Joe Hill wybierając ścieżkę pisarza, ryzykował dość dużo. Będąc synem sławnego Stephena Kinga, już na wstępie kariery musiał zmierzyć się z dziedzictwem znanego ojca, którego książki doczekały się licznych ekranizacji i pierwszych miejsc na listach bestsellerów. Czy Joe Hill dotrzymał kroku swojemu ojcu? A może wcale nie chce być jak Stephen King?

„Gaz do dechy” to zbiór 13 opowiadań grozy, które wciągają, zaskakują a czasem... nudzą. „Gaz do dechy” rozpoczyna się wstępem zatytułowanym „Kim jest twój tata”, w którym Joe Hill opisuje życie u boku rodziców pisarzy. Opowiada także o trudnych początkach z pisaniem, jakim jest odrzucenie przez wydawcę, a także wyjaśnia dlaczego woli nie być kojarzony z nazwiskiem King.

Opowieści Hilla są nieprzewidywalne, szalone i bez hamulców. W opowiadaniach widać jak Joe Hill bawi się formą i pomysłem, wytyczając własne ścieżki, szukając swojego stylu. Miksuje horror, elementy obyczajowe i fantastykę, tworząc różnorakie opowiadania, które nie zawsze odnajdą zrozumienie u odbiorcy. Jedne z nich są lekkie, a inne zmuszają do refleksji. Jedne ciekawią a inne po prostu nudzą,

Może wydawać się, że są to zwykłe opowiadania, jednak w każdej z nich Joe Hill zawiera ukryte przesłanie, nawiązuje do wydarzeń, które miały wpływ na jego twórczość, snuje rozważania na temat życiowych problemów. I to wszystko kryje się za ciekawie wykreowanymi bohaterami, odjechaną fabułą i akcją, która często zmierza w niespodziewanych kierunku, przyprawiając czytelnika o ciarki. Jedną z takich historii jest „Mroczna karuzela”, która w moim odczuciu była wciągająca i nieprzewidywalna. Także „Tweety z cyrku umarłych” zasługują na uznanie, nie tylko ze względu na ciekawą formę (opowiadanie napisane jest w formie tweedów). A dla miłośników horrorów idealne będzie opowiadanie „W wysokiej trawie” . Niestety nie obyło się bez kilku słabszych kawałków w zbiorze, jak zbyt absurdalna „Stacja Wolverto”, czy też denerwujący bohaterowie i dość marna historia w „Kciukach”.

„Gaz do dechy” to zbiór opowiadań, który funduje ciekawą przygodę czytelniczą, jednak nie tak dobrą, jak „Dziwna pogoda”. Autor zabiera czytelnika do zakręconego świata grozy i zjawisk nadprzyrodzonych, do świata ludzkich problemów… Myślę, że każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. „Gaz do dechy” to idealna forma dla zabieganych czytelników, którzy nie mają czasu na długie historie, a lubią poczytać coś przed snem lub w drodze do pracy.

Victoria Schwab to autorka dobrze znana miłośnikom fantastyki, mająca na swoim koncie kilka dobrze przyjętych przez czytelników serii m. in. „Shades of Magic”, „Świat Verity”, „Złoczyńcy”.  Swoją przygodę z autorką postanowiłam rozpocząć  od serii „Złoczyńcy”, opowiadającej losy dwóch przyjaciół, których podzielił eksperyment naukowy…

Victor i Eli poznali się na studiach. Szybko złapali wspólny język, odnajdując w sobie zamiłowanie do nauki. Wspólnie rozpoczęli badania nad wpływem adrenaliny na umysł ludzki, będący na granicy życia i śmierci, ujawniającej nadprzyrodzone moce. Kiedy okazuje się, że prosta teoria naukowa zmienia się w poważny eksperyment, relacja pomiędzy przyjaciółmi zaczyna się komplikować... Dziesięć lat później Victor ucieka z więzienia by dokonać zemsty na starym przyjacielu.

Sięgając po „Vicious” nie wiedziałam czego mogę się spodziewać, bo nie znałam pióra autorki. Jednak już po przeczytaniu kilkunastu kartek, wiedziałam, że trzymam w ręku niebanalną i wciągającą historię. V. Schwab wciągnęła mnie w fascynującą grę prowadzoną przez Victora, który skrupulatnie realizuje swój plan zemsty. Autorka umiejętnie lawiruje pomiędzy wydarzeniami z  przeszłości a chwilą obecną, przedstawiając frapującą opowieść na dwóch płaszczyznach czasowych. Wydarzenia zazębiają się, dając odpowiedź na nurtujące pytania i prowadzą czytelnika do zaskakującego finału, który czyta się na jednym oddech.

Victor i Eli to bohaterowie o mocnych charakterach, którzy ścierają się na kartach powieści, wciągając czytelnika w ciekawą rozgrywkę. Są ambitni, zdeterminowani i gotowi na wszystko. Właśnie tacy bohaterowie w literaturze intrygują i zatrzymują mnie na dłużej. Dopełnienie stanowią dobrze wykreowane postaci drugoplanowe, których moce w kulminacyjnych momentach zmieniają bieg wydarzeń. Ich osobiste historie są jak wisienka na torcie - stanowią perfekcyjne dopełnienie.

Podsumowując, „Vicious” Victorii Schwab to intrygująca i dobrze przemyślana historia, którą każdy fan historii o superbohaterach obdarzonych mocami, powinien przeczytać. Książkę czytałam z zapartym tchem do późnych godzin nocnych. Pojedynek Victora i Elia to brutalna i nieprzewidywalna gra, prowadząca do zaskakujących zwrotów akcji i satysfakcjonującego finału. Gra, w której zwycięzcą może zostać tylko jeden z nich.

Jak myślisz, kto wygra?

Do zakupu „Zapomnij o mnie” przekonały mnie pochlebne opinie na portalu lubimyczytać.pl. Wysoka średnia i autorka bestsellerów? Brzmi dobrze, jednak czy faktycznie K. N. Haner zasługuje na to miano?

Głównym bohaterem „Zapomnij o mnie” jest Marshall, który w Nowego Jorku rozpoczyna nowe życie – życie z dala od bolesnej przeszłości i toksycznych ludzi. Wkrótce poznaje piękną Sarę. Sara wzbudza w nim pożądanie, jakiego nie czuł jeszcze wobec żadnej kobiety.  Sara skrywa wiele sekretów i wciąga Marshalla w niebezpieczną grę.

On – mężczyzna z bolesną przeszłością.

Ona – kobieta na krawędzi życia

Co wyniknie z tej znajomości?

Historia Marshalla i Sary niestety nie urzekła mnie na tyle, abym jeszcze długo po przeczytaniu mogła ją przeżywać. Pisząc tę recenzję, jestem już miesiąc po przeczytaniu książki i przyznam się, że nie wiele z niej pamiętam. Miałam też problem by wciągnąć się w fabułę. Początek historii mnie wciągnął, środek uśpił, a zakończenie zszokowało. Czy podobał mi się pomysł na fabułę? Historia jakich wiele na polskim i zagranicznym rynku. Jedyne co ją wyróżnia to zaskakujące zakończenie.

Kolejną bolączką tej książki jest miejsce akcji, czyli Nowy Jork. W „Zapomnij o mnie” Nowy Jork to miasto bez duszy. Gdyby nie zostało ono wymienione w blurbie, to nie miałabym pojęcia, że akcja powieści toczy się właśnie w centrum jednej z najludniejszych aglomeracji na świecie. Szkoda, że autorka nie zdecydowała się na jakiekolwiek opisy przedstawiające to miasto by wzbogacić swoją powieść i przenieść czytelnika zza ocean.

Marshall to ciekawa postać, która dobrze prezentuje się na kartach powieści. Wypadek w przeszłości, trudna relacja z ojcem i osamotnienie sprawiły, że jedyną szansą na lepsze życie może być przeprowadzka do Nowego Jorku. Anonimowość w wielkim mieście pozwala mu odciąć się od błędów młodości i zacząć od nowa. Jednak znajomość z Sarą przysparza mu kolejnych kłopotów. Postać Sary nie zaskarbiła sobie mojej sympatii, ale kiedy jej tajemnice wychodzą na jaw, łamią serce. Niestety ich relacja jest toksyczna i zwyczajnie monotonna. Choć rozumiem zamysł na tę postać to niestety bohaterka cały czas mnie irytowała.

Podsumowując „Zapomnij o mnie”  K. N. Haner wypada średnio na tle konkurencji. Historia Marshalla i Sary nie należy do oryginalnych i nie na długo pozostaje w zakamarkach pamięci. Dobrze poprowadzone zakończenie to niestety za mało, aby zrekompensować mi resztę dość średniej fabuły. Jeżeli jesteście sami ciekawi lektury i lubicie erotyki to sięgnijcie po nią w wolnym czasie, ale pod warunkiem, że nie macie nic ciekawszego do czytania.

Debiutanckie powieści są jak ciasto. Czasem wychodzi z nich najsmaczniejszy wypiek,  a czasami mimo usilnych starań musimy zmierzyć się z zakalcem. Uwielbiam sięgać po takie ciasteczka i odkrywać nowe smaki, dlatego zdecydowałam się na zrecenzowanie powieści pt.  „Brama”  autorstwa Żanety Zgliczyńskiej. Jesteście ciekawi, do którego wypieku można zaliczyć „Bramę”?

 „Brama” opowiada losy Olivii, której jedna podróż odmieniła całe życie. Olivia jako pierwsza w historii kobieta zostaje wybrana na Strażniczkę, a jej miejsce jest na dworze Venorei . Od teraz będzie pośrednikiem między dwoma światami. Dwór mający być dla niej schronieniem, okazuje się miejscem równie niebezpiecznym jak świat za jego murami. Olivii przyjdzie zmierzyć jej się nie tylko z mocą płynącą w jej żyłach, ale także z oczekiwaniami jakie musi spełnić będąc Strażniczką. W tej drodze pomoże jej przyjaciółka Scarlett i pewien arogancki młodzieniec.

Historia autorstwa Żanety Zgliczyńskiej  to debiutancka powieść w nurcie young adult, skierowana głównie dla fanów fantastyki i dworskich klimatów. Trzymając książkę w dłoni ciężko uwierzyć, że ma się do czynienia z pierwszą powieścią autorki. „Bramę” czyta się rewelacyjnie - dobra narracja, ciekawi bohaterowie i stopniowo odkrywane sekrety popychają akcję do przodu. Zanim się zorientowałam, połowa książki była już za mną. A co przyniosła druga? Magię, dylematy, młodzieńczą miłość, zdradę i intrygi.

Fabuła to nie wszystko. A jak wypadli bohaterowie? Uważam, że autorka umiejętnie wykreowała swoje postaci i szybko nawiązałam z nimi więź. Główną bohaterką "Bramy" jest Olivia, która od razu wzbudza sympatię czytelnika. Jedyne zastrzeżenie co do tej postaci miałam na początku lektury, gdy dziewczyna będąc zupełnie "zielona", niezwykle dobrze poradziła sobie z zaawansowana magią. Jeżeli chodzi o postaci męskie to główne role grają William i Matt. Moim faworytem jest William. Polubiłam go zwłaszcza za charakter i jego nutę arogancji (tak to już jest, gdy ma się słabość do przystojnych i zbuntowanych młodych bohaterów ;)) A co tyczy się Matta, to szkoda, że jego postać w drugiej połowie książki została zepchnięta na odległy plan.

Podsumowując debiutancka „Brama” Żanety Zgliczyńskiej to bardzo dobra powieść z gatunku young adult, która przypadnie do gustu fanom fantastyki.  Jest to książka z ciekawie poprowadzoną fabułą i dobrze zarysowanymi postaciami, w której nie brakuje zwrotów akcji i ogromnej bomby na sam koniec lektury. Historia Olivii ma w sobie ogromny potencjał i mam nadzieję, że autorka dobrze go wykorzysta i już niedługo będziemy mogli przeczytać o dalszych losach Strażniczki.

Kilkanaście lat temu na obozie młodzieżowym, na którym Paul był opiekunem, doszło do tragedii – zamordowano czterech nastolatków. Nastoletniego Paula tragedia ta uderzyła ze zdwojoną siłą, gdyż jedną z ofiar była jego siostra, której ciała nigdy nie odnaleziono, podobnie jak Gila Pereza. Czy to oznacza, że Camille żyje? W sercu Paula ponownie kiełkuje nadzieja na odnalezienie siostry żywej.

Po lekturze uważam, że autor nie do końca miał pomysł na fabułę, gdyż wątek morderstwa sprzed lat, tak naprawdę nie jest motywem przewodnim całej powieści. Pisarz serwuje czytelnikowi jakby dwie historie. Pierwszą z nich jest sprawa zgwałconej dziewczyny, a druga to śledztwo prowadzone przez Pula i Lucy dotyczące sprawy sprzed lat. Choć wątki te na kartach powieści przeplatają się ze sobą i ostatecznie łączą, to nie sposób nie zauważyć, że w pierwszej połowie powieści na pierwszy plan wysuwa się właśnie wątek prokuratorski, który momentami staje się tak silny, że można zapomnieć o czym tak naprawdę miała być ta historia. A gdy wreszcie do głosu dochodzi wątek morderstwa na letnim obozie, to jego rozwiązanie okazuje się niestety banalne. Czytając „O krok za daleko” bawiłam się historią pochłaniając kolejne smaczki i nieoczekiwane zwroty akcji w fabule, tutaj mi tego zabrakło.

„W głębi lasu” to mieszanka różnych osobowości bohaterów,  którzy lawirują pomiędzy prawdą a kłamstwem. Zaletą powieści niewątpliwie są dobrze sportretowani  bohaterowie,  do których pewnego dnia makabryczna przeszłość zapukała do drzwi. Na łamach powieści obserwujemy jak zmagają się z nowymi problemami, ale robią to w sposób dojrzały. Czytelnik z łatwością wyłapie emocje, które nimi targają. 

Ostatecznie „W głębi lasu” to przeciętna książka i nie najlepsza w dorobku autora. Sięgając po książkę oczekiwałam śledztwa na wysokim poziomie, które zakończy się zaskakującym finałem. W rzeczywistości otrzymałam  przeciętnie poprowadzony wątek morderstwa, którego zwroty akcji mogłam policzyć na palcach jednej ręki. Jeśli chodzi o postaci, to autor jak zawsze stanął na wysokości zadania i stworzył wyrazistych bohaterów  z mocno określonymi celami i motywacją.  „W głębi lasu” może i nie pokazuje autora z najlepszej strony, jednak jej lekturę nie uważam za stracony czas. Po prostu po przeczytaniu "O krok za daleko" miałam duże oczekiwania wobec tej pozycji. "W głębi lasu" to powieść,  po którą możecie sięgnąć w wolnym czasie, jednak jeśli wolicie rozpocząć swoją przygodę z twórczością autora, to zdecydowanie bardziej polecam „O krok za daleko”.

„To nie jest, do diabła, love story” to debiutancka powieść autorstwa Juli Biel, opowiadająca historię nastoletniej Elli, która rozpoczyna naukę w jednym z poznańskich liceów. Jest nowa i samotna, bo jej rodzice - zapracowani, żyjący na walizkach i bardzo amerykańscy, mają dla niej swój własny plan. Dziewczyna pierwszego dnia poznaje przystojnego Jonasza i jeszcze nie wie, że to przypadkowe spotkanie, będzie początkiem nie tylko nowej znajomości, ale także problemów i komplikacji.

„To nie jest, do diabła, love story”  to historia skierowana głównie dla fanów młodzieżówek, lubiących  lekkie i przyjemne w odbiorze opowieści, pozwalające szybko zaangażować się w losy bohaterów. Autorka w swoim debiucie nie uniknęła popularnego schematu, opierającego się na zakładzie między dwójką ludzi, którego warunki szybko wychodzą poza określone zasady. Mimo, że temat na fabułę jest bardzo popularny, to Juli Biel udało się go umiejętnie wykorzystać, tworząc dobrą historię. Autorka zgrabnie i w zabawny sposób przedstawiła rodzącą się relacje między bohaterami – jest naturalna, a nie wymuszona, jak to czasem bywa w debiutach. A do tego głowni bohaterowie zostali dobrze przedstawieni. Nie są nijacy, gdyż stoi za nimi dobrze nakreślona osobowość i historia.

Julia Biel w swojej książce zwraca uwagę na relację między dzieckiem a rodzicami, która w przypadku Elli i jej rodziców jest wręcz toksyczna. Podoba mi się forma z jaką autorka ukazuje emocje targające Ellą, i problem jakim jest niemoc w ich przekazaniu.  Zapracowani rodzice Elli, widzą jedynie czubek własnego nosa i uważają, że wszystko można kupić – nawet drugiego człowieka. Takie błędne przekonanie osób dorosłych, często zostaje wpojone młodym ludziom, którzy dorastają w przekonaniu, że za pieniądze można kupić wszystko. Niestety nie wszystko - a na pewno nie bliskość drugiej osoby, miłość i wspólnie spędzony czas.

Podsumowując „To nie jest, do diabła, love story”  to historia, która przypadnie do gustu fanom literatury młodzieżowej, lubiącym lekkie i zabawne historie. To książka, która nie tylko poprawia humor, ale także porusza ważny temat, jakim jest odpowiedzialne rodzicielstwo. "To nie jest, do diabła, love story”   to nie tylko ładna okładka, ale także dobra opowieść, z którą miło spędzicie czas.

 „Bogowie muszą być szaleni” to drugi tom serii o Dorze Wilk autorstwa Anety Jadowskiej i książka, która cieszy oczy świetną okładką. Gdybym oceniała książkę jedynie na podstawie grafiki, kontynuacja o Dorze otrzymałaby maksymalną liczbę punktów. Jednak nie jest tak łatwo. Sięgając po drugi tom serii oczekiwałam fantastycznej historii z wieloma zwrotami akcji. W ostatecznym rozrachunku historia Dory była tylko dobra.

Życie nie szczędzi naszym bohaterom niespodzianek. Tym razem od Dory zależą losy nie tylko jej przyjaciół, ale także całej nadnaturalnej społeczności. Niespodziewanie i wbrew swojej woli Dora zostaje wciągnięta w potyczkę między bogami. W szalonej rozgrywce ucierpią niewinni, chyba że Dorze uda się zjednoczyć wilkołaki, wampiry i magicznych. Dora po raz kolejny namiesza, a przy tym odkryje co nieco o swoim pokręconym drzewie genealogicznym.

Zacznę od mocnych stron historii, którymi są postaci i świat przedstawiony. Autorka już w poprzednim tomie zaskoczyła mnie dobrze skonstruowanym i przedstawionym światem magicznym. Za każdym razem odsłania przed czytelnikiem kolejne elementy magii, coraz to ciekawsze i rozbudzające wyobraźnię czytelnika. Fani Dory, Mirona i Joshuy nie będą zawiedzeni, bo ich relacja kwitnie, a jednocześnie się komplikuje. Podoba mi się, że autorka zaczęła nakreślać głębsze emocje pomiędzy dwójką z nich, co może w przyszłych tomach zaowocuje ostatecznym rozstrzygnięciem „trójkąta”.

Całą historię Dory czytało mi się całkiem przyjemnie. Początek historii Dory i jej przyjaciół zaczyna się całkiem niewinnie, z czasem dochodzą kolejne komplikacje, nowe postaci oraz kolejne elementy świata przedstawionego. Wątki poboczne ładnie uzupełniają główną linię fabularną, tworząc ogólnie dobrze poprowadzoną  historię, która niestety zalicza wpadkę na samym półmetku… Po spotkaniu z upiorną boginią i ukazaniu Dorze tragicznej wizji przyszłości oczekiwałam, że głównej bohaterce przyjdzie stawić czoło naprawdę potężnym istotom i nie obejdzie się bez spektakularnej potyczki. Niestety to spotkanie okazało się mało efektowne, jak na zawadiacką Dorę przystało i bardzo się na nim zawiodłam. Mimo tak nieprzyjemnego obrotu spraw, autorka na zakończenie historii wyciągnęła asa z rękawa, serwując niespodziewany zwrot akcji, który pozytywnie podniósł fabułę z kolan.

Podsumowując „Bogowie muszą być szaleni” Anety Jadowskiej to dobrze napisana książka, z płynnie i lekko poprowadzoną fabułą, w której niestety zabrakło mocnych uderzeń na koniec historii. Złożona charakterystyka postaci i świat przedstawiony to niewątpliwie zalety tej serii, a fabule do dynamicznej i zniewalającej czytelnika jeszcze trochę brakuje. Mam nadzieję, że trzeci tom przyniesie nieco więcej emocji i wzniesie serię na wyższy poziom.

Książka E. L. James pt. „50 twarzy Greya” szturmem wdarła się na szczyt międzynarodowych list bestsellerów. Sprzedana w milionach kopii, wyprzedziła takie tytuły jak „Igrzyska śmierci” Suzanne Collins”  i szybko doczekała się ekranizacji. Nasze polskie podwórko także doczekało się własnej wersji popularnego erotyku. „365 dni” Blanki Lipińskiej zwane także jako „Znakomite połączenie 50 twarzy Greya i Ojca Chrzestnego”. Sama nie zdecydowałam się na przeczytanie książek, jednak na filmy się skusiłam. Najpierw sięgnęłam po „365 dni”, które niedawno zawitało na Netflixa, a potem dla porównania obejrzałam Greya. Teraz postanowiłam podzielić się z Wami moimi odczuciami po obejrzeniu filmów. Czy było aż tak źle?

UWAGA: post zawiera spoilery.

Montaż i realizacja

Kiedy na platformie Netflix pojawił się film na podstawie książki Blanki Lipińskiej, zabrałam się za niego od razu – głównie z czystej ciekawości.  Jednak tego samego dnia nie byłam w stanie obejrzeć go do końca. Sposób w jaki zmontowano film sprawiał, że męczyłam się samym jego oglądaniem. Miałam wrażenie, że oglądam jakiś amatorski i niskobudżetowy teledysk składający się z setki przypadkowych scen (chociaż obecnie większość teledysków jest lepiej zmontowanych i w ciągu trzech minut potrafią przekazać spójną oraz jasną historię,  nie męcząc przy tym widza). Najlepszym przykładem tego chaosu jest ciąg wydarzeń pod koniec filmu, gdzie w jednym momencie pojawia się Massimo, w drugim Laura idzie z nim na zakupy, a w trzecim jest na jakimś ślubie. Co to miało być? Doskonały przykład tego, jak nie powinno robić się filmów.

„50 twarzy Greya” w przeciwieństwie do polskiego konkurenta pod względem montażu jest zrealizowane lepiej. Film  prezentuje jasną fabułę i moim zdaniem dobrze zbudowaną. Wydarzenia następujące po sobie mają sens, są ze sobą powiązane i nie stanowią miksu przypadkowych scen.

O budowaniu relacji

Bohaterowie w „365 dni” nie są mocną stroną filmu. Delikatnie pisząc, główne postaci są pozbawione głębi, a wcielający się w nich aktorzy, nie mają odpowiedniego materiału by wykazać się swoimi umiejętnościami aktorskimi. Postać Massimo to Assasyn a nie sycylijski mafioso. Ten facet pojawia się znikąd i jest zmienny niczym pogoda w kwietniu – w jednym momencie mówi, że nie dotknie Laury bez jej zgodny, a parę minut później chwyta ją za gardło i oznajmia, że jest tylko jego. A co do Laury… Nie potrafiłam jej rozgryźć. Z początku wydaje się twardą laską, która na dzień dobry zgniata facetów małym palcem, lecz później przy Massimo staje się uległą, która nie wie czego chce. Dosłownie.

W przeciwieństwie do „365 dni” w „50 twarzach Greya” w trakcie oglądania obserwujemy, jak między bohaterami budowana jest relacja. Widzimy jak bohaterowie docierają się, jak rodzi się między nimi napięcie seksualne. Mamy dwa charaktery - dominującego Christiana i nieśmiałą Annę, jednak ta Anna nie jest jak Laura. Ona przez długi czas  pogrywa sobie z Christianem, negocjuje warunki umowy, doprowadza go do szału. A Laura? Trochę potupała nóżką by ostatecznie oddać się Massimo.

Czy na pewno szokuje?

Oba filmy mają za zadanie szokować, jednak w moim odczuciu Grey robi to z większą klasą. „50 twarzy Greya” szokuje koncepcją pana i uległej, jednak samemu filmowi daleko do szokującego erotyku, a bliżej do romansidła z udziałem bogatego chłopca, który zamiast na spacer po wesołym miasteczku zabiera dziewczynę na lot własnym helikopterem i do pokoju zabaw bez konsoli. Ekranizacja „365 dni” może i jest odważniejsza, ale niestety niesmaczna, bo między bohaterami nie ma chemii i nawet te romantyczne sceny z widokiem na morze nie są w stanie jej wykrzesać. A zabawy Laury i Massima na jachcie? Pozostawię bez komentarza.

„365 dni” robi TO lepiej!

Czy jest coś za co mogę pochwalić „365 dni”? Tak. To zakończenie, które mnie zaskoczyło. Tajemnicze (no dobra nie tak tajemnicze skoro są następne tomy serii), z narastającym napięciem i w końcu dobrze zrealizowane. Za to zakończenie w Greyu to jakaś pomyłka. Anna prosi Christiana, aby ujawnił przed nią to co najgorsze, by po wszystkim mieć do niego pretensje. Nic, tylko wyrwać sobie włosy z głowy (chociaż nie warto!).

Podsumowanie

„365 dni”  i „50 twarzy Greya”  to produkcje, które doczekały się sporo medialnego szumu, głównie  setek negatywnych recenzji, które tylko napędzały popularność autorek, sprzedaż książek i ostatecznie grono widzów.  Możemy pisać, że filmy te to gnioty, ale nie odmówimy sukcesu ich twórcom, do którego sami się przyczyniliśmy. „Nieważne, jak mówią, ważne, żeby mówili” – prawda?

Obie historie nie należą do wybitnych, jednak w tym poście skupiłam się jedynie na sposobie ich przedstawienia. I jeśli ktoś twierdzi, że to „50 twarzy Greya”  zyskuje na tytuł najgorszego filmu w historii, to niestety był w błędzie. Grey przy „365 dniach” to w moim odczuciu produkcja nakręcona na wysokim poziomie. Ekranizacja polskiego erotyku zawierała wiele podstawowych błędów już na poziomie montażu, które negatywnie odbiły się na całej fabule. Bez znajomości książki widz od pierwszych minut filmu jest zagubiony, a z kolejnymi scenami jego frustracja jedynie narasta. Czy twórcy wyciągną lekcję i popracują na popełnionymi błędami przy ekranizacji drugiego tomu serii? O tym przekonamy się za rok albo dwa.

„Bez zobowiązań” to historia o Majce i Kubie oraz ich niecodziennej umowie. Magda studiuje zarządzanie w Częstochowie, mieszka w akademiku z przyjaciółką i dorabia w pubie. Pewnego wieczoru poznaje tam przystojnego Kubę, który od razu wpada jej w oko. Jednak Magda nie chce angażować się w poważny związek, dlatego zawiera z mężczyzną umowę – że pójdą do łóżka po dziesięciu randach, które pomogą im się lepiej poznać. Kuba przystaje na propozycję, bo i on nie jest zainteresowany poważnym związkiem. Do czasu… Ich znajomość kwitnie – zaprzyjaźniają się, a ich relacja nabiera  cech romantycznych. Po wypełnieniu umowy,  Kuba proponuje Majce zwyczajny związek. Niestety szczęście Majki nie trwa długo, gdy Kuba nieoczekiwanie zrywa ich relację. Co ukrywa Kuba? Jakie tajemnice skrywa ich przeszłość?

Historia Majki zaczyna się bardzo sztampowo i dość nudnie. Sztywny początek, pełen opisów codzienności, wręcz zniechęcał mnie do dalszej lektury. Także postać Majki była nieco przerysowana. Odniosłam wrażenie, że autorka za mocno starała się podkreślić w Majce efekt przemiany z szarej myszki do lwicy salonowej.  Majka wychodzi z cienia, jednak nie koniecznie w pozytywnym znaczeniu tego słowa. Często jej zachowanie potrafiło wyprowadzić mnie z równowagi, a szczególnie jej decyzja względem jednego z bohaterów. Postać Kuby na tle Majki wypadła nieco lepiej, mimo mojej początkowej niechęci. Historia na szczęście rozkręca się w drugiej połowie książki, ale nadal nie jest ona dość intrygująca by przyciągnąć mnie na dłużej.

Na ogół mam szczęście do wyboru debiutanckich powieści i często je polecam. Jednak „Bez zobowiązań” to debiut, do którego nie będę Was zachęcać. Historia dość sztampowa, o rozwleczonym początku, do którego trzeba podejść z dużą dozą cierpliwości. Autorka musi jeszcze popracować nad kreacją bohaterów, by czytelnik mógł się z nimi zżyć emocjonalnie.  Jedynym plusem historii to dobrze poprowadzone zakończenie, które zaskakuje. Takiego zakończenia się nie spodziewałam, jednak nie ratuje ono całej książki.

„Prawda. Krótka historia wciskania kitu” to druga książka autorstwa Toma Phillipsa, tak samo zabawna i interesująca jak „Ludzie. Krótka historia o tym, jak spieprzyliśmy wszystko”. W nowej książce autor wziął na warsztat temat fake newsów, ukazując ich potęgę i fakt, z jaką łatwością na przestrzeni wieków, ludziom przychodziło manipulowanie prawdą. Fake newsy i plotki towarzyszyły człowiekowi zarówno kiedyś, gdy dostęp do informacji był ograniczony, jak i teraz - w dobie niczym nieograniczonego Internetu. Jednak mimo upływu lat, jedno pozostaje niezmienne – nadal mają ogromną moc, zwłaszcza tę niszczycielską.

„Krótka historia wciskania kitu” to zbiór ciekawostek przedstawiony w zabawny i lekki sposób, o których nie dowiesz się w szkole. Większość historii dotyczy przeszłości, kiedy to dementowanie plotek nie przychodziło tak prosto, i nie dotyczyły one prozaicznych problemów gwiazd. Wiele ukazanych w książce fake newsow bardzo mnie zaskoczyło, a także rozbawiło, jak chociażby historia ludzi-nietoperzy zamieszkujących Księżyc. Czy uwierzylibyście w takiego newsa? Zapewne wasz wybuch śmiechu nie miałby końca, lecz ludzie swojego czasu z łatwością dali ponieść się tej mistyfikacji, która ostatecznie okazała się genialnym chwytem marketingowym i była pierwszą prawdziwą demonstracją siły środków masowego przekazu.

Myślicie, że „zawód” trolla to domena XXI wieku? Jeśli tak, to jesteście w błędzie, bo niezwykle pomysłowym trollem był Benjamin Franklin. Zaskoczeni? Ja byłam.  Kto spodziewałby się, że ten człowiek, o którym mówi się na lekcjach historii, doprowadził do upadku swojego konkurenta wydawcy almanachów Titan’a Leeds’a wypuszczając informację o jego rzekomej śmierci i umiejętnie pielęgnując ją w umysłach ludzi.

Podsumowując "Prawda. Krótka historia wciskania kitu" autorstwa Toma Phillipsa to satysfakcjonująca podróż opisująca dzieje fake newsów i siłę ówczesnych mass mediów. Idealna lekcja historii, opowiedziana w dowcipny, lekki i przystępny sposób. Zaletą książki jest to, że opisane w niej historie z łatwością zapadają w pamięć. Jeśli jesteście ciekawi do czego jeszcze posunęli się nasi przodkowie, to zapraszam do lektury. Na pewno nie pożałujecie!

Podsumowując nowa produkcja Netflixa pt. "Locke&Key" okazała się kolejnym serialem ze zmarnowanym potencjałem, który nie ma nic wspólnego z zapowiadanym horrorem w stylu fantasy. Mozolnie poprowadzona akcja, nieprzemyślane decyzje bohaterów i zepchnięcie wątku kluczy na drugi plan to największe minusy tej produkcji. Na szczęście postać antagonisty obroniła się sama i stała się dobrą zapowiedzią drugiego sezonu.