelli każdy oddech to ogromny wysiłek a przeczep płuc to jej jedyna szansa na powrót do normalnego życia. Sytuacja Willa wygląda znacznie gorzej, dla niego jedyną szansą jest eksperymentalna terapia. Ona ma nadzieję na powrót do zdrowia, a on już dawno ją stracił… Wszystko zmienia się gdy wpadają na siebie na szpitalnym korytarzu. Z czasem Stella i Will zaczynają spędzać ze sobą coraz więcej czasu, a zasada zachowania „trzech kroków” zaczyna być dla nich torturą. W ich przypadku jeden dotyk może zabić, jednak czy są dość silni by przezwyciężyć rodzące się pomiędzy nimi uczucie?

„Trzy kroki od siebie” to historia dwójki młodych ludzi zmagających się z zabijającą ich chorobą. Tak, brzmi to znajomo, ale ja z tego powodu nie zamierzałam skreślić tej pozycji. Lubię książki młodzieżowe, które dostarczają nie tylko dobrą historię, ale także przesłanie i zmuszają do refleksji. „Trzy kroki od siebie” należy właśnie  do takich książek. Życie nie jest sprawiedliwe, a przed wieloma chorobami nie ma ucieczki. Mając naście lat nie zastanawiamy się co będzie jutro, za rok albo dwa. Za to dla Stelli i Willa każda minuta jest niezwykle ważna. Mimo młodego wieku życie zafundowało im niemiłą niespodziankę w postaci mukowiscydozy. Każdego dnia podejmują ciężką walkę o własne życie, a mimo świadomości, że codzienność wypełnia ból, starają się dostrzegać pozytywy w drobnych rzeczach. 

Stella, Will i Poe to bohaterowie, którzy tworzą tę historię. Uważam, że autorom udawało się wykreować wielobarwne i trójwymiarowe postaci, które jeszcze długo po przeczytaniu książki, zostają w pamięci. „Trzy kroki od siebie”  to historia Stelli i Willa, nastolatków zmagających się nie tylko z chorobą, ale także przytłaczającą ich przeszłością. Główni bohaterowie są od siebie niezwykle różni, jednak ich postaci się uzupełniają. Stella pomogła Willowi uwierzyć w leczenie, a Will dał jej szansę do przeżycia wielu nowych rzeczy i wyjścia poza ułożony schemat i listę zadań. Muszę przyznać, że wielu elementów z życia bohaterów się nie spodziewałam, dzięki czemu „Trzy kroki od siebie”  nie jest kolejną przewidywalną historią. Mimo, iż fabuła książki dzieje się w szpitalu to w żadnym wypadku nie jest nudna, bo autorzy umiejętnie poprowadzili główną część fabuły, wplatając w nią irygujące wątki związane z przeszłością bohaterów. Jeśli z góry zakładacie, że wiecie jak skończy się ta historia to jesteście w błędzie. Przygotujcie się na momenty, w których mocniej zabije wam serce, oraz takie kiedy w oku zakręci się łza.

Podsumowując uważam, że „Trzy kroki od siebie”  to książka, którą warto przeczytać, mimo iż takich opowieści było już sporo. Historia Stelli i Willa to urocza opowieść o dwójce młodych ludzki, którym na drodze do szczęścia stanęła śmiertelna choroba. Czy wyobrażacie sobie życie, w którym nie możecie dotknąć ukochanej osoby? Ja nie… W historii nie brakuje także zabawnych sytuacji i uroczych momentów, przeplatających się z ściskającymi serce wydarzeniami. Uważam, że powinniście przeczytać „Trzy kroki od siebie” i poznać niesamowitych bohaterów oraz dać się ponieść dobrze poprowadzonej historii. A po przeczytaniu nie zapomnijcie zastanowić się nad jutrem ;)

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Media Rodzina

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Genius Creations

Na pewno po przeczytaniu zarysu fabuły pomyśleliście, że takich historii czytaliście już wiele. Ja także czytałam, ale mam słabość do książek z gatunku Young adult, gdyż mimo że opierają się na znanym schemacie, to zawsze niosą ze sobą jakieś przesłanie dla młodego odbiorcy, poruszają ważne dla niego kwestie, jak przyjaźń, przynależność w grupie, rodzina czy też odnalezienie siebie. Także Samantha Young w (Nie)zwyczajnej porusza te tematy. Jednak dla mnie ta powieść była wyjątkowa, bo w postaci Comet poniekąd widziałam siebie…

Comet nosi oryginalne imię, którego szczerze nienawidzi. Ludzie spodziewają się, że dziewczyna o takim imieniu jest przebojowa, odważna,  wyluzowana, kochająca być w centrum uwagi i świecić jak kometa przemierzająca niebo. Lecz Comet jest zupełnie inną osobą. Kocha czytać książki, świat literackiej fikcji jest dla niej odskocznią od codziennych problemów. Nie jest duszą towarzystwa, nie lubi imprez,  a swoje myśli przelewa na papier…. Comet przejmuje się tym, co o niej myślą, co o niej mówią. Dlatego woli pozostać w cieniu. Choć chciałaby czuć się wystarczająco silna by wyjść z ukrycia, to strach i przykre doświadczenia z przeszłości cały czas ją paraliżują. 

Czy Comet ma szansę odnaleźć w sobie odwagę? Byłam niezwykle ciekawa jak ewoluuje postać Comet i jak będą układać się jej relacje z rodzicami, które należały do dość skomplikowanych. Wielokrotnie miałam ochotę wyrywać kartki z książki, gdy na ich stronie pojawiali się jej rodzice, będący doskonałym przykładem tego, ja nie być rodzicami. Traktowali Comet jak zabawkę i przeszkodę. Praca była dla nich ważniejsza niż córka, i mimo iż mieszkali pod jednym dachem, byli dla siebie obcymi ludźmi.

Miałam także obawy względem postaci Tobiasa. Zmylił mnie opis z okładki, sugerujący, że Tobias to „bad boy”, których w literaturze dla młodzieży nie brakuje. Na szczęście Samantha Young nie poszła za popularnym schematem bogatego chłopaka, który zmienia dziewczyny jak rękawiczki. Tobiasa poznajemy jako zbuntowanego nastolatka, jednak jego wizerunek  jest jedynie maską, pod którą skrywa prawdziwe emocje - ból wywołany przeprowadzką, stratą i samotnością. 

„(Nie)zwyczajna” Samanthy Young to historia, którą zapamiętam na długo, gdyż postać Comet okazała się być mi niezwykle bliska. „(Nie)zwyczajna”  to opowieść o młodzieńczym zauroczeniu, przyjaźni, rodzinie oraz stracie i próbą pogodzenia się z nią. Choć autorka nie uniknęła pewnych schematycznych posunięć, to i tak opowieść Comet i Tobiasa czytało mi się bardzo dobrze. Myślę, że książka spodoba się przede wszystkim miłośnikom gatunku. Może i wy znajdziecie w Comet swoją bratnią duszę?