Na zamku Istrel narodził się chłopiec naznaczony znakiem szkarłatnego wilka i niezwykłym błękitem oczu. Lord podejrzewając, że jego pierworodny syn, jest owocem zdrady jego żony, skazuje ich na śmierć. Lady Istrel zanim zostaje zamordowana przekazuje syna służce a na cały ród męski Istrel rzuca klątwę, tym samym także na swojego syna. Mijały lata a klątwa pierwszej pani zamku dotykała każdego pierworodnego syna. Nadszedł czas, gdy w przeklętym miejscu pozostał ostatni z dziedziców rodu – Ilander, który poprzysiągł, że zakończy klątwę. Gdy wydaje się, że nie ma nadziei dla Ilandera, którego los został przypieczętowany jeszcze przed jego narodzinami, w progach zamku Istrel staje Bianca…

„Klątwa Berserkera” to historia oparta na motywie znanej nam wszystkim historii Pięknej i Bestii. Ilander wyrósł na znakomitego rycerza, który nie miał sobie równych we władaniu mieczem. Szybko zyskał przydomek Wilka, jednak czas jego chwały przeminą wraz z nadejściem klątwy, zmieniającą go w potwora. Jest postacią, która potrafi okazać serce, a jednocześnie być aroganckim i szorstkim, a także zagubionym i niepewnym swoich uczuć. I jak to w historii o Pięknej i Bestii, tak i w tej historii pojawia się postać kobieca. Jest nią Bianca, którą Illander ratuje przed atakiem wilków. Młoda kobieta odnajduje schronienie w zamku Istrel, gdzie odzyskuje wiarę, że jej życie może potoczyć się zupełnie inaczej.

Nie miałam okazji wcześniej zapoznać się twórczością autorki i nie bardzo wiedziałam, czego mogę spodziewać się po piórze Anny Wolf. Ku mojemu zaskoczeniu „Klątwa Berserkera” zainteresowała mnie od pierwszej strony; im głębiej zanurzałam się w jej lekturę, tym bardziej wciągałam się w historię bohaterów. Z przyjemnością obserwowałam, jak rozwija się relacja bohaterów -jak stopniowo od powściągliwości i dystansu, po ukradkowe spojrzenia, przechodzi w pożądanie. W książce nie ma nadmiernego erotyzmu, który niesmacznie wpływałby na odbiór historii. Fabuła, jak wcześniej wspomniałam, opiera się na znanym motywie, więc poszukiwacze „czegoś nowego”, mogą poczuć się rozczarowani. Historia jest przewidywalna, ale przyjemna w odbiorze.

„Klątwa Berserkera” to historia, z którą przyjemnie spędziłam kilka wieczorów po pracy. Ilander i Bianca to bohaterowie ciekawie nakreśleni, którzy łatwo zaskarbili sobie moją sympatię. Fabuła okazała się nieco przewidywalna, ale nie zepsuło mi to przyjemności z czytania. Nowa historia Anny Wolf opowiada o nadziei i miłości oraz porusza odwieczny problem, podkreślający że liczy się serce, a nie wygląd. „Klątwa Berserkera” to romantyczna opowieść osadzona w czasach rycerzy, idealna dla miłośników lekkich i niewyuzdanych historii.

 „Zostań przy mnie” Harlana Cobena to historia, która przyciąga ciekawie nakreślonymi bohaterami, i to właśnie oni wywarli na mnie największy wpływ. Każdy z bohaterów skrywa tajemnice z przeszłości, które po wielu latach wychodzą na jaw. Megan przyjęła nową tożsamość, natomiast Ray ledwo wiąże koniec z końcem. Na pierwszy rzut oka te dwie postaci nie łączy zupełnie nic, jednak z czasem okazuje się, że są sobie znacznie bliżsi niż mogłoby się wydawać. Podobało mi się jak Megan i Ray lawirowali pomiędzy domysłami, nieświadomi tkwiącej pomiędzy nimi prawdy. Autor nie zawiódł także przy kreowaniu drugoplanowych postaci. Z pobocznych bohaterów najbardziej wyróżniał się duet Kena i Barbie. Płatni zabójcy, z psychopatycznym podejściem wyróżniali się na kartach powieści, dodali fabule ostrości, fundując nie jeden zwrot akcji. To dzięki tej parze, fabuła trzymała mnie przy sobie aż do końca.

Autor wie, kiedy wywołać u czytelnika wątpliwości. Przemyślanie wprowadza kolejne wątki do historii, umiejętnie zmieniając scenariusz zdarzeń. Do samego końca nie wiedziałam, kto stoi za morderstwami. Choć w pewnym momencie przemknęło mi przez myśl, że może być to „ta” konkretna osoba, to szybko porzuciłam swoją początkową myśl, gdy pisarz odkrywał kolejne tajemnice bohaterów, podrzucając tym samym wiele mylnych tropów.

Pomimo zaskakującego zakończenia, po przeczytaniu książki czułam pewnego rodzaju niedosyt. Myślę, że niedosyt ten wynikał po prostu ze znajomości pióra autora. Będąc już po lekturze kilku tytułów Cobena, nietrudno nie zauważyć powtarzającego się schematu w opowieściach, przez co z lektury na lekturę, coraz trudniej jest mnie czymś zaskoczyć. Z drugiej zaś strony, odniosłam wrażenie, że autor nie przedstawił wystarczająco dużo tropów, które wskazywałyby na finałowego antagonistę. Trochę, jakby odkrycie mordercy odbywało się poprzez wrzucenie, gdzie bądź „odpowiedniej kwestii”, świadczącej o spektakularnym odkryciu jego tożsamości. Dlatego zaskakujące zakończenie, przyjęłam raczej na chłodno.