Tajemnicza śmierć w Fleat House

Detektyw Jazz Hunter przeprowadza się do spokojnej, angielskiej prowincji, gdzie próbuje odnaleźć spokój i zaleczyć rany po rozwodzie. Niebawem zostaje zaangażowana w sprawę wyjaśnienia tragicznej śmierci młodego chłopca w internacie Szkoły Świętego Szczepana. Początkowe tropy wskazują, że śmierć chłopaka to jedynie nieszczęśliwy wypadek, jednak przeczucie Jazz mówi jej coś innego. Osoby z otoczenia Fleat House wydają się coś ukrywać, co tylko utrwala Jazz w przekonaniu, że mury szkoły skrywają nie jedną tajemnicę, a sprawca jest pośród nich.

Wydawnictwo HarperCollins Polska przychodzi do czytelników z czwartym tomem romantycznych historii z cyklu "MacGregorowie".  Wierni czytelnicy Nory Roberts mogą znać przedstawioną historię pod tytułem "Barwy uczuć". Tym razem bohaterem serii o szkockim rodzie MacGregorów jest Grant - brat Shelby Campbell,  która poślubiła Alan MacGregora . Mimo, że głównym bohaterem nie jest nikt ze szkockiego rodu, to autorka nie zapomina o bohaterach poprzednich części. Możemy ich dalsze losy śledzić także w "Grancie".

Grant Campbell zamieszkał w latarni morskiej, z dala od ludzi i świata. Pracował w skupieniu nad kolejnymi odcinkami komiksu i nie życzył sobie, by ktokolwiek zakłócał mu spokój. Był wściekły, kiedy do jego samotni niespodziewanie wtargnęła piękna kobieta. Gdy dowiedział się jeszcze, jak owa kobieta się nazywa, był pewien, że los sprzysiągł się przeciw niemu… (opis wydawcy)

Tytułowy Grant to samotnik, uwielbiający spokój, prowadzący życie według ustalonego rytmu. Tragiczne wydarzenia z przeszłości sprawiły, ze wybrał życie z dala od miejskiego zgiełku. Grant ceni sobie spokój i nie toleruje nieproszonych gości. Do czasu, gdy pewnej burzowej nocy na progu latarni zjawia się przemoczona kobieta - Gennie. Gennie jest jego przeciwieństwem. Jako znana malarka, często przebywa pośród ludzi. Czy tych dwoje ma szanse na przyszłość?

Sięgając po historie Nory Roberts odpowiedz na to pytanie nasuwa się samo. Oczywiście! Cykl o MacGregorach to zbiór lekkich historii miłosnych, które opierają się na prostym schemacie, gdzie dwie potargane przez życie dusze zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia. Jeśli szukacie czegoś oryginalnego i nieszablonowego? To szukajcie dalej.

Mnie schematyczne rozwiązanie historii wcale nie przeszkadzało bo sięgając po "Granta" jak i poprzednie tomy serii, wiedziałam na co się pisze. Nora Roberts serwuje lekkie i niezbyt obszerne opowieści, które można pochłonąć w jeden wieczór i spędzić  przy tym przyjemnie czas.

Znajomość Gennie i Granta rozwija się w błyskawicznym tempie. W bohaterach już od pierwszego spotkania buzuje pożądanie, któremu równie szybko dają ujście w następnych rozdziałach. Gdy patrzę na ich relacje z perspektywy czasu, to ciężko mi uwierzyć, aby człowiek ceniący sobie spokój i życie w pojedynkę, stroniący od ludzi, tak szybko „popłynął” z uczuciem do Gennie. Dlatego nie potrafię uwierzyć w postać Granta. Dla mnie jest ona postacią sprzeczną i nierealistyczną. W jednej osobie mamy samotnika i aroganckiego samca. Bardziej polubiłam Gennie. Wydała mi się znacznie lepiej nakreślona postacią i w przeciwieństwie do Granta nie miewa „humorków”, które stawały się kością niezgody w ich relacji.

Podsumowując „Grant” to powieść, co do której mam mieszane odczucia. Książkę czytało mi się szybko i przyjemnie, a co najważniejsze pozwoliła mi się zrelaksować, jednak pod względem fabularnym prezentuje się gorzej, niż chociażby „Alan”. Także kreacja postaci zaliczyła tutaj duży spadek. Postać Grant była pełna sprzeczności, w której prawdziwość nie udało mi się uwierzyć. 

Jeśli szukacie lekkiej historii romantycznej z happy endem to ta seria przypadnie wam do gustu.

Jedną z głównych zalet opowieści są postaci. Bohaterowie są autentyczni, z ciekawie nakreślonym bagażem emocjonalnym. Zoye mogliśmy poznać już w pierwszym tomie serii „In Love” gdzie już wtedy wzbudziła moją ciekawość. Jest silną i odważną młodą kobietą, która podejmuje trudna decyzję, powrotu do miejsca, z którym wiążą się negatywne wspomnienia. Nie każdy ma na tyle dużo odwagi, by zrobić cos takiego. Zoye każdego dnia mierzy się ze swoimi lękami, uparcie nad nimi pracując. Postać Dylana, dla czytelników poprzednich części nie jest obca, współlokator Coopera, a dawniej Masona to przystojny, lecz trochę zamknięty w sobie mężczyzna, którego postać Ava Reed postanowiła rozwinąć właśnie w ostatnim tomie serii. Muszę przyznać, że historia Dylana podobała mi się bardziej, niż Zoey. Autorka nakreśliła ją w bardzo dobry sposób, wyjaśniając zarazem, dlaczego Dylan jest tak powściągliwy, a zarazem sympatyczny i opiekuńczy.

Tym co najbardziej podoba mi się w powieściach Avy Reed, jest jej umiejętność łączenia trudnych tematów z historią o miłości. Autorka umiejętnie pokazuje jak bohaterowie radzą sobie z własną przeszłością, stawiając jej czoło i przyznając się do swoich lęków jak i uczuć. Pokazuje, że droga do pokonania lęków to zawiła ścieżka. Sceny opisujące emocje nie są suchymi zapisami, których nawet nie poczujemy. Z przyjemnością obserwowałam jak rozwija się relacja pomiędzy Zoey i Dylanem, jak wspierają się nawzajem i otwierają swoje serca pomimo wewnętrznych obaw. Autorka stworzyła kolejną parę bohaterów, którą z przyjemnością. będę jeszcze długo wspominać.

Podsumowując, "Deeply" uważam, że to dobre zakończenie trylogii. Nie historii nie brakuje silnych emocji i ważnych tematów, które autorka przełamuje lżejszymi momentami wprowadzając trochę humoru i chwilami dającymi nadzieję. W historii nie ma przesadnego dramatyzmu, a wątek miłosny został nakreślony w przyjemny sposób. "Deeply" to historia o miłości, lękach, nadziei i zrozumieniu, poruszająca serducho, z satysfakcjonującym zakończeniem. Książkę, można czytać niezależnie od poprzednich tomów, jednak zachęcam Was do sięgnięcia najpierw po poprzednie części: "Truly" i "Madly".

"The Granity of Us” to opowieść, która porusza wątek pierwszej miłości - od zauroczenia, po pierwszy nieśmiały pocałunek i pierwsze poważne deklaracje oraz wątpliwości, a wszystko to otoczone jest rozmowami. Relacja bohaterów opiera się w dużej mierze na rozmowie, poprzez którą możemy lepiej ich poznać. Rozmawiają nie tylko o swoich uczuciach, które są dla nich czymś nowym, ale także o problemach z rodzicami i własnych wątpliwościach. Ich relacja rozwija się stopniowo, i to uznaje zdecydowanie za ogromny plus. Mamy czas poznać Calla i Leona. Zobaczyć, że ich relacja nie jest wyidealizowana, tylko zwykła, taka ludzka, pełna nieśmiałości, skrytych emocji, z tysiącami myśli kotłującymi się w głowie. W relacji Calla i Leona dużą rolę odgrywa postać Kat. Siostra Leona choć często pojawia się tylko na drugim planie to odgrywa ważną rolę w relacji chłopców. To ona ośmiela ich do działania, a w chwilach kryzysu staje się pomostem do pojednania służąc dobrym słowem.


Autor funduje czytelnikom powieść o miłości, ale dopiero gdy się w nią wyczytamy, dostrzeżemy jej głębię i wielowątkowość. Orientacja bohaterów nie jest tematem przewodnim historii, a rozwijające się uczucie między bohaterami nie zabiera całej sceny. Na scenie tej jest jeszcze sporo miejsca na inne tematy Takie powieści dla młodzieży uwielbiam czytać! Historie, w której nie brakuje trudnych tematów. Phil Stamper pisze o depresji, w sposób jaki faktycznie występuje - nie ukazując jej wprost czytelnikowi, nie od razu. Jednak czy autorowi udało się ukazać ten problem jak najlepiej? Myślę, że nie. Cieszę się, że autor podkreślił ten temat, ale nie do końca sobie z nim poradził. Nie dotknął go wystarczająco, bym poczuła, że temat został wyczerpany. 

Autor za to lepiej poradził siebie z wątkiem rodziny, ukazując jej wzloty i upadki. Kłótnie, nieporozumienia, rozmowy o przyszłości i problemach. W „The Gravity of Us” motyw rodziny jest bardzo wyraźny. Rodzice nie są jedynie tłem dla opowieści, lecz ważnym jej elementem, bo przecież nie byłoby historii Calla bez decyzji jednego z jego rodziców.

Phil Stamper "The Gravity of Us" rozprawia o miłości, o jej problemach i wątpliwościach u młodych ludzi stojących na początku swojej drogi w dorosłość. Stawia swoich bohaterów przed trudnymi wyborami, jak wybór pomiędzy miłością a marzeniami o wymarzonej pracy. Szukałam historii o przyjemnej, młodzieżowej narracji, takiej która nie zasypie mnie tona wulgaryzmów, albo nie przytłoczy kwiecistym językiem,  "The Gravity of Us"  idealnie wpasowało się w moje poszukiwania. Choć autorowi nie do końca wyszedł wątek depresji, to historię uważam za wartą przeczytania, zwłaszcza, jeśli weźmiemy pod uwagę, że jest to debiut autora.

AUGUST GREENE przeszedł pomyślnie przesłuchanie kwalifikacyjne i został przyjęty do upragnionej renomowanej nowojorskiej Szkoły Sztuk Performatywnych, kształcącej wybitnych aktorów. Jest tylko jeden problem – musiał uciec ze swojego małego miasteczka, od konserwatywnych rodziców, którzy nie akceptują tego, że jest osobą transpłciową.

Aby móc pozostać u ciotki w Nowym Jorku, August musiał przyrzec rodzicom, że nie dokona przejścia i nadal będzie udawał ich córkę. Ponieważ jest urodzonym aktorem, wierzy, że potrafi grać rolę, jakiej rodzice od niego oczekują, a jednocześnie odgrywać wyluzowanego i pewnego siebie w towarzystwie swoich utalentowanych nowych przyjaciół.

Ale kim naprawdę pragnie być August, kiedy gasną światła rampy i kończy się gra? I co zrobi, gdy odgrywane przez niego role zaczną kłopotliwie splatać się z rzeczywistością? (opis wydawcy)

„Act Cool” porusza ważny temat akceptacji. Rodzice bohatera pochodzą z bardzo religijnej rodziny, która nie akceptuje „odmienności” swojego dziecka. Jest to temat ciężki, o którym powinno się pisać. To właśnie brak zrozumienia ze strony rodziców, sprawił, że August postanowił uciec z domu. W rodzinie Augusta zabrakło zrozumienia i szczerych rozmów, a wizerunek rodziny był ważniejszy niż szczęście dziecka. Myślę, wątek ten dobrze ukazał problem odrzucenia, z którym muszą mierzyć się osoby o innej orientacji. Wielokrotnie słowa, które padały z ust książkowych rodziców w kierunku Augusta, raniły moje serce.

Największy problem miałam z polubieniem głównego bohatera. Augusta poznajemy w momencie, kiedy przeprowadza się do swojej ciotki do Nowego Jorku, a tym samym ucieka od konserwatywnych rodziców, którzy nie akceptują jego osobowości. Ucieczka miała być dla niego nowym początkiem. Nowe miasto, nowa szkoła, nowe życie… Zmiana w życiu bohatera przynosi także szereg kłamstw, na którym zaczyna bazować jego codzienność. Niestety mnie postepowanie Augusta nie przekonało, pomimo wytłumaczenia fabularnego. Rozumiem, że nie łatwo jest odnaleźć się w nowym miejscu, ale przybieranie masek i budowanie relacji na kłamstwach tylko po to, aby być powszechnie lubianym – to nie dla mnie. Tym samym, relacje pomiędzy bohaterami są słabo rozwinięte. Brakuje im głębi, która spowodowałaby, że stają się ważnym elementem opowieści.

„Act Cool” to historia ukazująca życie osoby transpłciowej w społeczeństwie, poszukującej swojego miejsca w świecie, walczącej o akceptację i próbującej odkryć swoje własne ja. Historia o bolesnej relacji z rodzicami, którzy ranią swoimi słowami, zapominając o bezwarunkowej miłości i akceptacji. Cieszę się, że miałam przyjemność przeczytać tę książkę i poznać historię Augusta. Mimo, że zachowanie głównego bohatera nie do końca spotkało się z moją akceptacją, fabularnie historia wypada całkiem dobrze. Polecam!

Juliette i Roma to duet, który od razu polubiłam. Widać, że autorka miała pomysł na te postaci, umiejętnie nakreślając ich charaktery oraz wydarzenia, które miały wpływ na ich obecne zachowanie. Myślę, że autorka w ciekawy sposób nakreśliła ścieżki tych postaci i to jak ich drogi przeplatały się ze sobą na przestrzeni historii.

Gdy się poznali, od razu załapali wspólny język, ale krwawe wydarzenia zniszczyły ich kwitnącą relację. Teraz łączy ich rywalizacja, wspólna niechęć do siebie i walka w obronie Szanghaju. Z ciekawością śledziłam ich poczynania i relację. Podobało mi się to, że postaci są od siebie tak różne. Juliette jest bezwzględna i nie zawaha się zabić, by tylko osiągnąć swój cel. Roma jest jej przeciwieństwem. Stawia na opanowanie i rozwiązania, które nie wymagają broni, jeśli nie jest to konieczne.

Czytając książkę, widać, że autorka przyłożyła się do nakreślenia tła historycznego, ukazania jaką rolę w tamtym czasie odgrywał komunizm, jak postrzegano obcokrajowców oraz jaka panowała kultura. Osadzenie historii w tym konkretnym okresie uważam za dobry pomysł, z łatwością wciągnęłam się w klimat tamtych czasów. To mieszanka kulturowa wschodu i zachodu, która od razu przyciąga do siebie czytelnika.

Tytułowy Alan to kolejny potomek szkodzącego klanu MacGregorów. Jest młodym, przystojnym i wykształconym mężczyzną, z charakterem i upartością godną podziwu. Od początku powieści kreacja jego postaci przypadła mi do gustu. Polubiłam jego upór i to w jaki sposób dążył o względy ciągle odtrącającej go Shelby, która jest tak samo uparta jak on.

Z zainteresowaniem śledziłam poczynania bohaterów, ciekawa w która stronę potoczą się ich losy, okraszone romantyzmem i humorem. Do samego końca nie byłam pewna czy Shelby zaryzykuje i zwiąże się z Alanem, czy też Alan da za wygraną i pozwoli Shelby odejść. Relacja bohaterów rozwija się w dość krótkim czasie, co zapewne nie wszystkim może przypaść do gustu. Mnie, akurat w tej historii to nie przeszkadzało. Dla miłośników opowieści z cyklu „miłość od pierwszego wejrzenia” będzie idealna.

„Alan” Nory Roberts to historia przede wszystkim o miłości i walce o drugą osobę. Choć historia nie należy do tych emocjonujących ani zaskakujących to czyta się ja naprawdę dobrze. To lekka, momentami zabawna i przede wszystkim romantyczna książka, idealna na wieczorny relaks. Czas spędzony na lekturze miłosnych perypetii Alana i Shelby uważam za dobrze wykorzystany i chętnie sięgnę także po kolejny tom serii, opowiadający o losach Granta Campbella.

Autorka postawiła na kontrast charakterów kluczowych postaci. Arek to oschły, gburowaty i tajemniczy outsider, o którym w szkole krążą przeróżne plotki. Malwina natomiast to uczennica z dobrymi stopniami, lubiana przez rówieśników, a także ciekawska. W tym duecie to postać Arka wyróżnia się na kartach powieści. Za jego postacią stoi dobrze nakreślona historia, która wzbudza zainteresowanie. Chłopak ma zaledwie osiemnaście lat, ale życie dało mu już porządnie w kość. Za maską gburowatego nastolatka, skrywa się odważny i nieustępliwy młody chłopak, który zbyt szybko musiał wkroczyć w dorosłe życie.

Postać Malwiny wydaje mi się znacznie słabiej wykreowana. Malwina jest przykładem zwyczajnej nastolatki, która na kartach powieści w porównaniu do Arka lub swojej przyjaciółki Alicji wypada przeciętnie. Jej postać nie intryguje na tyle, aby na dłużej zapadła w pamięć. 

Autorka napisała historię o młodzieńczej miłości, w której nie brakuje wzlotów i upadków. Bohaterowie zakochują się w sobie powoli, stopniowo budując relację i odkrywając swoje tajemnice. Ich relacja nie należy do prostych, gdyż Arek poprzez trudną sytuację w życiu, trzyma Malwinę na dystans. Boi się zaufać drugiej osobie, a także nie wierzy w siebie, w to, że także zasługuje na miłość i szczęście.

Beata Sagan zabiera czytelnika na szkolne korytarze przedstawiając młodzieńcze problemy. Niektóre z nich są błahe, inne poważne, ale każde z nich kształtuje bohaterów na swój sposób. W historii nie ma przerysowanych wydarzeń a relacja bohaterów rozwija się stopniowo. Od pierwszej strony kibicowałam Malwinie i Arkowi, z ciekawością śledząc ich ścieżki i zawirowania. „Nie będę Twoim bohaterem” to dobrze napisana młodzieżówka, lekka i przyjemna w odbiorze, ale nie jest to opowieść, która wytarmosiła mnie emocjonalnie i wywarła ogromny zachwyt. Myślę, że książka wypadłaby jeszcze lepiej gdyby autorka w szerszy sposób rozwinąć relację Arka z matką, by lepiej ukazać problem alkoholizmu, i zagrać tym samym na emocjach czytelnika. 

Na zamku Istrel narodził się chłopiec naznaczony znakiem szkarłatnego wilka i niezwykłym błękitem oczu. Lord podejrzewając, że jego pierworodny syn, jest owocem zdrady jego żony, skazuje ich na śmierć. Lady Istrel zanim zostaje zamordowana przekazuje syna służce a na cały ród męski Istrel rzuca klątwę, tym samym także na swojego syna. Mijały lata a klątwa pierwszej pani zamku dotykała każdego pierworodnego syna. Nadszedł czas, gdy w przeklętym miejscu pozostał ostatni z dziedziców rodu – Ilander, który poprzysiągł, że zakończy klątwę. Gdy wydaje się, że nie ma nadziei dla Ilandera, którego los został przypieczętowany jeszcze przed jego narodzinami, w progach zamku Istrel staje Bianca…

„Klątwa Berserkera” to historia oparta na motywie znanej nam wszystkim historii Pięknej i Bestii. Ilander wyrósł na znakomitego rycerza, który nie miał sobie równych we władaniu mieczem. Szybko zyskał przydomek Wilka, jednak czas jego chwały przeminą wraz z nadejściem klątwy, zmieniającą go w potwora. Jest postacią, która potrafi okazać serce, a jednocześnie być aroganckim i szorstkim, a także zagubionym i niepewnym swoich uczuć. I jak to w historii o Pięknej i Bestii, tak i w tej historii pojawia się postać kobieca. Jest nią Bianca, którą Illander ratuje przed atakiem wilków. Młoda kobieta odnajduje schronienie w zamku Istrel, gdzie odzyskuje wiarę, że jej życie może potoczyć się zupełnie inaczej.

Nie miałam okazji wcześniej zapoznać się twórczością autorki i nie bardzo wiedziałam, czego mogę spodziewać się po piórze Anny Wolf. Ku mojemu zaskoczeniu „Klątwa Berserkera” zainteresowała mnie od pierwszej strony; im głębiej zanurzałam się w jej lekturę, tym bardziej wciągałam się w historię bohaterów. Z przyjemnością obserwowałam, jak rozwija się relacja bohaterów -jak stopniowo od powściągliwości i dystansu, po ukradkowe spojrzenia, przechodzi w pożądanie. W książce nie ma nadmiernego erotyzmu, który niesmacznie wpływałby na odbiór historii. Fabuła, jak wcześniej wspomniałam, opiera się na znanym motywie, więc poszukiwacze „czegoś nowego”, mogą poczuć się rozczarowani. Historia jest przewidywalna, ale przyjemna w odbiorze.

„Klątwa Berserkera” to historia, z którą przyjemnie spędziłam kilka wieczorów po pracy. Ilander i Bianca to bohaterowie ciekawie nakreśleni, którzy łatwo zaskarbili sobie moją sympatię. Fabuła okazała się nieco przewidywalna, ale nie zepsuło mi to przyjemności z czytania. Nowa historia Anny Wolf opowiada o nadziei i miłości oraz porusza odwieczny problem, podkreślający że liczy się serce, a nie wygląd. „Klątwa Berserkera” to romantyczna opowieść osadzona w czasach rycerzy, idealna dla miłośników lekkich i niewyuzdanych historii.

 „Zostań przy mnie” Harlana Cobena to historia, która przyciąga ciekawie nakreślonymi bohaterami, i to właśnie oni wywarli na mnie największy wpływ. Każdy z bohaterów skrywa tajemnice z przeszłości, które po wielu latach wychodzą na jaw. Megan przyjęła nową tożsamość, natomiast Ray ledwo wiąże koniec z końcem. Na pierwszy rzut oka te dwie postaci nie łączy zupełnie nic, jednak z czasem okazuje się, że są sobie znacznie bliżsi niż mogłoby się wydawać. Podobało mi się jak Megan i Ray lawirowali pomiędzy domysłami, nieświadomi tkwiącej pomiędzy nimi prawdy. Autor nie zawiódł także przy kreowaniu drugoplanowych postaci. Z pobocznych bohaterów najbardziej wyróżniał się duet Kena i Barbie. Płatni zabójcy, z psychopatycznym podejściem wyróżniali się na kartach powieści, dodali fabule ostrości, fundując nie jeden zwrot akcji. To dzięki tej parze, fabuła trzymała mnie przy sobie aż do końca.

Autor wie, kiedy wywołać u czytelnika wątpliwości. Przemyślanie wprowadza kolejne wątki do historii, umiejętnie zmieniając scenariusz zdarzeń. Do samego końca nie wiedziałam, kto stoi za morderstwami. Choć w pewnym momencie przemknęło mi przez myśl, że może być to „ta” konkretna osoba, to szybko porzuciłam swoją początkową myśl, gdy pisarz odkrywał kolejne tajemnice bohaterów, podrzucając tym samym wiele mylnych tropów.

Pomimo zaskakującego zakończenia, po przeczytaniu książki czułam pewnego rodzaju niedosyt. Myślę, że niedosyt ten wynikał po prostu ze znajomości pióra autora. Będąc już po lekturze kilku tytułów Cobena, nietrudno nie zauważyć powtarzającego się schematu w opowieściach, przez co z lektury na lekturę, coraz trudniej jest mnie czymś zaskoczyć. Z drugiej zaś strony, odniosłam wrażenie, że autor nie przedstawił wystarczająco dużo tropów, które wskazywałyby na finałowego antagonistę. Trochę, jakby odkrycie mordercy odbywało się poprzez wrzucenie, gdzie bądź „odpowiedniej kwestii”, świadczącej o spektakularnym odkryciu jego tożsamości. Dlatego zaskakujące zakończenie, przyjęłam raczej na chłodno.