„Zostań przy mnie” Harlana Cobena to historia, która przyciąga ciekawie nakreślonymi bohaterami, i to właśnie oni wywarli na mnie największy wpływ. Każdy z bohaterów skrywa tajemnice z przeszłości, które po wielu latach wychodzą na jaw. Megan przyjęła nową tożsamość, natomiast Ray ledwo wiąże koniec z końcem. Na pierwszy rzut oka te dwie postaci nie łączy zupełnie nic, jednak z czasem okazuje się, że są sobie znacznie bliżsi niż mogłoby się wydawać. Podobało mi się jak Megan i Ray lawirowali pomiędzy domysłami, nieświadomi tkwiącej pomiędzy nimi prawdy. Autor nie zawiódł także przy kreowaniu drugoplanowych postaci. Z pobocznych bohaterów najbardziej wyróżniał się duet Kena i Barbie. Płatni zabójcy, z psychopatycznym podejściem wyróżniali się na kartach powieści, dodali fabule ostrości, fundując nie jeden zwrot akcji. To dzięki tej parze, fabuła trzymała mnie przy sobie aż do końca.

Autor wie, kiedy wywołać u czytelnika wątpliwości. Przemyślanie wprowadza kolejne wątki do historii, umiejętnie zmieniając scenariusz zdarzeń. Do samego końca nie wiedziałam, kto stoi za morderstwami. Choć w pewnym momencie przemknęło mi przez myśl, że może być to „ta” konkretna osoba, to szybko porzuciłam swoją początkową myśl, gdy pisarz odkrywał kolejne tajemnice bohaterów, podrzucając tym samym wiele mylnych tropów.

Pomimo zaskakującego zakończenia, po przeczytaniu książki czułam pewnego rodzaju niedosyt. Myślę, że niedosyt ten wynikał po prostu ze znajomości pióra autora. Będąc już po lekturze kilku tytułów Cobena, nietrudno nie zauważyć powtarzającego się schematu w opowieściach, przez co z lektury na lekturę, coraz trudniej jest mnie czymś zaskoczyć. Z drugiej zaś strony, odniosłam wrażenie, że autor nie przedstawił wystarczająco dużo tropów, które wskazywałyby na finałowego antagonistę. Trochę, jakby odkrycie mordercy odbywało się poprzez wrzucenie, gdzie bądź „odpowiedniej kwestii”, świadczącej o spektakularnym odkryciu jego tożsamości. Dlatego zaskakujące zakończenie, przyjęłam raczej na chłodno.