Przyznam się, że jako dziecko nie bardzo przepadałam za czytaniem baśni. Wolałam je raczej w formie adaptacji filmowych lub serialowych. Z upływem lat sytuacja ta uległa zmianie i teraz chętnie, mimo swojego wieku, sięgam po baśnie w nowej odsłonie. Ostatni czasy możemy też zauważyć, że autorzy coraz częściej sięgają po znane historie i nadają im drugie, świeże i nowe życie. Wiele z tych retellingów otwiera autorom drogę do sukcesu. Na razie Sophie Anderson ma na swoim koncie dwie książki – "Dom na kurzych łapach", o którym będę teraz pisać oraz  „The Girl who Speaks Bear”. 

Bohaterką „Domu na kurzych łapach” jest dwunastoletnia Marinka, która marzy o zwyczajnym życiu. Chce mieć przyjaciół, chodzić do szkoły i mieszkać w zwyczajnym domu. Zamiast tego mieszka z babcią w domu na kurzych łapkach, w którym podróżują po całym świecie. Jednego dnia oglądają zachody słońca na plaży a drugiego, wdychają świeże powietrze na górskiej łące. Także jej babcia nie jest typową babcią, lecz Babą Jagą, która przeprowadza zmarłych przez Bramę. Przeznaczeniem Marinki jest zostanie w przyszłości następczynią Baby Jagi tylko, że dziewczynka pragnie kroczyć własną ścieżką. Babcia raz po raz ostrzega Marinkę przed zbytnim oddalaniem się od domu i nawiązywaniem dłuższych relacji z ludźmi. Ale Marinka jest tylko dzieckiem i nie zdaje sobie sprawy, jakie kłopoty może na siebie ściągnąć.

„Domu na kurzych łapach” to przede wszystkim opowieść o dojrzewaniu, skierowana zarówno dla młodszych jak i starszych odbiorców, poruszająca temat wolnego wyboru. Debiutancka historia Sophie Anderson to mieszanka mroku i piękna. W jednym momencie cieszymy się wraz z Marinką, by za chwilę przyjąć w gościnę dusze zmarłych, wysłuchując ich historii życia, by za moment popaść w zadumę nad własnym życiem. Historia Marinki odzwierciedla śmierć i stratę, jednocześnie celebrując radość i ciepło ludzkich relacji.